Het feit dat we gisteren allemaal om tien uur 's avonds al uitgeput in bed lagen had een voorteken moeten zijn.
Dat de dag begon in een wolk van mist en kou was een tweede aanwijzing.
Het -speciaal voor het doel van veiligheidsdop voorziene - waterflesje dat ik meenam om de onderwegse dorst te lessen liet een deel van zijn inhoud in mijn nieuwe camera lopen, die daar begrijpelijkerwijs niet heel vrolijk van werd; laten we het niet hebben over het effect dat deze gebeurtenis op mijn welbevinden, bloeddruk en algehele opgeruimdheid had. Had aanwijzing nummer drie moeten zijn.
Vandaag was een k hekje t dag. Niets ging zoals het moest, alles viel tegen en Amerika nam wraak. Eerst door mijn uitspraak over Las Vegas - noooit meer en zo - ooit op Fishermans Wharf geweest? Valkenburg meets Las Vegas minus het gokken, loeidruk, afschuwelijk. We hadden dus, volgens de Amerikanen die we op het eind (ja, dáár heb je wat aan) van de dag spraken naar Haight Ashbury moeten gaan, want daar was het wel leuk. De betweters.
En het begon zo goed. Om half acht opgeruimd wakker, eieren gebakken, buiten pokkeweer. Liel war depri, had zich op zonovergoten strand verheugd, maar ach, life's what you make it.
Dus maar met taxi (wel duur maar geen gedoe met camper in bomvolle stad) naar SF. Aangekomen aan de voet van The Golden Gate, een van de hoogtepunten van mijn reis, pak ik met trillende handen de camera want het ding ontstijgt op majestueuze wijze de optrekkende mist in de voorzichtig doorbrekende zon. Hoe mooi wil je het hebben? Nou, een droge camera helpt, kan ik je zeggen. Anderhalve kilo perperdure kletsnatte electronica dragen niet bij aan wat een feestelijk hoogtepunt van mijn vakantie had moeten worden.
Ook het humeur van echtgenote wilde, ondanks de inmiddels ruimschoots aanwezige zon, niet echt meewerken. We hebben betere dagen in de afgelopen 25 jaar gehad. Daartegenover staat dat we ergere dagen overleefd hebben dus het vlakt fijn uit zo.
De kinderen hielden zich tussen alle volwassen perikelen kranig, de moed erin en gaven het goede voorbeeld (mag ook wel eens, wij doen niet anders). De betweters.
Begonnen in Union Street, waar wel wat leuke winkeltjes waren maar de verwachte bonte kolonie van gevarieerde shops - van travestieschoenen maat 46 tot winkels waar alleen een grote varieteit aan rode emmers te koop zou zijn, niets te vinden. Lichtelijk teleurgesteld dus naar Fishermans Wharf, dan zal het daar wel zijn. In het begin viel het nog wel mee maar naarmate de bevolkingsdruk toenam en het volume van de passerende drugsdealer-pimpHummers toenam vond ik het toch wat minder worden. Pogingen tot vluchten mislukten door trams die stopten voordat je de wij goed en wel uit was en hongerige kinderen die collabeerden - dus naar hamburgertent waarbij fastfood een begrip was dat ze nog nooit eerder gehoord haden; 3 (!!!) kwartier wachten. Smerige burger. Thank You For Coming! De betweters.
Weg. Weg Hier. Weg Hier Nu. Taxi gebeld. Thirty-five minutes! No problem, another tourist store, we'll wait! Na een uur gebeld; Sorry driver stuck at Giants stadium, he'll be ther! Mooi gelul, Giants spelen uit vandaag (ja ook hier volg ik sport). Discount! Joe maik me weet for over haf an our!
Driver was dezelfde student aeronautica van vanochtend, lekker gekletst en fooi gegeven - maar we hebben vrolijk zijn baas genaaid met het laagste tarief. De betweter.
We hadden dus vanochtend de rolluiken voorzichtig een paar centimeter moeten openen en ON-MID-DEL-LIJK weer dicht moeten doen. Snel vergeten, camera drogen (hij doet het wonder boven wonder (soms) nog), morgen nieuwe dag. En nee, dus geen foto's vandaag. Stelletje betweters.
PS waar betweters staat stond aanvankelijk een 18+ woord maar gezien de AL-rating van deze blog heb ik de boel gekuist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten