Las Vegas is een verschrikkelijke stad. Je denkt dat het leuk is maar het is een giftige appel. Het klatergoud gaat op het eind van de tweede dag zelfs irriteren; te veel, te groot, te licht, te druk, te warm, te vriendelijk, te lawaaierig. 's Avonds op de strip zie je echt tientallen, misschien wel honderden, mensen, mannen en vrouwen, kaartjes voor escortmeisjes in de handen van mannen drukken. Zolang Lilian naast me loopt krijg ik er geen; met een kind aan de hand zijn de scrupules al beduidend minder en wordt me "cheapest in town" toegeschreeuwfluisterd. Mijn hemel, ik ben echt geen puritein maar ik probeer me voor te stellen hoeveel escortmeisjes er nodig zijn om alleen maar deze massa wervers betaald te houden. (Niet dat Amsterdam veel beter is trouwens, en daar heb je als bonus gratis nog het bijkomende drugsgedoe met de coffeeshops - hier heet dat probleem overigens LIQUOR).
Dan de hotels. Ik ben in wel vijf grote hotels geweest vandaag. Bombast, marmeren vloeren, airco tot 17 graden, zelfs het personeel heeft geen polshorloges om, overal is de buitenwereld onzichtbaar zodat je al snel alle benul van tijd verliest. De uitgangen zijn met opzet onvindbaar; je moet altijd door een casino. Anonieme Hispanics en African Americans (ik neig naar "neger", zonder enige bijbedoeling, maar PC, weetjewel) die de pokkenklusjes op de toiletten en in de gangen doen.
Ik zou nu, net terug en doodmoe, geen naam van een hotel kunnen noemen met de daarbij horende beelden op mijn netvlies. Het is een amorfe massa van lampjes, gokkasten, dure winkels (zag een paar laarzen van 750 dollar en een gesigneerde basgitaar van 13000 dollar. Vderder een LP van The Wall gesigneerd door alle vier kernleden van Pink Floyd waar ik nog even, denkend aan de ruime max van mijn creditcard voor deze vakantie, peinzend bij heb gestaan. Was een koopje voor 3000 dollar, mijns inziens, met deze dollarkoers eigenlijk stom dat ik hem niet gekocht heb, misschien ga ik nog even terug, de winkels zijn hier 24/7 open, ik hoop maar dat'ie nog niet verkocht is). Mark Buise, foto'tje voor jou gemaakt van gesigneerde gitaar van The Boss; mocht niet maar toch gedaan. Voor jou voor een schamele 4000 dollar, wel een echte nepfender. Zie foto's (uploaden gaat trouwens erg slecht bij deze blogbeheerder, ik zou 'm de volgende keer niet meer nemen).
O jee de winkels. Net iets te vriendelijke dames - vrijwel geen mannelijk personeel in de winkels, alleen de security. How are you? Can I help you? Where are you guys from? En dat is voor de deur. Eerst is het leuk en erg aardig, tot je merkt dat werkelijk iedereen dezelfde zinnetjes gebruikt. Anoniem, nep, fake, Fool's Gold, Rhinestone Cowboys. I like your hat, Sir. Nou, dat zullen ze wel echt gemeend hebben, toch? I like my hat too.
Trouwens mooi wel twee leren riemen gescoord en voor Charlotte paar leuke zomerschoenen. Klotewinkels maar geen reden voor een Nederlander om mooie koopjes te negeren.
En dan heb ik het nog niet over het publiek gehad. Hemeltergend dikke mensen met tattoo's die mijns inziens de claimcultuur in Amerika een nieuwe impuls kunnen geven. Wat bezielt je om je zo slecht te laten toetakelen. Hangend op barkrukken achter een slotmachine - die trouwens allemaal digitaal zijn, waardoor het net flipperen op een Atari wordt- peuk op de bek en wezenloos naar dat scherm starend.
De impact van alles neemt snel af. De fonteinshow was de eerste keer leuk; later liepen we er langs en zagen we het nauwelijks nog. De Eiffeltoren is grappig (ernaast staat een Arc de Triompe op ware grootte) maar je ziet 'm al snel niet meer. Het is alsof je zintuigen op tilt slaan. Een avondwandeling op de strip op de rustigste avond van de week, de woensdag, is een aanslag die je onmiddellijk doet terugverlangen naar Mojave desert. Er komt een moment van volledige verzadiging en daarna wilde ik alleen nog maar weg; geen vulkaanuitbarsting, gratis show, great airconditioned lobby meer.
Morgen weg hier. Ik had het voor geen goud willen missen en ik kom hier nooooooooit meer terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten