Tja, gisteren hebben jullie ons berichtje moeten missen omdat de camping in Morro Dunes wel over WIFI beschikte maar convinient genoeg men mij geen password had gegeven - en de beheerder om half zes al pleite was, wat hier zo ongeveer neerkomt op werkweigering.
Van San Francisco de kust volgen naar het zuiden kan op twee manieren; de Pacific Coast Highway, CA01, die je kronkelend langs de meteen uit de kust opstijgende bergen langs het strand dan wel de rotsen leidt. Je kunt ook Highway 101 nemen, die iets meer landinwaarts te vinden is.
We hebben beide gedaan. De eerste 40 mijl zijn we de CA01 afgereden. Meteen na het verlaten van SF trok het open, het was een schitterende zonnige dag. Charlotte had nogal een portie zonnebrand opgelopen eergisteren in het zwembad, dus eerst even voor verkoelende lotion gestopt bij de lokale drogist. She been in the hottub? vroeg de apothekersassistente, die kennelijk meer met dat bijltje had gehakt. It'll wash the sunblock right off! Nou, en off de block er off was, 't was gewoon sneu. En inderdaad, SF sun 'll do that; niet warm, beetje bewolkt, hele middag in zwembad; zo eens per week werd het aardige pillenmixmeisje door een stelletje halve gare toeristen benaderd om ointment for against the sunburn.
Ze verkopen hier trouwens alles over the counter. Van corticosteroidenzalf tot lidocaine, alle mogelijke long-puffjes, ibuprofen tot 800 mg per capsule en trouwens elke andere NSAID. Voordeelverpakkingen van 100 stuks worden geleverd met een verwijskaart voor de lokale MDL-arts en/of nefroloog, discount 10 percent at our new clinic. Every second diagnosis half price! We do our oesofagoscopy while you hold a puppy!
Op de radio heb ik voor zo'n beetje elk denkbaar medicijn reclame gehoord, inclusief een nieuwe bloedverdunner die het helemaal moet gaan worden, iets in de geest van plavix maar dan bij atriumfibrilleren. Naam vergeten, sorry. Wilde nog aandelen kopen. Verder grote billboards aan de weg met pijlen die, ondersteund door een vriendelijk glimlachende en betrouwbaar ogende dame, je de weg naar de beste ER van de stad wijzen. We REALLY Care!
De Pacific Coast Highway dus. Mooi. Bochtig ook. Na elke bocht nieuwe uitzichten, woeste golven die zich op hoge rotsen stortend. Druk ook. Laatste zondag van de vakantie; veel last minute surfdude's, happy little family's die bij elk rotsblok stoppen. Tweebaans ook. Inhalen levensgevaarlijk dan wel onmogelijk; kiezen tussen het doodrijden van een onoplettende, te dikke Amerikaanse prepuber dan wel jezelf gillend in de rotsen boren. Of in zee storten, net afhankelijk van op welk moment de betreffende dikkerd achter de geparkeerde, idioot hoge Pickup vandaan komt.
Na zo'n mijl of veertig in slechts drie-en-een-half uur tijd te hebben afgelegd dus de minder scenic route genomen om de overige 180 mijl nog voor de vlucht vanuit LA af te kunnen leggen. Goede keuze; om 16 uur 30 in Morro Bay, 17 uur de kinderen te water voor Morro Rock (alsof er een meteoor in de oceaan is geflikkerd, zo net voor het strand; surrealistisch). Overigens, Dirk en Hadewych, de burgemeester van onze Franse camping heeft zijn carriere voortgezet in Morro Bay. Zoals er in Frankrijk in het warme glooiende landschap een kerncentrale fraai het uitzicht stond te verlichten, zo heeft de betreffende burgervader hier in zijn onmetelijke wijsheid in Morro Bay recht tegenover het imposante rotsblok een betonfabriek met drie enorme schoorstenen neergevlijd. Maar als je er met je rug naar toe ging staan zag je er niks van.
Vanochtend Morro Bay - Malibu. Om negen uur weg; om een uur 's middags geinstalleerd op wat misschien wel het mooiste (of was dat Monument Valley?) plekje van allemaal is. Als ik uit het raam kijk zie ik Miami Vice palmbomen (ja ik weet ook wel dat Miami in Florida ligt) die zachtkens op en neer wuiven en daartussendoor de glorieuze aanblik van de Pacific. Ik lieg als ik zeg dat je de branding ziet of hoort (dat was wel zo in SF) maar voor de rest is het een prachtige plek.
Ik zie opnieuw commentaar op mijn gezichtshaar in de blogreacties. Het valt me op dat het alleen mannen zijn die klagen; vrouwen vinden me blijkbaar woest-aantrekkelijk met mijn rossig-grijze - en overigens keurig bijgeharkte - kintuin. Ik verdenk de betreffende heren dan ook van van afgunst, gebaseerd op hun ondermaatse eigen productie van testosteron. Om een volle baard te kunnen laten groeien moet je nou eenmaal een echte man zijn en dat is aan de meeste modern doende semi-metroseksuelen niet gegund. Om er onbevangen mee voor de dag te komen vraagt om een grote mate van zelfvertrouwen in de persoonlijke uitstraling van de bebaarde man. Geen stiekem "ik scheer me dit weekend niet" schaduwtje, dat voordat er hoongelach te horen valt al weer op zondagavond in de wastafel verdwijnt. Wat nog maar de vraag is trouwens want dit soort mannen scheert zich zelden écht, met een mes dus. Niks ervan. Laf Philips- of Braungetril uit het stopcontact. Niet eens een sneetje. Geen idee wat aluin is en alleen maar Nivea aftershave balm want dat prikt tenminste niet zo. Dat soort dus.
Genoeg hierover. Zojuist heb ik vanochtend vroeg gevangen vis gekocht; ze noemden het sole maar het was geen platvis, meer de vorm van poon. Witvis. Gratis citroen erbij. Daarnaast half emmertje baby-Sint-Jacobsschelp; stoofpotje met vis, schelpdier. Daarbij spinazie en rijst. Toe: Ben & Jerry's. Zo druk gehad dat dat al drie (!) dagen onaangeroerd in de vriezer staat. De kaartjes voor Universal liggen klaar; morgen met huurauto (Ford Galaxy 3,5 V6, niks kleiners op voorraad, mooi toch?) naar Hollywood.
Foto's zijn weer bijgewerkt, zie onderstaande link. Video's kan ik niet meer uploaden op dit blog; pokkeblog, niet gebruiken mocht je zelf eens zoiets van plan zijn. Beter een paar euro betalen voor een betrouwbaar adres dan gratis waarbij de helft van de beloofde functies niet of nauwelijks werkt.
Ik hoop dat het loeidruk is op de zaak, dat het weer pokke is en zoek het verder nog maar lekker effe uit. Malibu, here I come.
https://picasaweb.google.com/111980865217032310468/Amerika2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten