Edinburgh en naar huis

Thuis. Altijd een prima plek om weer te zijn.  Ik heb zitten tellen, tussen deze en de volgende vakantie zitten ongeveer 100 werkdagen (4 dagen/week, klein halfjaar). 

Edinburgh viel wat tegen. Het is geen aantrekkelijke stad, ondanks het kasteel op de berg. De gebouwen zijn van donkergrijs-zwarte stenen, die eruitzien alsof ze smerig zijn. Wel monumentaal en oud, niet uitgesproken mooi. Beetje onoverzichtelijk ook, het centrum lijkt uit drie afzonderlijke, per ongeluk bij elkaar terechtgekomen gebieden te bestaan. Wel leuk was het ontbreken van winkels die je overal vindt, het waren toch vooral kleine speciaalzaakjes. Van horrormaskers tot toeristentoestanden. Op maat gemaakte kilts met attributen, whiskey-speciaalzaken waar flessen maltwhiskey van soms wel 130 pond per fles te koop zijn, snoepwinkels in felle kleurtjes. Vooral ook veel exclusieve, conservatieve en peperdure kledingwinkels - tweed is hier nog uiterst hip. Leuke CD-winkel. Natuurlijk Primark - met de schrik vrijgekomen, trouwens. Eénmaal binnen - ik moest zelf ook kijken voor een spijkerbroek - al snel door de manager (blond, homo, spleetje tussen tanden) buitengezet vanwege hond. Dus ik buiten wachten. Mét de creditcard. Mr. Humpries, thank you!

Over het algemeen vriendelijke mensen, daar in Edinburgh. Beetje stug- en daarin anders dan de Engelsen, die spontaan contact met je maken. Schotten zijn, in mijn beperkte ervaring, meer afwachtend  - maar net zo vriendelijk en humoristisch als je eenmaal een praatje aan het maken bent.

Moe op zoek naar een pub, zo om een uur of vier. Even zitten, biertje, cola - nou, mooi niet. De ene pub had geen vergunning voor kinderen, de andere liet alleen kinderen toe als je iets kwam eten - erg gastvrij zijn de stadsverorderingen niet, verzuchtte een lokale uitbaatster die ons de deur moest wijzen. En om nou bij (de enige, achteraf gelegen en in een zijstraat samen met KFC en Burger King verstopte  (hulde, zo kan het ook)) McDonalds te gaan zitten, dat was ook niet helemaal het idee van een leuke afsluiting. Sjagrijnig en pissed off. En toen begon het ook nog (eindelijk eens) te regenen. 

Plan omgegooid; supermarkt gevonden, Lekkere dingen gekocht. Met de bus (lijn 27, kwam steeds aanrijden als je hem nodig had - familiepas stadsbussen 7 pond 50) terug naar onze camper en lekker gekookt, film gekeken en niet te laat naar bed. 

Volgende ochtend Morrisons - grote supermarkt, ritueel en traditioneel einde van de vakantie om boodschappen te doen voor thuis. Zo kan ik plots in maart in pickles gemarineerd vlees serveren, heb ik altijd genoeg worshestershire saus in huis en heb ik grote potten met curry's in gevarieerde smaken - voor al uw Indiase varianten. Canned beans, niet te vergeten. En een grote ontbeende varkenspoot met huid om een sunday roast met echte crackling te kunnen maken. En groot stuk roast beef niet te vergeten; in de vriezer. Deze keer geeneens lamsvlees. Heinz Special Sauces; 2 verschillende, de één nog scherper dan de andere. 

De terugreis ging zonder veel bijzonderheden (nogal wat dronken voetbalfans, veel mannen en weinig vrouwen aan boord dus vechtpartijtje).

Wachten op de ambtenaren (grensgestapo) in de ferryhaven, aan beide zijden van de Noordzee, was nog het meest irritant. RoRo, my ass (roll on, roll off)

De dienstkloppers, stempelhufters, havennazi's, paspoortpooiers, identiteits-eikels, smokkelsnollen, zollzeikerds. 

Borderbastards. 

Frontierfuckers.

Inmiddels worden de foto's op de Google + site gezet; graag krijg ik van de geïnteresseerden te horen of ze er in geslaagd zijn om de fotolink bovenaan deze pagina te gebruiken om ernaar te kijken. Ze zijn publiek gedeeld, probeer als het niet lukt anders even deze link:

https://plus.google.com/photos/111980865217032310468/albums/5932071816484521201?hl=nl&sort=1

Alweer drie dagen gewerkt, door de regen en geplaagd door fikse files vandaag (Eindhoven-Sittard 2 uur 30 minuten) laat en in het donker thuisgekomen. Je zou bijna vergeten dat je nog maar 80 uur terug bent uit Schotland. Schotland, waar het mooi weer was - en droog. Vakantie is mooi.

Nog 97 diensten. 

Fairy Ponds & Drumnadrochit, Loch Ness

"Fazanten," sprak mijn vrouw, "zijn eigenlijk de kippen van Schotland". Zo. Dat jullie het weten. Omdat je zo veel fazanten ziet. In Schotland. En zo weinig kippen maar. In Schotland.

Schapen, daarentegen, zijn eigenlijk de koeien van Schotland - van vroeger dan. Toen er nog heel veel koeien buiten stonden. Bij ons. Zo staan er hier heel veel schapen. In Schotland. Maar dan ook héél veel schapen. Buiten. Verwilderde schapen. Op berghellingen. Op straat. In greppels. Witte schapen. Maar ook bruine. Met hoorns, soms gekrulde en vrij lange. Maar ook zonder hoorns. Veelal met fluorescerende vlekken op hun rug. Dat komt dan weer van de ram; die heeft een potje verf op zijn borst. Verschillende rammen, verschillende kleuren. Dat leidt soms tot moderne kunst op de rug van het betreffende, meermaals gedekte schaap.Dat moet niet. Maar meestal gaat het goed. 

Koeien tenslotte zijn de écht goeie rijstevlaaien van Schotland. Of ze maken die, dat weet ik niet helemaal. Er zijn er in ieder geval niet zo heel veel van. En dan zijn ze nog best verschillend; wolhaarrunderen - paarse vlek erop en je denkt dat het een belachelijk groot schaap is - staan tussen Black Angus stieren, vrij gewoon uitziende runderen en van die langharige bruine beetje sullig kijkende buffels met van die grote rechte hoorns. 

Terwijl de twee pubers in het gezelschap terug moeten naar de afwasruimte om het plafond te ontdoen van rijst en Bhuma-saus - kwestie van overmoedig afwascorvee - zit ik hier te schrijven in de camper. Flinke etappe vandaag; van Drumnadrochnit naar Edinburgh is 180 mijl over in het algemeen slechte wegen, enkelbaans. Het regent hier een beetje; onderweg veelal droog. Morgen droge dag voorspeld hier in Edinburgh.

Gisteren ook een stevige etappe; van Loch Greschornisch naar Drumnadrochit was 120 mijl, met een omweg om bij Fairy Ponds te komen. Over Skye rijdend, op weg naar de watervalletjes die Fairy Ponds heten, vond ik een mooi beeld om te beschrijven hoe het landschap eruit ziet. In de dierentuin of in het circus zie je wel eens een olifant van dicht bij. De rimpelige structuur van de huid en het grijsbruin, dat zijn de bergen; de zwarte traangoot die bijna als een litteken over de kop naar beneden loopt, dat zijn de beken die van de heuvels af eroderen. 

Fairy Ponds was even zoeken maar de moeite waard. Tussen kale hoge heuvels ligt een parkeerplaats vlakbij een plek waar allerlei bergbeekjes bij elkaar komen. Stukje lopen door indrukwekkend landschap en klauteren over rots-poeltjes met perfect helder steenkoud water. Kinderen erg onder de indruk - zéker 2 minuten stil geweest.

Nieuw statief. Niet slecht hè?

Eenmaal van Skye af verandert het landschap snel; de Highlands doen hun naam eer aan, je stijgt snel naar meer dan 1000 voet (duurde even voordat ik het eerder besproken navigatiesysteem begreep, voeten zijn geen meters, Omvlee) en de begroeiing neemt toe. Meer bomen, vooral naaldbomen, waardoor het buitenaardse effect van Skye ontbreekt. 

Loch Ness is natuurlijk een begrip. Saai plasje maar toch kijk je onwillekeurig even extra goed op zoek naar Nessie, het beroemde monster dat er niet zit. Loch Ness is heel smal en heel lang, grofweg van noord naar zuid lopend een diepe geul die twee delen maakt van het vasteland van Schotland. Halverwege ligt dus Drumnadrochit, waar we op een uiterst saaie en oninteressante camping gestaan hebben. Nog duur ook en geen WIFI. Wél interessant: er zit een stoeterij aan vast. Vandaar dat we vanochtend vijf knollen bestegen en een uur lang te paard rond - en ook letterlijk een eindje dóór - Loch Ness gereden zijn onder de deskundige leiding van Darcy. Erop zat Christine. 

Emma reed op Coblet, Joss op Todd, Lillian op Bilbo, Miri op Caspian en Charlotte op Sorrel. Pikant detail: Lillian kreeg een klein zweepje dat ze verrassend goed wist te hanteren. 

Niemand eraf gekukeld, iedereen veel plezier gehad, mooie rit door prachtige omgeving.

Daarna via Inverness - dus eerst naar het noorden, Loch Ness ligt in de weg - afgedaald naar Perth en onderweg besloten door te rijden naar Edinburgh, nog klein uurtje verder. Morgenochtend met de bus naar de stad, het beroemde kasteel verkennen en de winkelstraten onveilig maken. Schijnt hier een Primark te zitten. 

De foto's willen niet zo lukken dit jaar. Tenminste, de foto's wel maar het tussentijds uploaden niet. Hier op de camping is de wifi stuk; vorige had geen wifi; dáárvoor weer deed de wifi het maar half dus er staan nog maar weinig foto's in het Google+ album. Komt goed.

Loch Greshornisch, 15 oktober 2013

Hieperdepiep voor Emma! Veertien jaar alweer, met de dag mooier, groeit nog steeds als kool en werkt zich te blubber op school. Míjn dochter. Topwijf in wording.

Voor meer foto's: ben aan het uploaden, klik eens op het foto-icoontje rechtsbovenaan de blogpagina.

Beetje droevig begin van de dag, juist door die verjaardag. Een mens voelt zich om minder ontheemd; 1000 kilometer van thuis, zo'n vijftig kilometer geleden bij the middle of nowhere zijn we rechtsaf geslagen en nu zitten we zo ongeveer nét over het randje van de wereld. Mooi randje, dat wel. Ver weg van alle vrienden en bekenden, geen persoonlijke felicitaties van mensen die er toe doen - o nee ik vergeet Miré. Wél een boel berichtjes op FB en Twitter maar nu - tot overmaat van ramp - geen bereik! 

Want Loch Greshornisch. Ja, dié. Schitterende C&C clubsite - ja wij zijn lid van de internationaal vermaarde organisatie van verenigde, over het algemeen hoogbejaarde, caravan- en camper-eigenaren die collectieve kortingen voor haar leden afdwingt in Europa. Middels ter plaatse overlijden dwingen ontevreden leden van deze club malafide uitbaters van campings bij ernstige overtredingen tot verbetering van de lokale situatie. In situaties waar minder agressieve methodes toereikend zijn vinden clubmeetings plaats waarbij de onmiddellijke stijging van de saaiheidsfactor (in combinatie met de wachttijden bij de droger en de weeë geur van oudemensen-winden in het restaurantje) de beheerder van het kampeerterrein tot beterschap dwingt.

Die club dus zorgt ervoor dat we hier op een luxe camping aan  het Loch staat voor 19 pond per nacht. Normale prijs (laagseizoen) 35 pond. Prima club dus.

Beetje de zweetvoeten wassen - net twee dagen wild gekampeerd, in Oban en Mallaig. Laatste blog geschreven in Edinburgh, 600 kilometer geleden. 

Komt een beetje metafysisch zweefverhaal nu, kun je eigenlijk ook overslaan, voegt weinig toe. 

Het blijft een vreemde gewaarwording dat de wereld zo klein en binnen handbereik is gekomen door dat internetgedoe. Ik kan verbijsterd zijn door het gat in het muurtje van de parkeerplaats in Oban dat ik in Zitterd al gezien had op Google Street View. Het parkeerplaatsje om de hoek van de haven waar niet nadrukkelijk stond dat je er niet met de camper mocht overnachten (want ik kon de borden op street view lezen!). Tegenover de pub van het hotel-restaurant Port Of Oban, waarvan ik de openingstijden en de menukaart al had bekeken vanuit mijn luie stoel. Waar ik terechtkwam via de geplotte route van Google Maps, waardoor ik de weg in de eenrichtingsstraatjes wist alsof ik er woonde - terwijl ik er nog nooit geweest was. 

hetzelfde voor Mallaig, de brede strook parkeergelegenheid in de bocht tegenover de haven was inderdaad zo vlak als ik had verwacht - altijd belangrijk als je afwast en kookt. 

De werkelijkheid lijkt te worden ingehaald door cyberspace. In de voorbereidingen op een reis kun je overal geweest zijn, alles bekeken hebben, alle musea bezichtigen en live webcams bezoeken die je de actuele situatie vrijwel realtime voorschotelen. Wat is de zin van het opstoken van aanzienlijke hoeveelheden diesel, zeeziekte riskeren, dure ferries en campings boeken? Waarom over alleberoerdste wegen hobbelen - aan de verkeerde kant van de weg ook nog - rare dingen eten (heb echt een haggis in de koelkast liggen, wordt vervolgd) en lijf en leden riskeren om verre vreemde plaatsen te bezoeken? To Baldly Go Where No Man Has Gone Before? (nou ja, t is Schotland, er komen hier wel eens mensen). Virtueel kun je alles zien, meemaken, over een tijdje vast ook wel in 3D en met olfactorische special effects, zonder je dure luxe woonomgeving te verlaten. 

(Zie je wel? Zweefstukje, had je best over kunnen slaan, voegt verder niks toe.)

Gelukkig kan de werkelijkheid nog moeiteloos winnen van alle Youtube-filmpjes, reisverslagen, StreetView weergaves en Picasa foto's, hoe mooi ook. Rijden door Schotland is een oh&ah belevenis, de omgeving is niets wat ik eerder zag. De heide is roestbruin met veel grassoorten die er in grote lappen tussendoor groeien. Daardoor zien de bergen er uit alsof ze met camouflagedoeken bekleed zijn. Opvallend is de extreem heldere lucht, waardoor je de heuvels achter de heuvels achter de heuvels - zo'n 60 kilometer verderop - moeiteloos kunt onderscheiden. Ook 's avonds is het heel helder; de zonsondergang gaat gepaard met gloeiende oranjeroze horizonten 

Uitgestrekt ook. Natuurlijk niet van de afstanden in Amerika - maar toch, vrijwel niemand in de omgeving te bekennen, mijlenlang geen dorp of gehucht, heuvels die almaar niet dichterbij komen. Skyfall, de laatste Bondfilm, is deels hier, op Isle of Skye, opgenomen. De begroeiing is niet meer dan kniehoog, over een glooiend landschap met flinke heuvels hier en daar. De hogere bergen, tot zo'n 1200 meter maximaal, zijn tot halverwege begroeid; daarboven kale rots. 

Het water is nog zo'n verhaal. Overal water, kleiner dan je gewend bent; de lochs en meertjes zijn van grote aantallen, zelden van grote omvang. Je rijdt er omheen, tussendoor, soms overheen - maar er zijn maar weinig bruggen hier. Zodra je uitstapt en van de weg af gaat zak je in zompige, zachte en volledig verzadigde mosgrond weg. Je snapt niet goed hoe de wegen blijven drijven. 

De havens zijn schilderachtig en bevatten de nodige roestige vissers- en reddingsschepen. Oud meets nieuw; in de haven van Mallaig lagen dankbare verroeste foto-objecten tegenover de overslaghaven waar enorme zakken MEDICATED FISHFOOD in lage barken werden geladen om vervoerd te worden naar de enorme zalmkwekerijen die hier overal te zien zijn.

Eergisteren van Edinburgh naar Oban. Schoot lekker op, meer dan 220 kilometer, wegen vielen mee - hoewel de kronkelige binnenwegen die in Schotland voor hoofdwegen doorgaan niet echt opschieten.

Gisteren vanuit Oban op zeehondenjacht -ééntje (even) gezien, kolonie lag in het water - iets met 's nachts kouder en nog warm water en liever daarin en zo. Geen bontje kunnen knuppelen dus. Wel aangename rondvaart van ruim een uur - de 10-uurs trip naar tig eilanden en 7 uur varen maar even gecancelled na de wat onstuimige tocht over de Noordzee. De aansluitende tocht naar Mallaig was zeer fraai, ik dacht het hoogtepunt van de vakantie te hebben gehad. Alleen het weer zou beter geweest zijn; er waren regelmatig wolken en soms moest je een trui aan.

Vandaag daarentegen was de hemel strakblauw en pas op het eind van de dag waren er een paar wolken te zien - prettig voor de variatie in de foto's, Schotland hoeft er niet de héle tijd als Malibu Beach bij te liggen. Wát een dag, ongelooflijk. Om 11 uur met de ferry van Mallaig naar Skye en daarna over het eiland gedwaald; met opzet een doodlopende weg van 15 kilometer ingereden, gestegen tot bijna 800 meter, gebarbecued met zalm (Emma immers jarig), tonijn, bief en naan-brood. 

Zwangere Zuchtende Zielige Zweterige Zeugenhoudster Zat te Zaniken; Zag Zienderogen Zware Zorgen Zeuren Zonder Zekerheid;  Zalig Zeikend Zalm Zoldaat gemaakt. 

Kortom; lokale drachtige keuterboerin had moeite met onze picknickplek -er mocht eens iemand komen die wilde keren -  en was de eerste onvriendelijke Britse die ik tot nu toe meegemaakt heb; heb haar zeer beleefd maar krachtig duidelijk gemaakt dat openbare weg daadwerkelijk openbare weg betekent. Zie Zo. Zeiksnor. 

Portree nog even verkend. Klein, zo klaar. Flesje single malt whisky gekocht, eens proeven waar al die lokale ophef over gaat; best lekker spul, snap het wel maar zal nooit een sterke-drank-fan worden. Half flesje op, nergens last van. Sgreiven gaat noch priema. (45 ml is heel flesje dus zal wel meevallen).

Stella blijkt als verstekeling mee; regelmatig hoor ik haar "Mirééé" roepen maar ik kan haar steeds niet vinden. Emma beweert dat de betreffende Miré zelf haar moeder zo onwaarschijnlijk goed imiteert maar ik kan me dat soort gebrek aan ontzag bij dit lieve, bescheiden, behulpzame, respectvolle, beleefde en allervriendelijkste meisje volstrekt niet voorstellen. Het boeren gaat trouwens wel steeds beter.

Schotland - maar nét

Voeten in aarde. Merkwaardige uitdrukking, iets heeft 'nogal veel voeten in aarde'. Dat betekent dan dat er vrij veel bij is komen kijken. Erg nauwkeurig is die uitdrukking niet en erg helder is de beeldspraak niet. ik heb geen etiologie-woordenboek bij de hand. Wel Google. 

"ziende op het vellen van een boom, die met veel wortels (figuurlijk voeten; vgl. lat. pes, wortel; pes betaceus, beetwortel) vast in de aarde staat en dus niet met den eersten slag valt"

Maakt alweer meer zintuig. (Makes more sense). 

We overnachten nu bij Edinburgh, in een voorstadje dat Mortonhall heet - nu alweer vergeten, weinig indrukwekkend.

Ons toch al wat overspannen navigatiesysteem - in Italië ook enkele discutabele beslissingen genomen, voetbaltrainers worden voor minder weggestuurd - heeft ons vanaf Newcastle over de A1 laten rijden. A1, klinkt goed, is ook de goede kant op - maar helemaal langs de kust en al snel een uurtje extra rijden.

Maar ik sla delen van importantie over. Al kort op FB gemeld: nog vóór vertrek hadden we al vertraging. DFDS, de ferrymaatschappij, belde om ons te laten weten dat de veerboot uren vertraging had als gevolg van slecht weer op de Noordzee. Het bleek om een formidabele najaarsstorm te gaan, windkracht 8+ en golven tot 8 meter (!) hoog. De boot van woensdag op donderdag was verwacht om 10 uur in de ochtend en gearriveerd om 19 uur. Dus viel onze vertraging van zo,n 3 tot 4 uur nog wel mee. Opbeurend vertelde de telefoniste ons dat de storm al begon te kalmeren,.dat de golven nog maar een meter of vijf waren, de tegenwind zo ongeveer windkracht 5 tot 7 en dat we niet zo heel veel vertraging zouden oplopen; vóór drie uur in de zaterdagmiddag moesten we toch echt wel in Newcastle zijn (geplande aankomsttijd 09 uur...).

En het was geeneens slecht weer in Sittard. Beetje wolk, beetje zon, drupje regen. Nat matras onder de alkoof. Lekkend raampje - bij stilstand-, half uur voor vertrek naar een van de natste gebieden van de wereld. Ach, ladder, beetje kit, knutseldeknutsel, klaar. Kinderen allemaal prachtig op tijd - met veel moeite geregeld met docenten, dekanen, jaarleiders, coordinatoren (die me bestraffend toespraken over de uitzonderoing op de regel dat de kinderen een (HEEL) uur school misten!) - achteraf onnodig, want vertraagde boot. 

Toch?

De straat uitrijdend, toch maar op de geplande tijd, lekker op het gemak dan maar - ook mooi. Zo halverwege de uitvalsweg - camper trekt voor geen meter. Sicherheitslauf! Ding rijdt door tot in de eeuwigheid maar niet meer dan 2800 toeren, geen turbo en maximumsnelheid van 80 km/u. Hollen gaat, zeker bergop, sneller. Nou ja, voor Kees dan. Keertje of twaalf opnieuw starten, mooi geen resultaat. Traag als een slak op superlijm.

Gelukkig, gelukkig, tijd over, geen stress, leve de bootvertraging, hieperdepiep voor de storm, naar Stein - nee meneer dat is echt iets voor Mercedes. Dus op naar Spaubeek, Mercedes bedrijfswagens - om zo ongeveer in Geleen te merken dat het probleem na - nog maar een keertje- starten verdwenen was. Mercedesmonteur: zonder storing geen probleem. Diagnose: beetje vocht. Rijden maar. Geen problemen meer gehad. 

Dus vol goede moed, al weer uur vertraagd, op naar Ijmuiden. Voorspoedige rit met inderdaad progressief slechter wordend weer, conform de opmerking van de mevrouw van DFDS in Ijmuiden, eerder die dag dat het daar toch echt pokkenweer was. Daar aangekomen bleek ze niet te hebben gelogen. Getankt - natuurlijk lag de randweg open en was de uitgekozen Tango - ons Limbo's ben zuunig - vrijwel onbereikbaar - en naar de tevoren uitgezochte snackbar - die om onduidelijke redenen gesloten was. Omdat we net zeker 4 euro 30 verdiend hadden aan goedkope diesel hebben we dus maar in een visrestaurant aan de haven enorme borden friet met kibbeling gegeten, met veel mayo en ravigotte-saus. Voelt u de clou al aankomen?

Op naar het schip, de Princess of Scandinavia - DFDS is een Deense maatschappij. Tijdje rondhangen - de Filippijnse stewards moesten de brokjes van de stormtrip met extra haast nog uit de vloerbedekking en gordijnen bikken terwijl de auto's, bussen dikke bejaarde Duitsers (ja echt) en een klasje of vier Noord-Engelse bleekneuzige pubers zonder efficiënte begeleiding al aan boord begonnen te denderen.

Het schip zou om 21 uur 30 vertrekken - 4 uur na de geplande tijd - en vertrok om 19 uur 45. Eindelijk een meevaller. Zo tot het havenhoofd gleed de boot soepeltjes door het water, de sfeer was goed, de mensheid blij; zou het tóch nog een leuke avond worden.

Miré en Emma zijn een film wezen kijken. Het gewapper van het bioscoopdoek trok de aandacht; toen ze de minicinema - waar ze een privé voorstelling van We're The Millers hadden genoten - verlieten en een Britse bleekneus bijna over hun schoenen kotste werd hen ook duidelijk wat de rest van het schip al enige tijd was opgevallen. Deining. Nogal. Van het onmiskenbaar zeeziekteveroorzakende soort. De Duitse pensionado's, veelal normaal al niet te best ter been en over het algemeen na jaren van Bockwürste und Bier van overmatig veel kilo's voorzien - krabbelden als geelgroene schildpadden over de dekken van het schip. De gebruikelijk op dit soort schepen aanwezige hooligan-types vol tattoos en nog voller met bier waren minder luidruchtig dan anders. Over de alomtegenwoordige Bleekneusjes van onbestemde Noord-Engelse komaf - één van hen was de schoenenkotser van Miré. 

Na twee biertjes, normaal een fijne fundering, was mijn huisje ineens af. Ik was erg moe - dat ook - maar mijn gestel maakte me duidelijk dat het gekozen pad hier, zo vlak voor de afgrond, eindigde. Dus deed ik het verstandigste dat ik kon bedenken: ik ging naar bed. Voelt u de clou al aankomen?

Mijn vrouw wachtte geduldig op het einde van de film van Emma en Miré. Charlotte was, stuiternd van de drukte, er door mij van overtuigd dat slapen gaan een goed idee was. Ze sliep binnen tien minuten. Zij wel.

In bed liggend was ik onder de indruk van het natuurgeweld. Het is een wat bejaard schip, onze Princess, roestig maar van binnen goed onderhouden en van een aanzienlijke omvang. Het is een opmerkelijke ervaring om zo'n reusachtig ding als een speelbal van de elementen waar te nemen. Stampend, onbestemde kraak- scheur- en dreungeluiden makend, omhoog bewegend - en dan even he-le-maal stil, het meest verontrustende moment - om vervolgens neer te ploffen in drie of vier steeds stevigere schokbewegingen. 

Ik kon er niet echt goed van slapen. Ik lag ook een beetje te wachten op zeeziekte; stressdag, kibbeling, saus, bier. Mooi niet. Lekker puh.

Na een uurtje ben ik in slaap gevallen; gedurende de nacht ging de storm verder liggen - we voeren in feite door de oude storm heen, ben oprecht blij dat we geen dag éérder op het ding zaten.

Emma en Miré hebben nog een uurtje zitten bibberen - wordikziekofnie? Ondanks de voorbijsnellende hostesses met speciale kotsstofzuigertjes (ook weer: ja écht), kokhalzende bejaarden, groengrijze wankelende pubers en sproeigewijs verontreinigde toiletblokken zijn de dames uiteindelijk ook niet bezweken en hebben de nacht doorstaan zonder antiperistaltische activiteiten. 

En Lilian? No problemo. Beetje tollen, slecht geslapen, kibbeling in situ gebleven. 

Om 12 uur Engelse tijd van boord, dat viel ook nog wel mee. Lapzwanzerige luie arrogante hufters van douaniers lieten de stoet wachtende auto's desondanks nog gerust een half uur wachten - bijna 4 uur te laat maar ze hadden vast pauze. Fuck de tourists. Ik mag de juut niet maar aan de douane heb ik pas écht een pesthekel. Zeg er maar eens wat van, dan sta je twee uur later nog steeds op de terminal te wachten tot de drugshonden gearriveerd zijn. 

Schotse grens: groot bord. Foto. Rond 13 uur 30 lokale tijd, uur vroeger dan in Nederland. 

Eigenlijk op weg naar Glasgow - het museum moeten schrappen als gevolg van de weergoden, plan was om bij Loch Lomond te overnachten. Daar heb ik nogal een punt van gemaakt, onlangs; vandaar dat onzelieveheer de boel vandaag gesaboteerd heeft.

En nou zit ik hier tegenover twee boerende pubers - Miré is aan het oefenen - en op dit moment komt er 7-up uit de neus van Miré. Morgen gaan we expres niet naar Edinburgh centrum - slechts 6 kilometer verderop. Al was het maar omdat de geldautomaat onderweg zonder opgaaf van redenen alle - ik bedoel álle - creditcards en bank- en giropasjes vriendelijk accepteerde, de hele opnamecyclus doorliep en dan  - nét als je dacht dat je klaar bent - het pasje uitspuugt zonder opgaaf van redenen  en de transactie annuleerde. En dus hebben we geen geld voor de bus. 

Dus op naar Oban, dat ik Obán noemde maar door tussenkomst van de rasechte Schot achter de balie van de camping weet ik nu dat ik Oóben moet zeggen. Fucking dure camping trouwens. 

Tot snel. O ja dit was pas dag 1. Feet in the earth. 

Sorry maar laatste testje

Vanzelfsprekend heb ik niks bijzonders te melden, net ná het vorige blog en gewoon op een doordeweekse werkdag. Ik zit echter het blog te configureren - onder andere voor facebookloze primitievelingen die via een belachelijk ouderwets communicatiemiddel als email op de hoogte gehouden moeten worden. Daarnaast heb ik - als het goed is - nu een doorklikfoto naar het (foto)album dat ik tijdens de vakantie bijhoud op de blogpagina staan. Dat je het maar weet.

Kusje. O ja weersverwachting voor Schotland: nu knudde, koud, nat en mistig; vanaf vrijdag heldere dagen, regelmatig zon, minimum 8 maximum 16 graden. De hele volgende week. Mens krijgt dus duidelijk wat hij verdient.

Nog een kusje. Tot dan.

Schots voor Beginners - Laatste voorbereidingen

Artslui. Ben Lui. Ben Vorlich. Bein An Lochain. Beinn Ime. Landgedoe; diverse types heuvels, bulten,bergjes, molshopen, grasvelden.

Lake, Loch, Bay, Sea, Sound, Mull, River, Canal, Creag, Stream, Lochan. Of Lochain, daar wil ik vanaf zijn. Waterpartijen; bergbeekjes, heuvelplassen, zeearmen, kanaaltjes, engtes, nauwe

doorgangen tussen twee schiereilanden.

Eerste nieuwtje. Zijn er Kuifje-liefhebbers in de zaal?

Terwijl ik de kaart van Schotland zit te bestuderen heb ik een ontdekking gedaan. Hergé, de tekenaar van Kuifje, is beroemd om de precisie van zijn tekeningen. Hij wist precies de sfeer én de werkelijkheid van een land te vangen in zijn tekeningen - terwijl hij zelf Brussel eigenlijk nooit verliet. Dat lukte hem door een enorm archief van tijdschriftknipsels - veel van zijn complexe tekeningen zijn reproducties van foto's van auto's, vliegtuigen en gebouwen.

Nou was die Hergé (Georges Remí, als hij de telefoon opnam als waarachtig Franstalige Belg zei hij Remí Georges, vandaar Hergé - RG) geen heel frisse jongen. Nogal fout in de oorlog. Beetje collaboreren, beetje na-oorlogs geïnterneerd in verband met niet geheel gewaardeerde sympathieën en heulen met de bezetter en zo. 

Ook wat primitieve ideeën over hoe negertjes eruitzagen en spraken. Zie Kuifje in Afrika. 

Nogal rabiaat rechts - zie Kuifje in Rusland, waarin de dappere verslaggever het opneemt tegen de Bolsjewieken.

Nou ja, je krijgt het plaatje zo wel. Maar tekenen kon hij - en later ooit nog spijt betuigd, wat hem siert. 

Die Hergé dus heeft ook de onsterfelijke Kapitein Haddock -waarvan boze tongen beweren dat het meer dan een gewone vriend van de sexloze Kuifje was - geschapen. Die kapitein, dáár heb ik nou een zwak voor. Kuifje is een zielloze Joris Goedbloed, beetje een eikel. Haddock echter is een notoir drankorgel, politiek incorrect als de pest, geen blad voor de ruwe zeepitbek nemend en immer in het kapiteinspak, inclusief pet. En wat dronk die kapitein nou? (komt 'ie éin-dé-líjk to the point, die Omvlee); je raadt het nooit: Loch Lomond Whiskey. En laten we daar nou de eerste nacht gaan doorbrengen. Altijd gedacht dat het een verzonnen meer was - indien "meer" de juiste vertaling van "loch" is.

En als het meer bestaat, zal de whiskey ook wel bestaan. Nou ben ik geen liefhebber van sterke drank - flamberen kun je er wél prima mee, trouwens - maar ergens tijdens deze reis zal ik heus een lokaal destilleerderijtje bezoeken. Op zoek naar Loch Lomond. Dat ziet er trouwens zó uit:

Vanavond hebben we met Stella, de moeder van Miré - vriendin van Emma, gaat mee - afspraken gemaakt. Belangrijkste advies voor mensen die met een leenkind naar Groot-Brittanie reizen: geen Schengen. Dat betekent reisdocumenten mee - geen vrij verkeer van personen. In het geval van minderjarige koters: een toestemmingsverklaring van de ouders van het leenkind is wel handig als je de grens over wilt, zeker als er een joekel van een cruiseschip betreden moet worden. Die wachten niet op de fax die je moet regelen als je die verklaring niet bij je hebt. Verleden jaar met Roos hebben we mazzel gehad met een soepele douanebeambte in Duinkerke - waar trouwens 2 uur later weer een boot gaat - maar voor de ietwat duurdere en minder frequente vaart naar Newcastle gaan we maar geen gokje op zetten. Briefje van pappa mee, Miré!

Zei er iemand gokje? Het DFDS veerbootje waarmee we gaan oversteken is, qua veerbootgehalte, ongeveer de Love Boat onder de veerboten. Stuk of tien bars, vier restaurants, bioscoop, casino, winkelstraat, The Princess Seaways.

Bouwjaar: 1986

Lengte x Breedte: 161 m X 28 m

Gross Tonnage: 31356, Waterverplaatsing: 4110 t

Geregistreede Snelheid (Max / Gem): 18.9 / 17.1 knots

Vlag: Denmark [DK]

Roepnaam: OXED2

Belangstelling? Live feed over positie, snelheid, diepgang, ETA enzovoorts op:

http://www.marinetraffic.com/ais/nl/shipdetails.aspx?mmsi=220489000&header

Onder het wachten tot we écht gaan vertrekken staat ons campertje - nou ja, onze camper - bij onze leverancier. Zonnepaneel monteren, we gaan immers naar Schotland. Nieuwe voorruit ook, roetsplekken in afwatergoot wegwerken - en nog wat klein bier - slotjes en zo. Gastanks al vol, diesel ook zo - nog even bijvullen in Ijmuiden straks trouwens, Britse diesel ben duur. Volflikkeren met boodschappen moet ook nog - Hollandse kost mee! Snert in Scotland! Boerenkool in Glasgow, stamppot in Edinburgh.

Zin drin.

Testing continues

Blog blijkt NEF te accepteren. Weer goed nieuws.

Google Rules

Google Rules. Oh yeah.

Verontrust maar blij. Nieuwsgierig en terughoudend. Geïnteresseerd en achterdochtig. Optimistisch en paranoïde. Steeds verrast door de innovaties van Google, steeds bezorgd over de prijs van de gratis toepassingen en inventieve oplossingen die deze moloch ons brengt. Moet ik me als individuele gebruiker zorgen maken over de privacy die ik opgeef door gebruik te maken van hun diensten?  Is het einde van anonimiteit in zicht doordat ik, samen met honderden miljoenen  anderen, blind gebruik maak van de service die Google biedt en we allemaal doen alsof Google een charitatieve instelling is? 
Ik heb oprecht geen idee. Ik weet wel dat, steeds wanneer ik denk dat een toepassing niet brengt wat ik ervan verwacht of een programma te rigide is naar mijn smaak, Google met een oplossing komt die meestal gratis is - of lijkt. Waar Apple een minstens even zware wissel op mijn privé-leven trekt en daar ook nog de hoofdprijs voor vraagt biedt Google praktische en bruikbare oplossingen voor opslag, programma's, app's en cloud-toepassingen. In de meeste gevallen zonder een vergoeding in euro's te vragen. En met de mogelijkheid om zélf iets aan de data die je beheert te bepalen. Bij vragen: probeer maar eens een bestand in i-tunes, mijn absoluut favoriete programma (NOT-NOT-NOT-NOT-NOT; itunes moet DOOD!), een naam te geven die JIJ wilt geven. Rest my case. 

Dit blog is een nieuw voorbeeld van de effectiviteit van de diensten van Google. Op twee fronten. 

Google Plus leidt al enige jaren een wat kwijnend bestaan in de marge. Geen serieus decor, de connectiviteit van Facebook is zó superieur dat Google+ geen schijn van kans had. Google calandar was een lachertje. Picasa? Doe mij maar Flickr. 

Nu werkt Calendar samen met Outlook. Picasa overvleugelt langzaam Flickr; qua naamsbekendheid zijn  ze er al langs, te meer daar Google Photo de opslag van JPEGs -mits niet idioot groot - gratis onbeperkt toestaat. Natuurlijk is Facebook onbedreigd - voorlopig althans. 

Dus ik was druk bezig met het uploaden van al mijn vakantiefoto's van de afgelopen jaren. Cloud is saven in het kwadraat, immers; online saven garandeert een beetje eeuwig leven, zelfs de Katholieke Kerk lijkt daaromtrent wat terughoudender te worden. 

Mijn blog komt normaliter uit via reislogger.nl. Een leuke local hero met meer tekortkomingen dan voordelen; uploaden gaat traag, je kunt geen voorgeschreven teksten vanuit Word knippen en plakken, de alyout is primitief en er zit allemaal reclame in je homepage.

Niet zo gek dus dat ik tijdens het uploaden - 2500 pics kosten wat tijd - overwogen heb om eens te kijken of Google ook iets te brengen heeft op bloggebied. Nou, dit dus.
Een fraaie interface, 

hier en daar een foto, filmpje uit youtube kan er ook in, lijkt me prima. Vooralsnog testfase; ik vrees dat reisblogger een klant kwijt gaat zijn. Even checken of ik dit oo op FB kan delen. Ik houd u allen op de hoogte. Dood aan Apple. Broertje, dan.

Allons Retourner - Meer van Neuchatel

Saint-Aubin-Sauges, Zwitserland

De bergen stellen nooit teleur. Mont Blanc al helemaal niet. Dinsdag met Lilian - oh zegen, zonder kinderen, die gingen winkelen in Chamonix- de berg op gegaan. Dat wil zeggen: eerst flink eind bergop met het lokale daltreintje, vervolgens lange afdaling per fiets gemaakt naar Chamonix en toen met de kabelbaan in 2 tempi naar 3870 meter. Hoe hoog? Drie Duizend Acht Honderd En Zeventig Meter. Helder weer, zicht meer dan 50 kilometer. Om te beginnen. Hoog genoeg om last te hebben van kortademigheid en duizeligheid bij inspanning. Ik dacht dat ik een watje was (ja ja dat zal ik ook wel zijn) maar ik was in ieder geval de enige niet. Daarnaast. Wat is dat hoog!  Écht hoog, als in gapende afgronden en enorme verre gletsjers onder je met piepkleine mensjes die daaroverheen lopen. De klimmers die aan de rotsen hingen en over de ijsvlaktes trokken waren vooral zeer geschikt om je gevoel voor verhoudingen te ijken. Overigens. Koud! In de zon heel mooi, zodra je in de schaduw komt - en per ongeluk een ijzeren reling aanraakt bijvoorbeeld- dan merk je hoe fundamenteel laag de temperatuur daar is. Tenslotte.  Wat is het daar mooi. Met geen pen te beschrijven. na de Grand Canyon een nieuw, vrij letterlijk, hoogtepunt in mijn leven. Paar aardige foto's geschoten.

's Avonds aanzet van onweer gehad, niet genoeg bliksem om foto's te maken en te weinig donder om de kinderen onder de indruk te laten zijn van de imposante ervaring die onweer in de bergen kan zijn.

Na op woensdag een rustig aan laten we proberen wat te lezen in de zon te hangen boodschapje doen klein onderhoud aan de camper douchen wielrennen kijken fietsen van rek laden en ruzie maken over wel of niet naar L'Alpe d'Huez gaan want dat is de verkeerde kant op ja maar ze gaan hem twee keer op maar dan komen we later thuis nee want dan rij ik in één keer door maar dat zouden we niet doen ja maar het is de honderdste tour de France en er staan twee Nederlanders hoog geklasseerd nee want we vinden het niet leuk genoeg bekijk het maar dan gaan we nu meteen naar huis jullie willen nooit iets doen dat ik leuk vind ja maar waarom vraag je het dan aan ons dus zitten we nu in Zwitserland.

Niet nadat ik ze vanochtend nog even een fikse berg op heb laten takelen en daarna 900 meter laten afdalen. Nog wat mooie foto's geschoten.

Nu dus aangekomen op camperplaats bij charmant klein binnenhaventje aan het meer van Neuchatel. Er is een kiezelstrandje bij kraakhelder water, wel iets frisser dan in Italië en op Corsica. We hebben stroom, er is een uiterst proper sanitairgebouwtje met warme douches - geen muntjes, geen drukknoppen maar gewoon een kraan die blijft lopen zolang jij wilt. Vriendelijke buren van 7 nationaliteiten. Electra is sterk genoeg voor de airco - nog steeds fijn, het was in de Franse Alpen flink aan het betrekken en er waren onaangename zomerstormen voorspeld. Hier, zo'n honderdvijftig kilometer noordelijker evenwel is het vooral wat benauwd na een lange dag met wandelen en reizen. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat we voor 18 euro per dag all in hier wel een dagje langer gaan blijven dan gepland. Kan ik op mijn gemak naar L'Alpe d'Huez kijken. 

Had ook wel aan de weg willen staan en "hup Mollema" willen roepen. Had ik nog een paar aardige kiekjes kunnen schieten. 

Chamonix, Zwitserland, Quatorze Juillet

Vanuit Rocca was het maar een uurtje rijden. Rocca was het ultieme beeld van de Bloemenrivièra; de heuvels bekleed met villa's in alle kleuren oranje en overal bloemen, zowel aan de huizen als in hagen en langs de weg. We waren vroeg op, dus ruim op tijd vrijdagochtend in Finale Lugurie, onze laatste overnachting aan de Middellandse Zee. Het was een camperplaats direct aan het water, de foto's waren veelbelovend. De vakantie van de Italianen begon ook afgelopen vrijdag dus vroeg aankomen was het devies. 

We reden er in één keer naartoe (nou ja, wat lokaal draaien om het gevaarte de helling naar de waterkant af te krijgen). Onder aangekomen waren alle waterkantplaatsen op één na bezet; de Italiaanse eigenaren hadden hun camper op last van de beheerder kont-naar-achteren naar zee geparkeerd en achter de camper prettige zitjes met zicht op zee - hengels in het water- gecreëerd. Dat leek ons ook wel iets maar de ambtenaar in functie verwees ons naar een verder naar achteren gelegen gedeelte van de campsite. Ook goed; daar was ook waterkant. Helaas, 8 meter is groter dan je denkt, Italiaanse parkeerlul zonder talenkennis. Past dus niet; dan maar terug naar de enige open plek waar we meteen hadden willen gaan staan - alleen maar om te zien dat er nog net een juist gearriveerde camper dat fraaie plekje indraaide. Natuurlijk was het een Duitser. 

Desondanks fraai plekje, onderaan de berg en op 10 meter van zee. Nog even ruzie gemaakt met een (bij nader inzien erg knappe en gespierde, ik snapte Lilian's opvallend milde reactie ineens een stuk beter) Italiaan die aanstalten maakte om weg te gaan en vervolgens breed zijn tuinmeubilair begon te parkeren op de bijna vrijgekomen (waterkant) plaats. Ik wilde dat plekje wel, hij wilde er terug gaan staan. Ging alleen maar water tanken dus de spaghettivreter had natuurlijk gelijk maar om dat te beamen, daar had ik wat meer tijd voor nodig. Later Luigi-Giovanni (of zoiets) nog hand gegeven, eind goed al goed.

Gisterenochtend de Middellandse Zee achter ons gelaten. Allez, les montagnes!. Eerst langs Turijn, aangenaam rustig op de zaterdagochtend. Eindbestemming na 3 uur reizen, mede door de raid op een Italiaanse Lidl - voor de broodnodige souvenirboodschappen.  Ansjovis in olie,olijven, vis in blik, artisjokharten, diepvries-zeevruchten. De bestemming was opnieuw een obscuur meer, net als het eerste weekend. Deze keer was het Barrage du Mont Cenis, vive La France. Op 2100 meter boven zeeniveau, uitzicht op de eeuwige sneeuw en overal fluithazen (ook bekend als alpenmarmotten). Spectaculaire plek, boven de boomgrens, langsjankende motoren waarvan de herrie door de bergen galmde. Nou ja, tot het donker werd - en dan aardedonker. Miljard sterren. Nachtfoto's gemaakt, fraai, heel blauw? Weet niet waarom. Whatever. Technisch gedoe.

Vanochtend opgestaan voor de Koninginnerit. Vanuit het meer zeiden zowel de Garmin satnav, Google Maps als Sygic dat we rechtsaf terug moesten rijden naar Susa en dan flink om via de snelweg naar Mont Blanc. Dus zijn we natuurlijk linksaf de bergen ingegaan, via Val d'Isère en twee monumentale passen overgestoken. Heb nog nooit zoveel bochten gedraaid en zoveel meter afgrond naast me gezien als vandaag. Huiveringwekkend mooie tocht over de Col d'Iseran. 2771 meter met de camper, ik wist niet eens dat dat kon in Europa. De volgende Col was de La Rosièr, 2200 meter, eitje dus - ware het niet dat daarin veel smallere wegen met erg veel haarspeldbochten zaten. Toetje was de Mont Blanc tunnel, 11 kilometer voor 55 euro. Ik zal niet mekkeren over geld maar ruim één euro per persoon per kilometer - en geen alternatief. Geld-uit-de-zak-klopperij. Straatroof van overheidswege. Piraterij. Schandelijke Franse toeristenbelasting. Geen file, de hemel zij dank - je kunt daar nog eens vijf uur over doen, dat stukje gat-in-de-berg. Totale reisafstand vandaag 170 kilometer, reistijd 5 uur. 

En daar zitten we nu, Hoogte 1100 meter. Chamonix, uitkijkend op twee kolossale gletsjers op de flanken van de Mont Blanc.  Die inderdaad belachelijk hoog is, indrukwekkend veel hoger dan alles wat ik ooit gezien heb. Het weer is helder, overdag 27 graden. Morgen mooi, dinsdag mooi. Misschien onweer dinsdagavond, heel mooi (wel eens onweer in de bergen meegemaakt? Voel je je héééél klein, weet ik sinds ik in een tentje in Oostenrijk op 2000 meter bivakkeerde en Onzelieveheer boos werd).

Misschien blijven we hier nog wel even. Wil collega Jeroen zijn gletsjerfoto's zelf ook wel eens maken, wellicht in combinatie met een mooie bergwandeling (maar dan niet op 3800 meter). Natuurlijk willen de twee oudste dames winkelen in Chamonix. Charlotte is altijd overal tevreden, maakt binnen tien minuten op iedere plek vriendinnen in alle talen. 

En dan staat Mollema ook nog steeds op 2 in de Tour. Mooie zomer dit jaar. 

Genova (Genua), Italie

Vanochtend vroeg vanuit Bastia naar de veerboot vertrokken en na 6 uur varen aangekomen in Genua. Nou ja, na 7 uur. Ik had een camperplek uitgezocht op een kilometer of 20 zuidelijk van Genua, eigenlijk de verkeerde kant op. Omdat we in het spitsuur uit Genua moesten ontsnappen echter en de haven in het zuidoosten van de stad ligt, leek het me wijs om niet per se al meteen in westelijke richting - dwars door het centrum-  te trekken. 

De drukte van de stad overviel me desondanks. Na randweg Milaan, Florence, Siena en Pisa dacht ik wel wat gewend te zijn maar zo vanaf de veerboot het stadsverkeer van Genua insukkelen, nog een beetje nasudderend van 6 uur dekwarmte is een onthutsende ervaring.Genua is toch íets anders dan de warme, trage Toscaanse steden.

Om jullie een beeld te geven heb ik enkele lokale interpretaties van verkeersvoorschriften voor jullie.

Eerst een simpele. Een rond bord met rode rand met daarin een getal beschrijft de absolute minimumsnelheid.

Een baan op de weg, afgebakend met doorgetrokken gele strepen, grote letters BUS en afbeelding van een stadsbus betekent: mag eventueel ook door stadsbussen gebruikt worden.

Een rond bord, blauwe achtergrond, rode rand en rood diagonaal kruis: enkel parkeren verboden, alleen dubbel geparkeerde voertuigen toegestaan.

Dubbele doorgetrokken witte strepen tussen de baanvakken van het verkeer in twee richtingen: bij voorkeur hier inhalen.

Wanneer een andere verkeersdeelnemer van 4 ton met een snelheid van 50 kilometer per uur een gaatje van 60 centimeter laat vallen: zet hier uw Fiat Panda van links, zonder voorrang, tussen en maak boze gebaren van onbegrip wanneer de bestuurder van voertuig 1 claxxoneert.

Tenslotte: springt een verkeerslicht op rood wanneer u dit nadert, overweeg dan om eventueel te stoppen - maar voel u geenszins verplicht om dit ook te doen.

Terug in het land van pasta en pesto dus. Weinig schrijfzin, moe en wat ongeïnspireerd. Ik lijk wel een profwielrenner (ja ja, ik zie de ironie ook wel); meest vermoeiende dagen van de Tour de France zijn de rustdagen, opnieuw op gang komen valt tegen.

Ik heb de voorbije dagen op de luxe camping net onder Bastia, Corsica niet als zeer aangenaam ervaren. Het weer was prachtig, de camping prima, de camper - en dan vooral de airco - deden het prima en de tourritten waren best te pruimen. Zelf overigens ook nog tourrit gemaakt; met Matilde dinsdag naar Bastia gefietst en foto's gemaakt van dit prachtige oude havenstadje. Natuurlijk ook nog wat kleding - onmisbare attributen voor opgroeiende meisjes en nóóit te veel van - gescoord. Verder wat testosteron gecompenseerd door nieuwe hoed en fraai klapmes (tja, Corsica, wat moet je anders?) aan te schaffen. 

Terwijl de kinderen veel plezier hadden van het zwembad en de zee heb ik gepoogd uit te rusten. Het wil niet zo lukken, dit jaar. Dat merk ik vooral aan mijn boekenconsumptie; zelfs als ik tijd heb om te lezen, doe ik het nauwelijks. Emma is dan ook verbijsterd dat ik nog steeds in mijn eerste boek bezig ben. Ik ben onrustig en snel afgeleid, heb last van van alles en nog wat - van fysieke kwaaltjes tot warmte maar ook van de medemens in het algemeen en de eerder beschreven verkeersdeelnemers in het bijzonder. Gebrek aan tolerantie en subtropische temperatuur gaan niet goed samen. Insecten overigens zijn ook buitengewoon irritant en moeten DOOD. 

Ik zie dan ook uit naar de komende week, waarin we terugkeren naar mijn favoriete omgeving: het hooggebergte. Ben nog nooit bij Mont Blanc geweest, moesten we maar eens wat aan doen. Eerst nog een stukje langs de Bloemenrivièra en een laatste overnachting aan de kust, toepasselijk in Finale Lugurie - what's in a name. 

Vanavond staan we op een heuvel op een schiereiland, vlak bij Punta Chiappa, naast een dorpje dat San Rocco heet. Vanaf de bergen, die hier steil (Jeroen, zó dus) uit het water oprijzen, kijk je de baai in. De heuvels zijn bezaaid met prachtige villa's, de ramen en deuren zijn bijna allemaal beschilderd met trompe l'oeils; de vensterbanken, raamranden, hoekstenen van de huizen en soms hele raampartijen zijn nep. Prachtig schilderwerk. 

Morgen laatste kustdag. Dan via Turijn richting Val d'Isère. Misschien nog op Alpe d'Huez? Wie weet.

Corsica

Wát een fraaie reis maken we. Dwalend door Toscane, genietend van de klassieke steden van Midden-Italië, daarna zeereizend naar Corsica. Cor-si-ca. We hebben het noorden van het eiland, de vinger die naar Genua wijst, verkend. De tocht langs de kust was indrukwekkend, ook de afdaling naar het westelijk deel van het eiland liet steeds nieuwe vergezichten zien. De camping die we hadden uitgezocht lag aan de westkust, aan een mooie baai. Er was een zwembad, het strand op 200 meter en een fraai stadje, Calvi. Alle ingrediënten voor een paar dagen reisvrij, beetje hangen, beetje chillen. 

Het begon goed. Aankomst om 13 uur 45, snel mooi plekje toegewezen gekregen, satellietbereik 94% (dat is, voor de kabelaars onder jullie, prima); Formule 1, bergetappe Tour en finale Wimbledon onder handbereik. Mooi. Kinderen eruit schoppen - húp! Naar het zwembad! Papa wil uitrusten! Vrouw in de zon buiten. Start GP Duitsland - eigenlijk saai maar beside the point. Zo gaandeweg ronde 8 - Vettel leidde van start tot finish, geen leuke crashes, ontploffende banden of andere interessante ontwikkelingen- begon er iets te jeuken. Wát was er nou? Ergens in mijn brein ging er een onbestemd lampje branden, zo'n irritatielampje, oorzaak onbekend, gaarne nader onderzoek in het display ernaast. Waarom staat de TV eigenlijk zo hard? Misschien is dat het. 

Met het zachter zetten van de TV begon de dreun van 120 beats per minute wat evidenter te worden. Eigenlijk bonkte het vrij hard. Eigenlijk bonkte het té hard. Eigenlijk bonkte het irritant hard. Wellicht aso stukje verderop die auto-subwoofer te hard had staan. Ik heb zo'n hekel aan dat soort patsers met een installatie van 1600 watt (twee Pioneer versterkers, 1000 voor de subwoofer, 600 voor de deurspeakers) rondrijden.

Navraag echter - nadat de bron van de herrie moeilijk te lokaliseren bleek- leverde nieuwe informatie op. Er is een vijfdaags housefeest in Calvi; het strand aan de baai, 1,5 kilometer (!!!) verderop is de kern van de feestvreugde. Van 's middags 12 tot de volgende ochtend 07 uur is er gebonk; gelukkig is het over drie dagen al afgelopen. 

De Oostenrijkse buren die voor 3 weken vooruit betaald hadden maar waarvan de kinderen en de echtgenote hologig, trillend en schrikkerig over de camping wankelden, hadden al besloten om de laatste week dan maar te verkassen zodat ze 's nachts een uurtje slaap konden krijgen. Alle watten in de campingwinkel waren uitverkocht; ook de peterselie was op (Asterix, diverse afleveringen, zie Assurancetourix). 

Om nou drie dagen in het gebonk te doen alsof het allemaal wel meevalt - à raison van 65 euro per nacht, ik zou niet meer over geld zeuren maar dat is wel de prijs - ik dácht het niet. Vandaar dat ik, hevig verontwaardigd en bereid om op mijn strepen te gaan staan, met grote stelligheid en op mijn achterste poten mijn vrouw naar de campingbeheerder heb gestuurd. Zij heeft ons een gratis nacht op de betreffende camping - mét excuus van het management - bezorgd. 

Vandaar dat we de volgende ochtend - na een prima nacht zonder overlast, wel wat vaag gebonk maar de camper isoleert beter dan een tent - tegen het voornemen in vertrokken zijn naar betere, lees stillere oorden. 

Corsica is niet echt groot maar de reistijden worden bepaald door de wegen en routes, niet door de afstanden. Om in La Marana te komen, zo'n 10 kilometer zuidelijk van Bastia, moesten we 28 kilometer terug rijden over dezelfde weg als we gekomen waren. Daarna naar het zuiden, dan naar het oosten, dan weer naar het noorden. Hemelsbreed is Calvia - Bastia misschien 50 kilometer, via de wegen - door de fraaie en opmerkelijk hoge bergen - 110 kilometer, af te leggen in zo'n 3 uur. 

Het landschap is oogstrelend; veel rotsige bergen, later veranderend in heuvelgebied met voor bos en -nu kleine maar in het voorjaar vast grote en kolkende - riviertjes, die diepe voren in de omgeving hebben getrokken. 

Naar Corsica komen was een gokje, ik wist weinig van het eiland - eigenlijk alleen wat mijn jeugdvriend Asterix me geleerd heeft in zijn avontuur op dit eiland. Rare jongens, die Corsicanen. In de strip - als ik het me goed herinner - zijn de Corsicanen zwijgzame, strakke types met scherpe gezichten en dito messen. De weinige Corsicanen die we tegenkomen - in het hoogseizoen is de verhouding toeristen / Corsicanen 8:1 - voldoen niet echt aan dit profiel. Het zijn typische Fransen; kortaf en op het randje van onbeschoft tegen toeristen, volstrekt weigerend om zelfs maar iets langzamer te spreken wanneer je daar in keurig Frans om vraagt. Waar de Italianen vrolijk en enthousiast met je proberen te communiceren en élk woordje Italiaans met applaus en gejuich ontvangen, zal een Fransman (vandaag echt gebeurd) je bevestiging "Petit peu" op de vraag of je Frans spreekt zien als een aanmoediging om zo snel, complex en onverstaanbaar mogelijk tegen je aan te beginnen te blaffen (ik mocht daar niet staan met mijn camper, dat begreep ik wel). 

Desondanks weet ik nu al dat ik hier terugkom. De omgeving is woest en verlaten, dan weer lieflijk en Mediterraan, de zee warm, azuurblauw en rustig; de kust is ruw, rotsachtig maar heeft ook brede zandstranden. Er zijn zát mogelijkheden om wild te  kamperen; een deel van mijn aanvankelijke terughoudendheid had te maken met de afwezigheid van camperplaatsen, maar die maak je gewoon zelf. De boottocht is ook in het hoogseizoen te betalen - want geen overnachting dus geen cabine nodig. 

We staan nu weer op zo'n meter of 15 van het strand. Ik zie Emma staan, net uit het water, nog nat, nadat ze uren gesnorkeld heeft. Morgen misschien beetje fietsen, bootje oppompen. Tour kijken, natuurlijk. De veerboot vertrekt donderdag vanuit Bastia om 11 uur. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat we hier blijven plakken. Wanneer je op de kunststof tuinstoelen gaat zitten zonder handdoek is dat ook letterlijk het geval.

Heet

Na ochtendlijk collaberende dochters (dehydratie+hitte+verbranden=collaps) te hebben opgelapt middels gedwongen waterinname, hebben we gisteren, vrijdag dus, de tocht naar Corsica ondernomen. Dit echter niet nadat we de camper nog even in het centrum van Pisa neergepleurd hebben om die scheve toren te bezichtigen. Dat neerpleuren ging in diverse etappes, smalle straatjes en (ik denk Angolese dan wel Nigeriaanse, in ieder geval -weinig politiek correct- heel zwarte)) straatverkopers die gedrielijk allemaal een andere kant op wapperden en zeiden dat het goed kwam -  ook toen de carabinieri me gesommeerd hadden de toch wel erg grote bak uit dat kleine klotestraatje weg te rijden. No no they won't give you a ticket, zeiden de diverse rolex/rayban/omega-verkopers. Nee nee. Toch maar even doorgereden - en bij dat "even" bleek het gelijk van de juut, er was geen doorkomen aan. Trots dat ik dit tóch zonder schade volbracht had heb ik vandaag op Corsica geprobeerd een berg aan de kant te zetten en flink wat (gelukkig kleine plastic-) schade aangericht, trouwens. Maar dat komt later.

Pisa is, evenals de andere steden waar we totnutoe geweest zijn, een fraaie verzameling antiek. Heet ook. Mooie gebouwen, prachtig gerestaureerd - zo goed als nieuw soms. Het gaat, sprak hij blasé, een beetje vervelen, al die culturele hoogstandjes. Of scheefstandjes want ja, ik kan het bevestigen, de toren van Pisa staat inderdaad scheef. Annie M. G. had gelijk. 

Van Pisa naar Livorno is maar een half uurtje. Van Livorno door de haven naar de ferry-terminal is nog eens een half uur; het is een heel grote haven met een aangrenzend industrieterrein van imposante afmetingen. Heet ook. Zo groot als DSM maar dan zonder dat de lucht gefilterd wordt. Als je langs de gasfabriek rijdt ruik je voortreffelijk wat ze daar maken, geen heel geruststellende waarneming. 

Bij de Moby veerbootmaatschappij de terugtocht van dinsdag naar donderdag gezet; drie dagen Corsica is na bestudering van de kaart wel erg kort.

Wachten. Terminal van Corsica Ferries. Kalm. Zen. Geduldig, in de hitte, tussen vrachtwagens geparkeerd, motor- en dus airco- uit want (terechte) klacht van de buren in de wachtfile. Drukke Italianen die naar de verkeerde (want Moby terugwegtickets naar Genua) kijkend een hoop theater maken over dat die maatschappij pas morgen vaart (maar we gaan vandáág, met een ándere maatschappij, signore - hoe zeg je dat in het Italiaans?). Vertraging. Natuurlijk. Boot vaart om 19 uur.  Josje, geduldig en kalm als gebruikelijk, niet meer zo rielekst. 

Om 19 uur 15 begint de file de boot in te stromen waarin nóg meer geagiteeerde kleine Italiaanse mannetjes met een machismo persoonlijkheid die veel groter is dan hun blauwe overall alle kanten op staan te zwaaien om je zo snel mogelijk tegen een waterwerend schot aan te laten rijden. Loeiheet binnen, trouwens. Mooi niet; inmiddels weer rielekste Josje (als het maar rijdt) kalmpjes de camper geparkeerd waar de mijns inziens meest bekwame en belangrijke van de aanwijssmurfen wees dat 'ie moest komen. Twee dikke duimen van de oppersmurf echter even later toch lang gezicht; terug! Rielekste Josje terug, andere laan, alles komt goed. Trots dat ik dit tóch zonder schade volbracht had heb ik vandaag op Corsica geprobeerd een berg aan de kant te zetten en flink wat (gelukkig kleine plastic-) schade aangericht, trouwens. Maar dat komt later.

Prachtige boottocht, Fraaie zonsondergang. Heet. Schitterende zee, geen dolfijnen helaas. Boot komt aan om 23 uur. Túúúúúúúrlijk. Warm aan dek tot 23 uur - toen mochten we naar de autodekken, zeiden ze. Om 23 uur 40 naar de autodekken, om 0.00 precies ontscheept. Corsica.Corsica!

In de wachtrij in Livorno nog handen- en voetenpraatje gemaakt met Italiaanse camperaars. Advies gevraagd over welke plek goed was voor de eerste nacht. Erbalunga! Bij het postkantoor. 30 kilometer (in werkelijkheid maar 9 kilometer maar ik snap die mevrouw wel; met medeneming van de vertraging door verkeersdrempels  (Corsica is Frankrijk, weetunogwel) leken het zéker 30 kilometer). 

Corsica is ook ingewikkeld. En heet.  Erbalunga bestaat niet op het navigatiesysteem en op sommige kaarten; dan heet het Brando, de Franse naam. Corsica was ooit Italiaans (eigendom van de stadsstaat Genua) en is na een bloedige vrijheidsstrijd maar liefst een half jaar onafhankelijk geweest. Toen verkocht Genua het eiland voor 40 miljoen lire (was toen vast meer dan 20 jaar geleden) aan Frankrijk, die het opnieuw knechtten en er sindsdien de baas zijn. Er is nog een lokale ETA (heet natuurlijk vast anders) maar de aanslagen die tot eind jaren '80 gepleegd werden zijn inmiddels vervaagd; nu blijft er alleen een diepe vorm van afschuw tegen alles wat Frans is over (Frans is voertaal maar Corsicanen spreken een onverstaanbaar lokaal dialect). Waarom de Italianen er in dit verhaal zo goed van af komen weet ik niet, trouwens. 

Vanochtend, bij daglicht, bleek Erbalunga - ofwel Brando - een allercharmantst en fraai dorpje met jachthaven, doolhofje van steegjes, trappen en kadepaadjes. Heet ook, trouwens. Water van de Middellandse Zee is hier helderder dan ik ooit heb gezien; zal wel zijn omdat het een eiland is. Pootje baden, brood kopen, visnetje; en route! 

Het is een monumentale reis aan het worden. De D80 is de weg die de noordkaap van Corsica omspant. Stukje van zo'n 15 kilometer is zonder asfalt - maar daar wordt aan gewerkt. Niet vandaag gelukkig, zaterdag. 

Wát een weg, wat een uitzichten. Wel heet, trouwens. Schitterende baaien, steile rotswanden en kliffen (soms iets dichterbij dan je zou willen), overal uitzicht over zee. Lilian zei dat ze dit mooier vond dan Highway 1 (Pacific Coast Highway, California, even name-droppen - been there, done that) en ik heb haar niet tegengesproken. 

Moeilijke weg, krappe bochten zonder zicht op tegenliggers, veel diepe gaten in de weg. Knap stukje stuurmanskunst.Jammer dat ik geprobeerd een berg aan de kant te zetten en flink wat (gelukkig kleine plastic-) schade aangericht, trouwens. Het was wel heel heet, moet ik hier nog vermelden.