Schotland - maar nét

Voeten in aarde. Merkwaardige uitdrukking, iets heeft 'nogal veel voeten in aarde'. Dat betekent dan dat er vrij veel bij is komen kijken. Erg nauwkeurig is die uitdrukking niet en erg helder is de beeldspraak niet. ik heb geen etiologie-woordenboek bij de hand. Wel Google. 

"ziende op het vellen van een boom, die met veel wortels (figuurlijk voeten; vgl. lat. pes, wortel; pes betaceus, beetwortel) vast in de aarde staat en dus niet met den eersten slag valt"

Maakt alweer meer zintuig. (Makes more sense). 

We overnachten nu bij Edinburgh, in een voorstadje dat Mortonhall heet - nu alweer vergeten, weinig indrukwekkend.

Ons toch al wat overspannen navigatiesysteem - in Italië ook enkele discutabele beslissingen genomen, voetbaltrainers worden voor minder weggestuurd - heeft ons vanaf Newcastle over de A1 laten rijden. A1, klinkt goed, is ook de goede kant op - maar helemaal langs de kust en al snel een uurtje extra rijden.

Maar ik sla delen van importantie over. Al kort op FB gemeld: nog vóór vertrek hadden we al vertraging. DFDS, de ferrymaatschappij, belde om ons te laten weten dat de veerboot uren vertraging had als gevolg van slecht weer op de Noordzee. Het bleek om een formidabele najaarsstorm te gaan, windkracht 8+ en golven tot 8 meter (!) hoog. De boot van woensdag op donderdag was verwacht om 10 uur in de ochtend en gearriveerd om 19 uur. Dus viel onze vertraging van zo,n 3 tot 4 uur nog wel mee. Opbeurend vertelde de telefoniste ons dat de storm al begon te kalmeren,.dat de golven nog maar een meter of vijf waren, de tegenwind zo ongeveer windkracht 5 tot 7 en dat we niet zo heel veel vertraging zouden oplopen; vóór drie uur in de zaterdagmiddag moesten we toch echt wel in Newcastle zijn (geplande aankomsttijd 09 uur...).

En het was geeneens slecht weer in Sittard. Beetje wolk, beetje zon, drupje regen. Nat matras onder de alkoof. Lekkend raampje - bij stilstand-, half uur voor vertrek naar een van de natste gebieden van de wereld. Ach, ladder, beetje kit, knutseldeknutsel, klaar. Kinderen allemaal prachtig op tijd - met veel moeite geregeld met docenten, dekanen, jaarleiders, coordinatoren (die me bestraffend toespraken over de uitzonderoing op de regel dat de kinderen een (HEEL) uur school misten!) - achteraf onnodig, want vertraagde boot. 

Toch?

De straat uitrijdend, toch maar op de geplande tijd, lekker op het gemak dan maar - ook mooi. Zo halverwege de uitvalsweg - camper trekt voor geen meter. Sicherheitslauf! Ding rijdt door tot in de eeuwigheid maar niet meer dan 2800 toeren, geen turbo en maximumsnelheid van 80 km/u. Hollen gaat, zeker bergop, sneller. Nou ja, voor Kees dan. Keertje of twaalf opnieuw starten, mooi geen resultaat. Traag als een slak op superlijm.

Gelukkig, gelukkig, tijd over, geen stress, leve de bootvertraging, hieperdepiep voor de storm, naar Stein - nee meneer dat is echt iets voor Mercedes. Dus op naar Spaubeek, Mercedes bedrijfswagens - om zo ongeveer in Geleen te merken dat het probleem na - nog maar een keertje- starten verdwenen was. Mercedesmonteur: zonder storing geen probleem. Diagnose: beetje vocht. Rijden maar. Geen problemen meer gehad. 

Dus vol goede moed, al weer uur vertraagd, op naar Ijmuiden. Voorspoedige rit met inderdaad progressief slechter wordend weer, conform de opmerking van de mevrouw van DFDS in Ijmuiden, eerder die dag dat het daar toch echt pokkenweer was. Daar aangekomen bleek ze niet te hebben gelogen. Getankt - natuurlijk lag de randweg open en was de uitgekozen Tango - ons Limbo's ben zuunig - vrijwel onbereikbaar - en naar de tevoren uitgezochte snackbar - die om onduidelijke redenen gesloten was. Omdat we net zeker 4 euro 30 verdiend hadden aan goedkope diesel hebben we dus maar in een visrestaurant aan de haven enorme borden friet met kibbeling gegeten, met veel mayo en ravigotte-saus. Voelt u de clou al aankomen?

Op naar het schip, de Princess of Scandinavia - DFDS is een Deense maatschappij. Tijdje rondhangen - de Filippijnse stewards moesten de brokjes van de stormtrip met extra haast nog uit de vloerbedekking en gordijnen bikken terwijl de auto's, bussen dikke bejaarde Duitsers (ja echt) en een klasje of vier Noord-Engelse bleekneuzige pubers zonder efficiënte begeleiding al aan boord begonnen te denderen.

Het schip zou om 21 uur 30 vertrekken - 4 uur na de geplande tijd - en vertrok om 19 uur 45. Eindelijk een meevaller. Zo tot het havenhoofd gleed de boot soepeltjes door het water, de sfeer was goed, de mensheid blij; zou het tóch nog een leuke avond worden.

Miré en Emma zijn een film wezen kijken. Het gewapper van het bioscoopdoek trok de aandacht; toen ze de minicinema - waar ze een privé voorstelling van We're The Millers hadden genoten - verlieten en een Britse bleekneus bijna over hun schoenen kotste werd hen ook duidelijk wat de rest van het schip al enige tijd was opgevallen. Deining. Nogal. Van het onmiskenbaar zeeziekteveroorzakende soort. De Duitse pensionado's, veelal normaal al niet te best ter been en over het algemeen na jaren van Bockwürste und Bier van overmatig veel kilo's voorzien - krabbelden als geelgroene schildpadden over de dekken van het schip. De gebruikelijk op dit soort schepen aanwezige hooligan-types vol tattoos en nog voller met bier waren minder luidruchtig dan anders. Over de alomtegenwoordige Bleekneusjes van onbestemde Noord-Engelse komaf - één van hen was de schoenenkotser van Miré. 

Na twee biertjes, normaal een fijne fundering, was mijn huisje ineens af. Ik was erg moe - dat ook - maar mijn gestel maakte me duidelijk dat het gekozen pad hier, zo vlak voor de afgrond, eindigde. Dus deed ik het verstandigste dat ik kon bedenken: ik ging naar bed. Voelt u de clou al aankomen?

Mijn vrouw wachtte geduldig op het einde van de film van Emma en Miré. Charlotte was, stuiternd van de drukte, er door mij van overtuigd dat slapen gaan een goed idee was. Ze sliep binnen tien minuten. Zij wel.

In bed liggend was ik onder de indruk van het natuurgeweld. Het is een wat bejaard schip, onze Princess, roestig maar van binnen goed onderhouden en van een aanzienlijke omvang. Het is een opmerkelijke ervaring om zo'n reusachtig ding als een speelbal van de elementen waar te nemen. Stampend, onbestemde kraak- scheur- en dreungeluiden makend, omhoog bewegend - en dan even he-le-maal stil, het meest verontrustende moment - om vervolgens neer te ploffen in drie of vier steeds stevigere schokbewegingen. 

Ik kon er niet echt goed van slapen. Ik lag ook een beetje te wachten op zeeziekte; stressdag, kibbeling, saus, bier. Mooi niet. Lekker puh.

Na een uurtje ben ik in slaap gevallen; gedurende de nacht ging de storm verder liggen - we voeren in feite door de oude storm heen, ben oprecht blij dat we geen dag éérder op het ding zaten.

Emma en Miré hebben nog een uurtje zitten bibberen - wordikziekofnie? Ondanks de voorbijsnellende hostesses met speciale kotsstofzuigertjes (ook weer: ja écht), kokhalzende bejaarden, groengrijze wankelende pubers en sproeigewijs verontreinigde toiletblokken zijn de dames uiteindelijk ook niet bezweken en hebben de nacht doorstaan zonder antiperistaltische activiteiten. 

En Lilian? No problemo. Beetje tollen, slecht geslapen, kibbeling in situ gebleven. 

Om 12 uur Engelse tijd van boord, dat viel ook nog wel mee. Lapzwanzerige luie arrogante hufters van douaniers lieten de stoet wachtende auto's desondanks nog gerust een half uur wachten - bijna 4 uur te laat maar ze hadden vast pauze. Fuck de tourists. Ik mag de juut niet maar aan de douane heb ik pas écht een pesthekel. Zeg er maar eens wat van, dan sta je twee uur later nog steeds op de terminal te wachten tot de drugshonden gearriveerd zijn. 

Schotse grens: groot bord. Foto. Rond 13 uur 30 lokale tijd, uur vroeger dan in Nederland. 

Eigenlijk op weg naar Glasgow - het museum moeten schrappen als gevolg van de weergoden, plan was om bij Loch Lomond te overnachten. Daar heb ik nogal een punt van gemaakt, onlangs; vandaar dat onzelieveheer de boel vandaag gesaboteerd heeft.

En nou zit ik hier tegenover twee boerende pubers - Miré is aan het oefenen - en op dit moment komt er 7-up uit de neus van Miré. Morgen gaan we expres niet naar Edinburgh centrum - slechts 6 kilometer verderop. Al was het maar omdat de geldautomaat onderweg zonder opgaaf van redenen alle - ik bedoel álle - creditcards en bank- en giropasjes vriendelijk accepteerde, de hele opnamecyclus doorliep en dan  - nét als je dacht dat je klaar bent - het pasje uitspuugt zonder opgaaf van redenen  en de transactie annuleerde. En dus hebben we geen geld voor de bus. 

Dus op naar Oban, dat ik Obán noemde maar door tussenkomst van de rasechte Schot achter de balie van de camping weet ik nu dat ik Oóben moet zeggen. Fucking dure camping trouwens. 

Tot snel. O ja dit was pas dag 1. Feet in the earth.