Fairy Ponds & Drumnadrochit, Loch Ness

"Fazanten," sprak mijn vrouw, "zijn eigenlijk de kippen van Schotland". Zo. Dat jullie het weten. Omdat je zo veel fazanten ziet. In Schotland. En zo weinig kippen maar. In Schotland.

Schapen, daarentegen, zijn eigenlijk de koeien van Schotland - van vroeger dan. Toen er nog heel veel koeien buiten stonden. Bij ons. Zo staan er hier heel veel schapen. In Schotland. Maar dan ook héél veel schapen. Buiten. Verwilderde schapen. Op berghellingen. Op straat. In greppels. Witte schapen. Maar ook bruine. Met hoorns, soms gekrulde en vrij lange. Maar ook zonder hoorns. Veelal met fluorescerende vlekken op hun rug. Dat komt dan weer van de ram; die heeft een potje verf op zijn borst. Verschillende rammen, verschillende kleuren. Dat leidt soms tot moderne kunst op de rug van het betreffende, meermaals gedekte schaap.Dat moet niet. Maar meestal gaat het goed. 

Koeien tenslotte zijn de écht goeie rijstevlaaien van Schotland. Of ze maken die, dat weet ik niet helemaal. Er zijn er in ieder geval niet zo heel veel van. En dan zijn ze nog best verschillend; wolhaarrunderen - paarse vlek erop en je denkt dat het een belachelijk groot schaap is - staan tussen Black Angus stieren, vrij gewoon uitziende runderen en van die langharige bruine beetje sullig kijkende buffels met van die grote rechte hoorns. 

Terwijl de twee pubers in het gezelschap terug moeten naar de afwasruimte om het plafond te ontdoen van rijst en Bhuma-saus - kwestie van overmoedig afwascorvee - zit ik hier te schrijven in de camper. Flinke etappe vandaag; van Drumnadrochnit naar Edinburgh is 180 mijl over in het algemeen slechte wegen, enkelbaans. Het regent hier een beetje; onderweg veelal droog. Morgen droge dag voorspeld hier in Edinburgh.

Gisteren ook een stevige etappe; van Loch Greschornisch naar Drumnadrochit was 120 mijl, met een omweg om bij Fairy Ponds te komen. Over Skye rijdend, op weg naar de watervalletjes die Fairy Ponds heten, vond ik een mooi beeld om te beschrijven hoe het landschap eruit ziet. In de dierentuin of in het circus zie je wel eens een olifant van dicht bij. De rimpelige structuur van de huid en het grijsbruin, dat zijn de bergen; de zwarte traangoot die bijna als een litteken over de kop naar beneden loopt, dat zijn de beken die van de heuvels af eroderen. 

Fairy Ponds was even zoeken maar de moeite waard. Tussen kale hoge heuvels ligt een parkeerplaats vlakbij een plek waar allerlei bergbeekjes bij elkaar komen. Stukje lopen door indrukwekkend landschap en klauteren over rots-poeltjes met perfect helder steenkoud water. Kinderen erg onder de indruk - zéker 2 minuten stil geweest.

Nieuw statief. Niet slecht hè?

Eenmaal van Skye af verandert het landschap snel; de Highlands doen hun naam eer aan, je stijgt snel naar meer dan 1000 voet (duurde even voordat ik het eerder besproken navigatiesysteem begreep, voeten zijn geen meters, Omvlee) en de begroeiing neemt toe. Meer bomen, vooral naaldbomen, waardoor het buitenaardse effect van Skye ontbreekt. 

Loch Ness is natuurlijk een begrip. Saai plasje maar toch kijk je onwillekeurig even extra goed op zoek naar Nessie, het beroemde monster dat er niet zit. Loch Ness is heel smal en heel lang, grofweg van noord naar zuid lopend een diepe geul die twee delen maakt van het vasteland van Schotland. Halverwege ligt dus Drumnadrochit, waar we op een uiterst saaie en oninteressante camping gestaan hebben. Nog duur ook en geen WIFI. Wél interessant: er zit een stoeterij aan vast. Vandaar dat we vanochtend vijf knollen bestegen en een uur lang te paard rond - en ook letterlijk een eindje dóór - Loch Ness gereden zijn onder de deskundige leiding van Darcy. Erop zat Christine. 

Emma reed op Coblet, Joss op Todd, Lillian op Bilbo, Miri op Caspian en Charlotte op Sorrel. Pikant detail: Lillian kreeg een klein zweepje dat ze verrassend goed wist te hanteren. 

Niemand eraf gekukeld, iedereen veel plezier gehad, mooie rit door prachtige omgeving.

Daarna via Inverness - dus eerst naar het noorden, Loch Ness ligt in de weg - afgedaald naar Perth en onderweg besloten door te rijden naar Edinburgh, nog klein uurtje verder. Morgenochtend met de bus naar de stad, het beroemde kasteel verkennen en de winkelstraten onveilig maken. Schijnt hier een Primark te zitten. 

De foto's willen niet zo lukken dit jaar. Tenminste, de foto's wel maar het tussentijds uploaden niet. Hier op de camping is de wifi stuk; vorige had geen wifi; dáárvoor weer deed de wifi het maar half dus er staan nog maar weinig foto's in het Google+ album. Komt goed.