Wát een fraaie reis maken we. Dwalend door Toscane, genietend van de klassieke steden van Midden-Italië, daarna zeereizend naar Corsica. Cor-si-ca. We hebben het noorden van het eiland, de vinger die naar Genua wijst, verkend. De tocht langs de kust was indrukwekkend, ook de afdaling naar het westelijk deel van het eiland liet steeds nieuwe vergezichten zien. De camping die we hadden uitgezocht lag aan de westkust, aan een mooie baai. Er was een zwembad, het strand op 200 meter en een fraai stadje, Calvi. Alle ingrediënten voor een paar dagen reisvrij, beetje hangen, beetje chillen.
Het begon goed. Aankomst om 13 uur 45, snel mooi plekje toegewezen gekregen, satellietbereik 94% (dat is, voor de kabelaars onder jullie, prima); Formule 1, bergetappe Tour en finale Wimbledon onder handbereik. Mooi. Kinderen eruit schoppen - húp! Naar het zwembad! Papa wil uitrusten! Vrouw in de zon buiten. Start GP Duitsland - eigenlijk saai maar beside the point. Zo gaandeweg ronde 8 - Vettel leidde van start tot finish, geen leuke crashes, ontploffende banden of andere interessante ontwikkelingen- begon er iets te jeuken. Wát was er nou? Ergens in mijn brein ging er een onbestemd lampje branden, zo'n irritatielampje, oorzaak onbekend, gaarne nader onderzoek in het display ernaast. Waarom staat de TV eigenlijk zo hard? Misschien is dat het.
Met het zachter zetten van de TV begon de dreun van 120 beats per minute wat evidenter te worden. Eigenlijk bonkte het vrij hard. Eigenlijk bonkte het té hard. Eigenlijk bonkte het irritant hard. Wellicht aso stukje verderop die auto-subwoofer te hard had staan. Ik heb zo'n hekel aan dat soort patsers met een installatie van 1600 watt (twee Pioneer versterkers, 1000 voor de subwoofer, 600 voor de deurspeakers) rondrijden.
Navraag echter - nadat de bron van de herrie moeilijk te lokaliseren bleek- leverde nieuwe informatie op. Er is een vijfdaags housefeest in Calvi; het strand aan de baai, 1,5 kilometer (!!!) verderop is de kern van de feestvreugde. Van 's middags 12 tot de volgende ochtend 07 uur is er gebonk; gelukkig is het over drie dagen al afgelopen.
De Oostenrijkse buren die voor 3 weken vooruit betaald hadden maar waarvan de kinderen en de echtgenote hologig, trillend en schrikkerig over de camping wankelden, hadden al besloten om de laatste week dan maar te verkassen zodat ze 's nachts een uurtje slaap konden krijgen. Alle watten in de campingwinkel waren uitverkocht; ook de peterselie was op (Asterix, diverse afleveringen, zie Assurancetourix).
Om nou drie dagen in het gebonk te doen alsof het allemaal wel meevalt - à raison van 65 euro per nacht, ik zou niet meer over geld zeuren maar dat is wel de prijs - ik dácht het niet. Vandaar dat ik, hevig verontwaardigd en bereid om op mijn strepen te gaan staan, met grote stelligheid en op mijn achterste poten mijn vrouw naar de campingbeheerder heb gestuurd. Zij heeft ons een gratis nacht op de betreffende camping - mét excuus van het management - bezorgd.
Vandaar dat we de volgende ochtend - na een prima nacht zonder overlast, wel wat vaag gebonk maar de camper isoleert beter dan een tent - tegen het voornemen in vertrokken zijn naar betere, lees stillere oorden.
Corsica is niet echt groot maar de reistijden worden bepaald door de wegen en routes, niet door de afstanden. Om in La Marana te komen, zo'n 10 kilometer zuidelijk van Bastia, moesten we 28 kilometer terug rijden over dezelfde weg als we gekomen waren. Daarna naar het zuiden, dan naar het oosten, dan weer naar het noorden. Hemelsbreed is Calvia - Bastia misschien 50 kilometer, via de wegen - door de fraaie en opmerkelijk hoge bergen - 110 kilometer, af te leggen in zo'n 3 uur.
Het landschap is oogstrelend; veel rotsige bergen, later veranderend in heuvelgebied met voor bos en -nu kleine maar in het voorjaar vast grote en kolkende - riviertjes, die diepe voren in de omgeving hebben getrokken.
Naar Corsica komen was een gokje, ik wist weinig van het eiland - eigenlijk alleen wat mijn jeugdvriend Asterix me geleerd heeft in zijn avontuur op dit eiland. Rare jongens, die Corsicanen. In de strip - als ik het me goed herinner - zijn de Corsicanen zwijgzame, strakke types met scherpe gezichten en dito messen. De weinige Corsicanen die we tegenkomen - in het hoogseizoen is de verhouding toeristen / Corsicanen 8:1 - voldoen niet echt aan dit profiel. Het zijn typische Fransen; kortaf en op het randje van onbeschoft tegen toeristen, volstrekt weigerend om zelfs maar iets langzamer te spreken wanneer je daar in keurig Frans om vraagt. Waar de Italianen vrolijk en enthousiast met je proberen te communiceren en élk woordje Italiaans met applaus en gejuich ontvangen, zal een Fransman (vandaag echt gebeurd) je bevestiging "Petit peu" op de vraag of je Frans spreekt zien als een aanmoediging om zo snel, complex en onverstaanbaar mogelijk tegen je aan te beginnen te blaffen (ik mocht daar niet staan met mijn camper, dat begreep ik wel).
Desondanks weet ik nu al dat ik hier terugkom. De omgeving is woest en verlaten, dan weer lieflijk en Mediterraan, de zee warm, azuurblauw en rustig; de kust is ruw, rotsachtig maar heeft ook brede zandstranden. Er zijn zát mogelijkheden om wild te kamperen; een deel van mijn aanvankelijke terughoudendheid had te maken met de afwezigheid van camperplaatsen, maar die maak je gewoon zelf. De boottocht is ook in het hoogseizoen te betalen - want geen overnachting dus geen cabine nodig.
We staan nu weer op zo'n meter of 15 van het strand. Ik zie Emma staan, net uit het water, nog nat, nadat ze uren gesnorkeld heeft. Morgen misschien beetje fietsen, bootje oppompen. Tour kijken, natuurlijk. De veerboot vertrekt donderdag vanuit Bastia om 11 uur. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat we hier blijven plakken. Wanneer je op de kunststof tuinstoelen gaat zitten zonder handdoek is dat ook letterlijk het geval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten