Factor 6 blijkt te weinig. Goh, dat papa dat nou niet (al minstens tien keer) eerder heeft gezegd. Drie paar verbrande meisjesbillen / bovenbenen.worden voor mijn ogen met - nog uit de VS overgehouden - lidocaine-houdende aftersun ingesmeerd. Ik mag hiervan geen foto maken. Kleurrijke beelden worden jullie op deze wijze onthouden. Ijdelheid oh ijdelheid; we gaan geen factor 20 gebruiken, we willen bruin worden.
Vanuit Florence naar Siena over de RS2 is een verpletterende rit. Alle beelden die je van Toscane uit reclames, films en stereotypering kent komen voorbij - en zijn in werkelijkheid misschien nog mooier. Wat een magnifieke rit was dat. De weg kronkelt tussen heuvels door, die in het land golven. Op de mooiste heuvels liggen kopergouden dorpen, soms een enkele grote herenboerderij. De landgoederen eromheen zijn in een miljoen kleuren groen, van licht grijsgroen zoals salie kan zijn tot het zwartgroen van de cypressen die overal uit het landschap als uitroeptekens omhoog steken. Uitstappen en inademen; het zal wel lyrisch klinken maar het is er niet minder waar om, het ruikt er naar hout, rozemarijn, kruiden die ik niet ken; het is een bijna onwerkelijke omgeving.
In Siena - de dag na il Palio, de formidabele - en misschien niet levensgevaarlijke maar wel ernstig gezondheidsbedreigende - paardenrace tussen de verschillende wijken op het centrale plein van de stad - rook het naar paarden, ham en vers brood. De stad ruiste nog van opwinding, de groenen-van-de-witte-gans hadden gewonnen en ze trokken dan ook hard trommelend en uiterst masculien kijkend triomfantelijk door de stad.
Siena is bruiner, lijkt ouder en minder gerestaureerd dan Florence. Het is een stadje met steile straten en donkere doorkijkjes. De stad neemt zichzelf wat serieuzer als toeristenbestemming; de souvenirs - naast de gebruikelijke troep - bestaat uit fraai en kostbaar aardewerk, svp non fotografe, en keukengereedschap van olijfbomenhout (mooie deegroller gekocht). Er staan de gebruikelijke - enorme - katholieke dependances. Het centrale plein lijkt nog nauwelijks veranderd sinds 1350; zeker met de drafbaan nog op zijn plek ziet het er uit alsof er elk moment een heks gewogen kan gaan worden.
Na Siena zijn we doorgereden naar de kust, zuidelijk van Livorno, nog steeds midden in Toscane. Vandaag de hele dag aan het strand van de Middelandse zee. Het weer is geweldig, warm maar niet bloedheet, af en toe wolkje. De krekels maken soms zoveel herrie dat je je antwoord op een vraag moet herhalen. Vlinders, salamanders, sprinkhanen - en beduidend minder muggen. De avondlucht kleurt rose, neigend naar oranje, door Onzelieveheer in perfecte kleur-synchroniciteit met de op een heuvel gelegen villa hier vlakbij gemaakt.
We zitten op een plek vlak voor een kleine camping. Voor 15 euro per nacht mogen we alle faciliteiten van de camping gebruiken, we hebben alleen geen stroomaansluiting. Het strand is 5 minuten lopen hiervandaan, door een fraai laantje langs een grote - ook weer mooie - boerderij.
Die faciliteiten - daar wil ik het kort over hebben. In Frankrijk beschreef ik dat daar inmiddels de gaten in de grond in de toiletgebouwen, die archaische scheitputten van weleer, hurkkakplekken, plattelandspoeppaleizen, hoe je ze maar noemen wilt, inmiddels verdwenen zijn. Ik heb nieuws. Ze zijn niet verdwenen, ze zijn verhuisd. In 2013 bestaat het de Italianen om 55 euro per nacht te vragen voor een camping waar je - zonder veel moeite - je eigen hielen van stront voorziet wanneer je geen bedreven gathanger bent. Op 10 toiletten - zowel dames als heren -zijn er 2 met een gewone pot - waarvan 1 voor de gehandicapte medemens, die dan wél een WC-bril heeft. Heb ernstig moreel gefaald en ben onnodig wat hinkelend schijnbaar toch wat slecht ter been dat hokje voor de uitgedaagde medemens binnengeslopen. En of ik ze uitgedaagd heb.
Vandaag de camper aan het strand gezet. Wat ruzie gemaakt met bureaucratisch neuzelende ambtenaren die vonden dat ik kampeerde als ik buiten zat met het luifel open. Vanzelfsprekend verloren. Binnen gezeten (ik dan toch) na braaf vaderlijke poging om het aan het strand vol te houden (niet gelukt) , tour gekeken, natuurlijk waardeloze etappe maar dat maakte niet echt uit. Twee uur liggen pitten, kinderen aan het strand met echtgenote,beetje eten gekookt (bonen en pasta, zie onder), topmiddag.
Vanavond maaltijdsalade. Gegrilde zwaardvis, geblancheerde sperziebonen, borlotti-bonen, kappertjes, olijven, artisjokharten, lokale rode ui, pasta, knoflook, gedroogde tomaten in olie, ruimhartig met verse knoflook, peper en goede olijfolie besprenkeld.
Morgen via Pisa naar Livorno. Boot op, Corsica, here we come!
O ja zoals jullie zien doet de "J" het weer.
Jeeeeeeeejjjjj!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten