Zoals te doen gebruikelijk heeft Polly zo halverwege de vakantie wat nieuwe verrassingen in petto voor ons. Deze keer -na de vlucht uit de file - zette ik de camper in zijn achteruit om de gekozen kampeerplaats majestueus te bezetten. Om vervolgens de versnellingspook in mijn handen te hebben - met de camper in de achteruitversnelling. Ik heb vast buitengewoon stom gekeken.
Geen paniek, het ding goedgezet en de schade geïnventariseerd. Dat viel nogal mee, schrijf ik met enige bijgelovige schrik in de benen - we zijn immers nog maar 1500 kilometer van huis. Er zit een soort van mechaniekje in de pook zodat je 'm niet met 120 in de achteruit kan zetten, dat was het belangrijkste manco. Na het verwijderen van dit obsolete stuk kunststof was er voldoende ruimte om de pook weer op zijn plek te tikken. Vervolgens gefixeerd - met DUCT-tape natuurlijk. Het motto van Duct-tape kent u?
If you can't fix it with duct-tape, you didn't use enough duct-tape.
Dus. Gefikst. Ik ga er ook gewoon mee naar Nederland terugrijden ook. Aanvankelijk af en toe een beetje tandjes poetsen bij het terugschakelen naar de tweede versnelling - maar dat heb ik onder de knie ondertussen.
In twee etappes naar Punto Sabbioni gereden. Dit is het uiterste puntje van Lido de Jesoli, het schiereiland dat de baai van Venetië grotendeels van de Middellandse Zee scheidt. Van het eiland Krk af rijden was een bijzondere expeditie; er stak, terwijl het prachtig weer was, een noordwestelijke wind op die het rijden over de hoge brug tussen vasteland en eiland een waagstukje maakte. Zó zelfs, dat de caravans die vanaf het vasteland naar Krk wilden, de brug niet op mochten - met een ellenlange file tot gevolg.
We hebben overnacht in Grado, Italië. Niet nadat ik echter, voor het eerst in mijn leven, een levensechte en best flinke tartufo heb gekocht in de heuvels in Kroatië, net vóór de grens met Slovenië. Er waren een paar kraampjes waar olio olivio, tartufo en aglio verkocht werd.
Ik stopte bij een mannetje van een jaar of 75, pretoogjes en een grote brede glimlach - waarin wel een paar tanden ontbraken. De man die vóór mij aan de beurt was, stond te dralen en dus richtte de bejaarde venter zijn aandacht op mij. In zijn kraam vooral veel olijfolie, in blik en fles, met strikjes en doekjes eromheen, gearomatiseerd met stukjes zwart spul die al dan niet tartufo, truffel dus, waren. Hij begon een weids armgebaar te maken om de uitgestalde waar aan te prijzen maar zijn motoriek stokte toen hij mij in de ogen keek. Abrupt trok hij zijn arm in, draaide zijn rug naar mij toe en bukte naar een klein koelkastje, slechts één woord mompelend: Fresco.
Een oud boterhammentrommeltje met een versleten Star Wars-afbeelding kwam tevoorschijn.
Inmiddels zijn ogen strak gericht op de mijne, werd het trommeltje voorzichtig - met een lichte trilling in de handen - geopend en voor mij gehouden. Een vijftal diepgekoelde zwarte truffels in maten van dikke knikker tot golfbal werd mij aangeboden. Ik moest de door mij gewenste truffel zelf pakken (golfbal - wat denk je nou zelf?), op de weegschaal leggen en in een zakje doen - mijn vingers ruiken nu nóg naar truffel. Vandaar. Dertien euro voor een stuk schimmel. Koopje.
De supermarkt in Italië, die tot mijn verrassing open was op Zondag - in Italië is men nog steeds nogal van de Katholieke - leverde een fraai stuk Côte Du Boeuf op en goede parmezaanse kaas. Des avonds dus witte saus met roomboter, prei, parmezaanse kaas en verse truffel op brede lintpasta met erbij een stuk boeuf. Er kwamen diverse Italianen klagen dat het eten te goed rook en of ik daar mee op wilde houden.
Camping Miramare nu. Zowaar een echte camping, pas de tweede deze reis. Aan zee. Sort of. Gratis bus naar ferry en strand. Met hagelnieuw zwembad, reeds beproefd en goedgekeurd door de dames. Mooi plekje onder de bomen. WIFI én satelliet-ontvangst, ondanks de bomen. 800 meter hiervandaan vaart de ferry naar Venezia. Moesten we morgen maar eens gaan kijken. Dan ook vast weer wat foto's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten