Fietsen op een racefiets. Ik heb besloten dat ik dat wil doen. 49 Jaar en 9 maanden; de BMI van een ervaren bierdrinker en de conditie die daarbij hoort. Ik doe gemiddeld 150 kilometer per dag - in mijn Fiat Punto. Op een dun snel fietsje springen is dan ook een niet direct aanbevelenswaardige activiteit. Menigeen kiept, bezweken aan terminale zelfoverschatting, rechtstreeks de Coronary Care op - als hij mazzel heeft. Nochtans heb ik mezelf onlangs getrakteerd op een penopauzaal cadeau (ik word tenslotte 50 dit jaar) in de vorm van een (tweedehands, ik blijf een krent) Jan Janssen racefiets. Ik heb die fiets vervolgens met de nodige voorzichtigheid op onze camper geknoopt. Voor degenen die er al bij waren in Wiesbaden: u weet dat ik er lol aan heb, aan die fiets.
Fietsen op een racefiets bij 33 graden in de schaduw, dat geeft al een wat andere dimensie. Toch doet de rijwind een mens opfleuren; het lijkt minder warm, zo om een uurtje of twee in de middag, bergaf, op Krk, Kroatië, op wat waarschijnlijk de heetste dag van het jaar was.
Bergóp fietsen op een racefiets, terwijl het 33 graden is, als ongeoefende halvegare, voegt dan weer een extra smaakje toe aan de tocht van de dag. Er komen onwaarschijnlijke hoeveelheden vocht uit je lijf sijpelen, die godsonmogelijk bij te drinken zijn. De bidon met water blijkt best smerig oud en lauw water te bevatten. Beetje spoelen, beetje spuwen, beetje semiprofessioneel over het hoofd sprayen. Lauw, daar kom ik zo nog op terug.
Onvoorbereid de weg op gaan - een vage "ongeveer" route in je hoofd, zonder afstanden te hebben bekeken en volstrekt onervaren met de genoemde omstandigheden - nu begint het op lijden te lijken. Dat was het ook. Ik heb veel geleerd over fietsen. Alle leermomenten op een rijtje.
1. Bergaf fietsen is heerlijk maar véél lekkerder wanneer je zelf eerst de berg op gefietst bent, het is een taartje dat je hebt verdiend. Je zou bijna zeggen dat het dan allemaal de moeite waard was - maar dat is eigenlijk helemaal niet waar.
2. Lauw water voorkomt dat je je maag vol-plenst met steenkoude troep, waar je buikpijn van krijgt en misselijk van wordt; mijn beginnersfoutje (oud water in bidon) bleek een zegen in vermomming.
3. Als je op een langgerekt eiland een afdaling van enkele kilometers maakt is er geen, ik herhaal géén, bochtige omweg waarin de zojuist afgezoefde berg terug óp fietsen reuze meevalt.
5. U moet niet meer boos worden op eenzame racefietsers die op de weg in plaats van op het fietspad rijden. Ze zijn moe. Ze hebben het warm. Ze zweten zich halfdood. Alles doet pijn. En ze hebben dat hele fietspad niet gezien. Écht niet. En toeteren helpt pas na een auto of vijf, zes.
6. 50 kilometer op een pracht van een fietspad, parallel aan een rivier in Duitsland, begin juli, met een graadje of 22, is NIET verder dan 23 kilometer op Krk in de brandende zon.
7. Het dragen van reguliere sportschoenen in plaats van professionele click-on shoes (of hoe ze heten) is, voor beginners zoals moi, een voortreffelijk idee. Na een episode van onverbiddelijk ik-zal-het-halen-tanden-op-elkaar bergop dóórfietsen blijkt de volgende heuvel een brug te ver en is lopen ineens een veel betere optie. En naarmate je meer ploetert, loop je meer, blijkt. En dat gaat weer een stuk beter op gewone sportschoenen.
8. Langzaam verdwijnen je gedachtes. Je benen - en diverse andere regionen - doen steeds meer pijn. Elke nieuwe heuvel beneemt je de adem - die je eigenlijk nog niet terug had gevonden na de vorige. De hitte kookt je hersenen onder de verantwoorde wielrenhelm - je mocht eens aangereden worden (dat klinkt, na een poosje, best aanlokkelijk soms - koele ambulances en zo). Met het verdwijnen van je gedachtes blijft er maar weinig over. Hol, leeg, zwart gat in het hoofd dat alle ingewikkeldigheid van het leven vervangt.
Kortom, fietsen is voor masochisten. Desondanks heb ik er nog steeds lol in. Wat dus wel zal betekenen dat ik een masochist ben. Morgen fiets ik naar de brug die Krk met het vasteland verbindt.
Morgen verlaten we Krk (het eiland) dus. Dat wilden we vandaag al doen. Het kenmerk van vakantie is wat mij betreft toch vooral dat je niet meer precies weet waar je wanneer bent. Ik was even vergeten dat op zaterdag de huisjes / tenten / appartmensci hier van eigenaar verwisselen dus we stonden in een onafzienbare file voor de tolbrug om Krk te verlaten. Want ik was vergeten dat het zaterdag is. Dan maar niet. We zijn dus nog steeds op Krk. Na 20 kilometer de handrem weer aangetrokken (en de versnellingspook gebroken maar daarover later meer). De zonindezeezakfoto's zijn vanavond gemaakt hier; ik vind alles best. Doei. Tot snel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten