Yorkshire Dales en Lake District: Voorpret - alsnog.

Dit voorjaar gaan we dus alsnog - twee jaar na de oorspronkelijk geplande reis - naar het noorden van Engeland; Yorkshire en The Lake District. 

Ik gebruik doodleuk (deels) de blogtekst van 2 jaar geleden nog eens, ik schrijf immers tijdloze en - voor de vier mensen die de vorige keer gelezen hebben- zeer herleesbare teksten. Daarnaast ben ik heel bescheiden. 

The Lake District dan. 

Het district van de meren is ook een gebied vol bergen. Misschien zou het beter The Mountain District With Some Lakes heten. Het wordt gezien als de moeder van de bergsport. Nee, alpinisme is niet ontstaan in de Alpen; daar was de vaardigheid om met de bergen overweg te kunnen een survival skill. In de 19e eeuw in het Verenigd Koninkrijk begonnen de eerste contouren van wat modern toerisme zou worden, zich te laten zien. Bergbeklimnmen was een manier om, nadat oorlogvoeren (tijdelijk, dat wel) en duelleren minder gangbaar waren geworden, je heldhaftigheid te bewijzen. Natuurlijk was het de upper class die als eerste de tijd vrij kon maken om, in plaats van werk te verrichten, elitaire hobby's als trektochten door onherbergzame delen van het Verenigd Koninkrijk er op na te houden. Terwijl in de Alpen de enige noodzaak om een alp te beklimmen het redden van een prijsgeit was, hield men in de Angelsaksische traditie er andere ideeën met betrekking tot noodzaak op na. Why climb that mountain? Because it's there! Zo hebben ze de halve wereld ontdekt, veroverd en als eerste beklommen (Hillary - Mount Everest) of bezocht (Shackleton - Noordpool, wel dood, shit happens).

De hoogste berg van Engeland ligt in the Lake District. Scafell Pike is 3200 voet hoog. Beklimmen is een optie maar op en af is een dagtocht en ik denk niet dat ik de dames zo ver krijg om vroeg op te staan, de hele dage eerst bergop te ploeteren en als beloning 's middags het hele end weer naar beneden te lopen. Ik zal wel een wat bescheidenere piek opzoeken - bij voorkeur met een Primark op de top. De hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk ligt trouwens in Schotland - dat terzijde. 

Alfred Wainwright (1907-1991) heeft vanaf 1952 zijn leven lang gewerkt aan reisgidsen voor The Lake District. Als jonge man, van zijn eerste spaarcenten samen met zijn neef op een trektocht door het gebied in de vroege  jaren '30 van de vorige eeuw was hij er dermate door gefascineerd dat hij de rest van zijn leven is gaan lopen. Hij liep als kind al veel; wandelingen van 20 mijl waren heel gewoon. Geschat is dat hij in zijn leven meer dan een half miljoen mijl (zo'n 800.000 kilometer) gelopen heeft. In het Verenigd Koninkrijk. Na zijn pensioen ging hij pas goed los. Hij vestigde zich midden in het district en ging aan de slag. Iedere dag om vijf uur in de ochtend er uit, om 9 uur 's avonds terugkomen bij zijn zus - natuurlijk was hij een ongehuwde monomane gek- aan wie hij dicteerde wat hij die dag allemaal had gezien.

Toen hij in 1991 stierf liet hij een collectie reisgidsen achter van het Lake District. Het zijn bijzondere gidsen; ze zijn uitgegeven in het pietepeuterig precieze handschrift van zijn zus, met er kris-kras tussen alle schetsjes en tekeningen die hij in zijn aantekenboekjes achterliet. Ze worden nog steeds uitgegeven, ik wil er graag eentje kopen. Ondertussen loopt een andere, minstens even bejaarde en eveneens zeer excentrieke Brit alle tochten van Wainwright nu na; hij corrigeert voor nieuwe en verdwenen paden, zodat de gidsen actueel blijven.

Dat het Lake District een inspirerende en indrukwekkende omgeving is, blijkt uit het aantal kunstenaars dat zich heeft laten verleiden om te proberen het landschap te vereeuwigen. William Turner, Sidney Richard Percy, om er maar eens twee te noemen.

Het meest beroemd in de Angelsaksische cultuur evenwel zijn de gedichten van William Wordsworth over het gebied. Het allerberoemdst is Daffodils. Zoals bijna iedereen in Nederland de regels van Marsman ("Denkend aan Holland zie ik breede rivieren, traag door oneindig laagland gaan" (etc)) kent, zo kent elke Brit wel een strofe uit het onderstaande gedicht:

Daffodils (by William Wordsworth) 

(1804)

I wander'd lonely as a cloud,
That floats on high o'er vales and hills,

When all at once I saw a crowd,

A host, of golden daffodils

Beside the lake, beneath the trees,

Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine,
And twinkle on the Milky Way,

They stretch'd in never-ending line

Along the margin of a bay

Ten thousand saw I at a glance,

Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they

Out-did the sparkling waves in glee

A poet could not but be gay,

In such a jocund company

I gazed - and gazed - but little thought

What wealth the show to me had brought

For oft, when on my couch I lie,
In vacant or in pensive mood,

They flash upon that inward eye

Which is the bliss of solitude

And then my heart with pleasure fills,

And dances with the daffodils.

Ik ben niet zo van de hogere cultuur maar dit vind ik wel een mooi - en nog opvallend begrijpelijk en leesbaar, 210 jaar oud! - gedicht.  Weet iemand trouwens wat "jocund" is?

De camper staat geld te kosten in de garage in Budel. Het ding wordt uit de winterslaap gereanimeerd en voor APK en enkele kleine verbouwingswerkzaamheden. Een oudere camper mankeert altijd wat. 

En dan. En dán. Dan gáán we weer. Het Verenigd Koninkrijk, briljante combinatie van gevarieerde hartverscheurend mooie landschappen, eeuwenoude cultuur, bruisende steden en vooral uiterst aardige inwoners. Deze keer naar de Yorkshire Dales om te beginnen. Het hiervoor beschreven Lake District is voor de tweede helft van de reis. Yorkshire is het prachtige heuvelgebied waar James Herriot dierenarts was - voor de fossielen onder ons. We beginnen in de North York Moors; dat is het gebied waar Wuthering Heights van Emily Bronte zich afspeelt. Ja ja, dat is dat verhaal waar Kate Bush over zingt in de gelijknamige classic, van Heathcliff en smachtende boezems en zo.

De nieuwe versie van Google Maps werkt goed mee voor de rondtrekkende reiziger. Je kunt eigen kaarten maken met spelden erop waarbij popups komen die je zelf kan inrichten met tekst en webadressen, zodat je alles wat in de voorbereiding de moeite van het bekijken waard lijkt, aangevinkt en toegelicht kan worden. Als je daar klaar mee bent, kun je de route grofweg uitzetten aan de hand van je markeringen.

Alleen de namen al. Scarborough, Middlesborough, Whitehaven. Buttermere,Windemere, York, Haweswater, Uilswater. Veel Britser wordt het niet. Er zijn zó veel must-see markeringen op mijn kaart nu - drie jaar kunnen sprokkelen immers - dat we eigenlijk 5 weken nodig hebben om alles te zien. In tegenstelling tot het oorspronkelijke plan gaan we dan ook niet naar het zuiden, richting London; we blijven in Noord-Engeland en vertrekken met dezelfde ferry als we mee gekomen zijn.

We varen van Rotterdam naar Hull. Opnieuw nachtboot, 's avonds inchecken, lekker pitten, 's ochtends uitgerust aan land in Groot-Brittanië. Meteen Ürlaub, zogezegd (don't mention the war!). 

In Hull rijden we vanaf de boot naar het lokale vliegveld. Dat is aan de zuidkant, over de diepe voor die de monding van de River Humber in de oostkust van Engeland snijdt. We moeten namelijk onze gast ophalen. Stijn, Emma's vriend, komt op vrijdagavond van zijn schoolreisje  naar Madrid (!) terug - een uurtje nadat de boot uit Rotterdam wegvaart. Nou werkt papastijn bij Air France KLM - wat vliegen zoiets als fietsen maakt daar in Uithoorn. Stijn wordt dus 's ochtends op de vlucht van Schiphol naar Hull gezet en komt precies aan als wij de lokale Airport naderen. Humberside Airport, om precies te zijn. Ben benieuwd of ik de juiste terminal kan vinden van dat megavliegveld.

Ik zal jullie op de hoogte houden van onze vorderingen. Zowel in beeld als in woord.