The Uninvited Guest

Inmiddels zijn we een week verder en onderweg naar huis. Dat is, vanuit Barcelona gezien, geen afstand on af te raggen. We hebben immers een camper; de reis is de vakantie. 

Barcelona viel tegen. Simpel maar waar. Camping El Masnou, het zal u verbazen, gelegen in El Masnou, was onze uitvalbasis. Zwembad, tegenover strand, naast station – ideaal. Goede voorbereiding is het halve werk. De oudste camping van Spanje, sinds 1958 toeristen berovend, is een prettige en vriendelijke camping, helaas wel aanhanger van de nieuwe campingtrend: het armbandje. Al drie campings op deze reis menen dat het nodig is om hun gasten tot hun tijdelijk eigendom te bestempelen. De nieuwe kuisheidsgordel heet het disposable armbandje – kan één keer worden vastgemaakt en werkt als een magneet op elke louche aanbieder van rondvaarten, schimmige nepjuwelen, drugs en wat dies meer zij. Dat het je in een wereldstad als Barcelona onmiddellijk tot potentiele prooi van de leden van het TSZ-gilde  (tasjesdieven, straatrovers & zakkenrollers) bestempelt zal de uitbaters van de desbetreffende camping een oprechte rotzorg wezen.

Dus in de trein de handboeien maar verwijderd. Goede treinen, lekkere airco, fraaie displays met duidelijke reisinfo – tweetalig, niet te vergeten. Zowel in het Spaans als in het Catalaans. Ik verval in herhalingen.

La Sagrada Familia! De eerste middag/avond-trip naar Barca ons doel. Gevonden ook. Ondanks alle steigers, hijskranen, bouwketen en bedekkende doeken.

Het is vast een indrukwekkende kerk. Tussen de bouwvakkersactiviteiten door zie je flarden van genialiteit, prachtige details, van wat een monumentaal gebouw moet zijn. De buitenzijde echter was het aanzien nauwelijks waard, er viel geen fatsoenlijke foto van te maken - op wat detailopnames na heb ik het niet eens geprobeerd. De binnenkant hebben we niet gezien. Schikte Mrs. A. niet.

We reizen niet alleen, er is een vijfde lid in het gezelschap waar niemand om gevraagd heeft maar die wel haar stempel op onze reis drukt. 
Laten we haar Annie noemen, of Mrs. A. Annie reist de hele dag mee en neemt veel beslissingen. Ze praat mee over dagindeling, boodschappen, plotse aanpassingen in het reisschema, onverwachte ontwikkelingen en heeft eigenlijk in alles een aanzienlijke vinger in de pap. Annie is de schaduw die tevoorschijn komt als we iets spontaan anders willen doen. Schikt mij dit? Past dit in mijn schema? Kan ik dit rijmen met de gemaakte afspraken? 

Het ligt niet aan Emma. Hoewel de dwingende beperkingen van haar uit beginnen is haar dappere inzet en vastberaden weerstand tegen Annie deze vakantie zeer inspirerend geweest. Verbijsterend, ingewikkeld, onbegrijpelijk, lachwekkend, grimmig, allemaal van toepassing. Splijtend. Niet schizofreen of zo, maar splijtend. Bitter, ironisch, bijtend, zuur. Ambivalente fase noemen ze dat. Nou en óf!

Dag erna: écht sjoppen. Rambla. Het ding heet Rambla. Alle winkelstraten bij elkaar heten vast wel Ramblas maar "de Ramblas " heb ik niet kunnen vinden. Drukke, weinig sfeervolle brede straat met bomen, Grote, ik bedoel GROTE winkels met veel lichtreclame en mooie inrichting. Oude stad fraai maar zoals zo veel in Spanje, lijkt veel van wat je ziet op een decor; fraaie voorkant maar als je er goed naar kijkt is de achterkant van karton, vervallen slecht hout en vol met grafitti gespoten. Heel Spanje zit vol met graffiti. Overal waar je kijkt, graffiti. 

Waar Spanje tot mijn verbazing niét vol mee zit, is toeristen. Blijkbaar is Europa bang voor een Spaxit. De stranden van Lloret de Mar en de kust naar Barcelona zijn leeg. In Barcelona is het druk; de camping in El Masnou zat vol maar de stranden waren leeg - iets minder leeg als het weer héél goed was. Overigens vooral Spanjaarden op de stranden. Met spuitbussen voor de graffiti. 

Nee, Barcelona is de eerste wereldstad  - sprak hij licht verveeld en blasé - die ik weinig indrukwekkend vond en waar ik niet per se naar terug hoef. London, Parijs, Vegas, Brussel, LA, San Francisco - zelfs knarsetandend toegegeven Amsterdam- steden die aan de verwachting voldeden en je achteraf, jaren later, nog dingen laten zien op internet en/of TV waar je van denkt "Fuck dat heb ik óók nog gemist". Als de Sagrada tegenvalt blijft er van Barcelona weinig over, vind ik.

Andorra. Eerst door de Pyreneeeeeen- zeer matig weer, veel bergop, weinig zicht, meer Nee dan Pyre. Jammer, daar had ik wel naar uitgekeken.
Supermarkt met belastingvoordeel binnengestormd met creditcard in de ene en helaas geen Whisky Bible (want vergeten in Zitterd) in de andere hand. Groot blik olijfolie en twee flessen whisky en kratten likeur om de vrouw gelukkig te houden verder - inderdaad heel goedkoop - weer naar buiten. Nog steeds pokkeweer. Willekeurige berg opgereden, lokale begraafplaats met ruime parkeer-gelegenheid ontdekt: BINGO! Camperplaats.

Opmerkelijk is dat ze hier in de bergen efficient met de ruimte omgaan; de graven zijn een soort van kastenwand, Ikea's Billy voor urnen. Maar ook voor kisten; je kist in een kast. Er zijn aluminium trappen in overvloed; de derde verdieping immers is voor een normaal volwassen mens vér buiten bereik. Op elk graf prijkt een foto van de bewoner - en ervoor een grote bos dan wel plantenbak vol plastic bloemen en planten. 's Ochtends, om de bewoners te bedanken en na een stormachtige nacht, heb ik wat zwerfaval en rotzooi opgeruimd (om mijn schuldgevoel omdat ik de container met ons huishoudpuin belastte) en aardig wat van die omgewaaide bakken overeind gezet. 
De rit van Andorra naar Carcassonne was lang maar fraai, het weer klaarde op en de Pirunejen lieten zich van hun beste kant zien. Dat dan weer wel.

En nu dus Carcassonne. Dat stadje is wél de moeite. Loeidruk en tjokvol toeristen - wat the fuck we zijn zelf ook toeristen. Consequent fraai, geen MacDonalds, Kentucky Fried Chicken, Desigual of Primark. Fraai oud, versleten en geloofwaardig. En het weer werd ook nog beter vandaag. 

Vanavond speelt Roger Hodgson hier in de Arena van Carcassonne. Natuurlijk uitverkocht. Voor de barbaren onder u: de stem van Supertramp. Had wel mooi geweest maar zoals zoveel in deze vakantie: nét niet. Nét niet naar Coullioure, nét niet naar het Dali-museum, nét niet de Sagrada Familia goed kunnen bekijken, nét niet het goede weer toen we door de Pyrëëëeeeeeeeeeen trokken, 

We komen nu naar huis, het is goed geweest. Zegt Mrs. A. Quit while you're ahead, zeggen ze. Het is een geslaagde vakantie geweest, ondanks dat we wat eerder naar huis gaan en niet alles is gegaan zoals we wilden. 

Op de terugweg gaan we proberen om Frank, een collega die ik al twintig jaar ken en die een pelgrimage naar Santiago de Compostella loopt deze zomer, op te zoeken. Hij is ergens halverwege Frankrijk, voorbij Bourges. De kinderen heb ik zijn verhaal, doel en tijdschema laten zien en ze kennen hem niet maar willen hem dolgraag ontmoeten. Ze zijn minstens net zo onder de indruk van zijn reis als ik. Het lijkt me een passend einde aan onze trip om een inspirerende en bevlogen man één dag gezelschap te gaan houden op zijn anderszins eenzame voettocht vol moeilijkheden en ontberingen. Doet me toch ergens aan denken.