Oswaldkirk, North Yorkshire

Goed. Dag 2 zit erop. We zijn onderweg, geen onvoorziene gebeurtenissen. Sitard- Rotterdam, beetje file, verder geen gedoe. De check in bij P&O was een verademing. Vriendelijke, meertalige loket- en douane-medewerkers die behulpzaam en attent ervoor zorgen dat alles soepel loopt. Het is alweer bijna gewoon om de ferry-stress die je te wachten staat wanneer je in Calais of Duinkerke aan boord gaat, als de natuurlijke gang van zaken te accepteren. Dat, mes dames et messieurs daar in La Douce France, blijkt evenwel flauwekul. Het kan ook simpathique, mes amis. Stelletje eikels daar.

De hond in de kennel, dat was ook voor het eerst. Het oude mormel echter vindt eigenlijk alles wel goed, alleen van de dierenarts raakt hij nog van het patje. De dames in het gezelschap hadden er dan ook meer moeite mee dan de al kalm induttende hond in het betraliede hokje.

Rustige overtocht, weinig wind en dus weinig deining. Ontschepen, praatje bij de douane, op richting vliegveld. Terug om de hond te halen (nee hoor). Stijn landde precies op tijd en door de omvang van het vliegveld en de onwaarschijnlijke drukte kon hij zó uit het vliegtuig de camper in wandelen. Vrijdagavond om 18 uur vertrokken in Madrid, zaterdagochtend om 09u30 in f@cking Hull. Het jong was wat moe ervan, te meer dat hij net vier dagen schoolreis en de bijbehorende slaaptekorten er op had zitten. Ach, het is zestien, komt wel goed.

Waar je niet naar toe moet gaan, dat is Bridlington. Een kustplaatsje, noordelijk van Hull, waar er dertien van in één dozijn passen. Een helse metamorfose van wat ooit een mooi en pittoresk havenstadje was, nu verworden tot een verpauperde toeristenval met een continue verbleekte kermis en overal vreettentjes - echt om de deur kun je iets vets te eten kopen. Dikke, overal  gepiercete (ook op plaatsen die je nou niet per se hoeft te zien maar desondanks wel te zien krijgt) en volgetatoeëerde bezoekers - laten we het arbeidersvolk noemen. Lawaaiige, lompe en lelijke mensen, Engeland op zijn onaangenaamst en onaantrekkelijkst. 

Een stukje verderop, net als je het dorpje uitloopt, zie je ineens weer de Victoriaanse panden langs de boulevard, een prachtig nieuw aangelegd sport- en recreatiecentrum dat er geweldig tussen past en een breed, ongerept strand waar maar weinig mensen zijn. Misschien tweehonderd meter bij de ellende vandaan. 

's Avonds hebben we een overnachtingsplek opgezocht die er op Google Maps aantrekkelijk uitzag - en in het echt nog meer. Van de hel in de hemel. Aan de voet van een fraaie witte vuurtoren, bovenaan hoge kliffen op een mooi vlakke parkeerplaats. Het werd wel allengs kouder - en de wind en regen namen ook toe. Dat leverde een onstuimig eerste nachtje op. Stijn heeft zijn vuurdoop wel gehad. 

Vandaag wat getoerd. Are you going to Scarborough Fair? Parsley, Sage, Rosemary and Thyme. Remember me to one who lives there. She once was a true love of mine. Ik heb rozemarijn gekocht. In Scarborough. Nou ja, in Whitby, maar dat is bijna hetzelfde. 
Deze reis wordt anders dan anders. De afstanden zijn zeer beperkt; dat is nieuw. Dat verandert de aard van de dagen; waar voorheen een flink deel van de dagen opging aan het maken van kilometers, zijn we nu best snel van het ene naar het andere reisdoel. De tussenstops - vooral watervallen, heuvels, kastelen en mooie wegen om te toeren - liggen dicht bij elkaar, waardoor je er best een paar op een dag kan zien - maar ja, een mens kan maar zó veel kastelen per dag verwerken. Eens kijken hoe dat gaat de komende dagen.

Het weer wordt niet best. Vrij grauw, wel veelal droog maar vooral ook KOUD. Het gaat vriezen 's nachts. KAK, zou Rubendepuben zeggen. Ik heb qua trui wellicht wat optimistisch ingepakt, zeg maar géén trui. En al helemaal geen dikke jas. En laat ik ook maar pro-actief LPG tanken deze week dan, lullig om vast te vriezen aan je campermatrasje als midden in de nacht de kachel er mee kapt. 

We zullen zien, jullie zullen het wel lezen. Alvast maar wat foto's op FB. Tot snel.