Het is uiteindelijk een vakantie met gemengde gevoelens geworden. Toen we weggingen was ma, Lilians moeder, fysiek ziek. Ze verblijft alweer een hele tijd in een verpleeghuis; ze is zichzelf verloren in de laatste jaren, tot verdriet van haar dochters, schoonzoons en kleinkinderen. Het gemis van de warme, altijd onophoudelijk bezorgde en eeuwig met koffie, snoep, spercieboontjes en zakdoekjes redderende oma voelt iedereen in onze familie al een hele poos. Niemand kent oma zoals wij en dat is de oma van de vakanties, de oma die voor opa zorgde en de oma die zó eigenwijs was dat ze een eigen vermelding in de Dikke van Dale heeft. Onder Eigenwijs staat een klein portretfotootje van Mini Tacke - trouwens een slechte foto want ze wou er nooit op. Ze staat nu vast ruzie te maken met prinses Juliana bij het aanrecht in de hemel dat de koffie voor Pa eerder gezet moet dan die voor Bernhard.
Zoals de verstandige lezer begrijpt, oma Mini heeft opa Jan (al precies) tien maanden na zijn overlijden opgezocht. We hebben dit eind van afgelopen week gehoord en in goed overleg met de rest van de familie besloten onze vakantie zoals gepland te laten verlopen. De geest van pa en ma waarde rond: vakantie is belangrijk, tijd met je gezin besteden geeft energie voor de rest van het jaar. Daarnaast hoorden we in de verte ma mopperen dat we - als we dan toch al al zo verschrikkelijk ver weg moesten gaan - we die arme kinderen toch niet hals-over-kop de halve wereld over moesten slepen, daar komen alleen maar ongelukken van.
De kinderen begrepen dit allen, ook Charlotte -wiens herinneringen aan Ma in goede doen toch alweer zouden moeten vervagen (mooi niet)-, en onderschreven dit. Ze hebben dagelijks geinformeerd of we nog gebeld hadden en we hebben ze steeds bijgepraat over de gesprekken met de familie. Georges - een speciale vermelding is op zijn plaats, de rust en het kalme vertrouwen waarmee je overlegt is een compliment waard.
De laatste dagen van de reis dan nu. Chertsey, waterig stadje met gepaste waterige start; lange wandeling naar station, door de mist - trein naar Weybridge, overstappen. Gebruikelijke slappe koffie mits uitgevoerd als cappucino best te drinken; dit keer in klein koffiestandje geproduceerd door zeer aardige maar ook buitengewoon trage mevrouw die er beslist voor zorgt dat mensen regelmatig de trein missen. Iets - Up - Thames, Addlestone, LONDON.
Waterloo Station. Groot, druk, Utrecht Centraal maal 2 en dan op 1 verdieping - en godweet wat eronder ligt, heb me niet verdiept in de blijkbaar vrij uitgebreide infrastructuur van de ondergrondse vervoersmogelijkheden in London.. Te voet de stad in, weer klaarde al mooi op (natuurlijk). Hele dag droog, wel regen op weg naar Waterloo 's avonds en van station Chertsey naar camping; genoeg Engels weer om aardig nat van te worden. Tot zover Erwin Krol.
Blijkbaar willen de tories snoepen van de ziekenfondspot. Er waren, ook al weet ik dat Britten dol zijn op demonstreren, wel erg veel mensen afgekomen op de landelijke protestmars tegen de beziuinigingen op de NHS (National Health Service). Ons dagje London werd dan ook aardig omlijst door toeterende, op fluitjes blazende, vreemd uitgedoste, in-de-weg lopende, rotzooi achterlatende en door allerlei organisaties opgezweepte leuzen scanderende Labour aanhangers. De diverse organisaties waren de Stoke-On-Trent henfarmers, G&L (potjepootje) Association, ATO (vertederend, All Tory's Out) en de GaMuPeCo (Gay Musical Performer's Community) - kom ik nog op terug - hoewel ik die laatste organisatie mogelijk zelf bedacht heb ter verfraaing van dit stukje.
Prachtige stad, ruim, erg druk. Voorjaar in Parijs met echtgenote gedaan; was niet half zo druk als London. Ik ben er nog niet precies uit wat ik van London vind. Mooi, beetje kitsch, errug druk, sfeervol, voor mijn gevoel ineens veel lompe Britten; waar ik alleen beleefdheid en omzichtigheid gewend was. in London doen ze niet moeilijk en lopen net zo makkelijk negenjarige prematuurtjes om - as ze an me dochter komme, komme ze an meij. En mooi niet omkijken als je HEY!!!! roept, lafaards.
Zotten zat, lawaai, onzin (M&M store, drie (!) verdiepingen, need I say more?), hier en daar een decoratief neergevlijde zwerver - in Parijs hebben ze er overigens vééééél meer. Beetje vermoeiende stad. De monumenten zijn er plenty, de inderdaad ook volgens de Bobbies wel erg grote demonstratie drukt echter zijn stempel op de sfeer. En nou ik ze noem, die Juuten. Ik heb, eerlijk waar, nog nooit in mijn leven zo veel, zo nadrukkelijk aanwezige en zo luidruchtige politie-people meegemaakt als op 20 oktober 2012 in London. Volgens lij hebben ze er nogal wat over van de Olympische Spelen en weten ze niet goed wat ermee aan te vangen. We liepen zo om vijf uur, kort na het officiële einde van de demonstraties. langs een rij van wel tien bussen vol afgepeigerde politieagenten. Ondertussen kwamen de busjes ME met zwaailicht en sirene aan alle kanten op twee wielen door de bocht gieren. Nieuwe boeven gesignaleerd rond de (vele) McDonalds-verstigingen. We won't work if you won't pay roepen zwartgeklede gemaskerde hoodies.Beetje grimmig maar met zoveel agenten op zak weet London wel raad (zie foto's).
Nee, gezellig was het niet echt. Ietwat bizar is het fenomeen dat fanatieke protesteerders uit de parade stappen en even ophouden met boos zijn, bij het HardRock Cafe (waar men mij kent en blij is mij te zien) naast je een Pint nuttigt en even later weer terug transformeert naar boze Labour-aanhanger.
Nog even naar Oxford Street - tja, daar ligt een grote Primark, er waren nog wat ponden over- en daarna eten in SoHo. At The Giraffe, Thank you, pre-play (even if you doewie not have kaartjes for a vorstelling) arrangements especially for cheap Dutch Bastards with ridicioulous amounts of Kids. En daar heb je'm: Ons Prominente Erelid van de GaMuPeCo! Onwaarschijnlijk trotse nicht maatje net-iets-groter-dan-van-Velzen loopt met een door trainersteam Schwarzenegger / Armstrong opgepompt ego door het restaurant te paraderen - en eerlijk is eerlijk, af en toe zette hij ook nog ergens iets op een tafel.
Terug door het Theatre district, be-lache-lijk druk. Naar Waterloo terug, hier en daar mooi avondfotootje. Trein terug vinden wat gedoe maar ook geen echte ramp; alleen de wandeling van Chertsey Central naar Chertsey Camping was wat lang. Om 22 uur terug, om 2210 licht uit iedereen kapotski en slaapski.
Dus gaan we vandaag terug naar Nederland. Tip 1: Advies voor de Englandvaarders onder U: soms is een dagretour met de trein aanzienlijk goedkoper dan een enkele reis (?) en niemand kan je verplichten om een dagretour ook allebei de kanten op te bereizen.
Het scheelde niet genoeg; uiteindelijk hebben we dus de boot van Dover naar Duinkerke genomen. Tip 2: de diesel is in Groot-Brittanie veel duurder, zeker ten opzichte van Franse pompstations. Zorg er echter dan wel voor dat u zeker weet dat er een pomp op uw (snel)weg ligt; de Franse Pompen liggen er net buiten en in Belgie valt u dan ook op zo'n vijf kilometer (na 35 kilometer "we redden het wel / we redden het niet") voor de eerste pomp stil., Na drie kwartier tot een uur wordt u door een overigens buitengewoon vriendelijke lokale dépannage-desperado op weg geholpen.
Omdat het warm, licht en droog was betrof hetr een in deze vakantie welkome kleine tegenslag. Om 20 uur waren we te Sittard, om 21 uur 30 was de camper leeg, Roos opgezouten en Miré van de broodnodige I Lof London stof voorzien.
Tismaardatjetweet. Benthuis, alles heel, 2300 kilometer. Truste.
