Helsinki. HELsinki, klemTOON op HEL, zoals op wikipedia beschreven wordt.
Gisterenavond na voorspoedige vlucht om 22 uur lokale tijd (uur later dan Nederland) aangekomen. Met 2 taxi's naar het hotel; om 22 uur 30 nog licht, daaraan merk je dat je noordelijker zit. Kortere dagen in de winter, langere in de zomer.
Klaus K hotel is fabelachtig. Mooie ruime kamer (iedereen eigen kamer!) met douche en toilet, luxe, zalig bed. Eerst nog biertje op terras, daarna nog op zoek naar open kroeg (maandag immers). Gezellige kleine uitsparing gevonden, veel zwart, hier en daar neonlamp. Bij binnenkomst twee innig zoenende mannen en vrijwel alleen mannen in het etablissement. Hier en daar een vrouw in tuinbroek. Toch moest ik de rest van het gezelschap, inmiddels allemaal al op het toilet geweest - geen damestoilet, wel condooms serie extra strong en grote anti-HIV posters - er na een uurtje op wijzen dat het toch een cafe met specifieke doelgroep was. Yes, It's Gay! stond er levensgroot bij de deur maar nee, geen der grootstedelijke Eindhovenaren was het te binnen geschoten dat er wellicht meer aan de hand was.
Finnen zijn vriendelijke en aardige mensen, is onze conclusie na een klein etmaal. Dat moet ook wel want ze zijn, een enkele uitzondering daargelaten, foeilelijk. Grove vlezige hoofden, foute brillen, kleding van de lommerd, ruimschoots leveranciers voor een forse adipositaskliniek voorradig.
Vanochtend naar het ziekenhuis, taxibusje waar we allemaal inkonden - en dat volgens mij verder ook dienst doet als lijkwagen, gezien de houten plintjes en de stemmige donkerblauwe gordijntjes. Eenmaal aangekomen vielen vooral de OK-damnes van de ene verbazing in de andere. Het OK-complex wordt bewoond door een zeer divers pluimage, waarbij het enige doel van de betrokkenen lijkt te zijn om een zo groot mogelijk infectierisico te vormen. Sandalen met kurken zolen, non-dispoable hoofdkapjes, sokken in alle kleuren en soorten, witte jassen en voormalig witte jassen en als hoogtepunt groene smurfenmutsjes. Alsof ze op de Noordpool staan te opereren. Shawls, mutsen, sokken, twee broeken over elkaar. O ja: volop kettingen, oorbellen, met elastiekjes bij elkaar gebonden sikjes en één set dreadlocks gezien.
Het OK-complex en de IC, die we ook bezochten, staan volgestapeld met voorraden, zowel medisch als kantoortechnisch, in een voor Nederlanders ondoorgrondelijke samenhang soms tot aan het plafonds gestapeld. Ook de operatiekamer zelf was ruimer bevoorraad dan nodig, zeg maar.
De operatie zelf werd met gepaste nonchelance uitgevoerd. Heel proffessioneel, begrijp me niet verkeerd, maar de neurotische hygienecultuur die ons ziekenhuis kenmerkt is hier ver te zoeken. Ook de strakke logistiek die onze werkomgeving een keurig opgeruimde indruk doet uitstralen is niet typisch Fins te noemen. Ik heb trouwens wel naar hartelust kunnen fotograferen tijdens en rond de operatie, dat was feest. Door de gekozen techniek was er van de procedure zelf weinig te zien dus ik heb de diverse mensen in beeld gebracht, niet geheel onverdienstelijk vind ik persoonlijk.
Halverwege de dag was het welletjes; honger. Hoewel het ontbijt in Klaus K. van grote klasse en varieteit was, komt er een moment dat het sjagrijn langzaam toe neemt op basis van ondervulling van de tractus digestivus. Lijkwagen weer gebeld, naar een tent bij de zee, vlak naast de havens. Buiten in het zonnetje gegeten, daarna naar hotel gewandeld via winkelstraat, gezien de prijzen en winkeltypes waarschijnlijk het Finse equivalent van de Kalverstraat. Klein souveniertje gescoord en terug naar der Klaus, waar ik dit nu in mijn ondergoed te typen - om jullie een fijn plaatje ten afscheid kado te doen. Straks weer naar het Universiteitsziekenhuis, het grootste ziekenhuis van Finland - ja dat wat ik hierboven beschreef - en dan uit eten en pilsje. Ik hoop maar dat we niet te laat naar bed gaan, morgenvroeg weer OK kijken en dan naar huis, wordt lange dag ook zonder kater.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten