Vreugde en verdriet liggen soms heel dicht bij elkaar. Een moment hoeft niet altijd een hoogtepunt in je leven te zijn om je gelukkig te maken; het hoeft niet altijd een wereldschokkende gebeurtenis te zijn om vervuld van verdriet te zijn.
Een zorgvuldig gekozen glaasje whisky kan soms de perfectie naderen. Het moment van de dag, het type whisky, hoe de smaak valt - daar kun je oprecht stil en gelukkig van zijn.
Ook gezelschap kan er voor zorgen dat je kort maar krachtig herinnerd wordt aan je fortuin, de mazzel dat je gezond bent en in meerdere opzichten rijk genoeg om mensen blij te maken. Mensen die elkaar nauwelijks of niet kennen een genoeglijke avond bezorgen, onder het genot van de gezamenlijke hobby, een hapje eten, de zon en een heerlijke voorjaarsavond - meer is niet nodig om vreugde te ervaren.
Enkele dagen later afscheid te moeten nemen van je vriend, precies op zijn zestiende verjaardag - in hondenjaren 112 jaar - is een bitterzoete ervaring. Al meer dan een jaar bereid ik me voor op dit onvermijdelijke moment, de dag waarop ik de dierenarts moet bellen dat het wel goed geweest is. Bijna blind, steeds meer écht dan Oostindisch doof en elke dag wat slechter ter been - ach, dat ging allemaal nog net. Nu plots veel dorst en overal piesen - het was klaar, ik moest mijn eervolle belofte nakomen om áltijd een goede baas te zijn.
Bram is thuis, in zijn eigen mand en omringd door het complete gezin, door de dierenarts naar het hondenparadijs verwezen. Het waren zestien geweldige jaren, Bram was twee jaar ouder dan ons jongste kind. Het afscheid viel me zwaarder dan gedacht - alle ratio van de wereld wint het niet van emotie. Ik heb hem in het bos hier vlakbij, waar we heel wat meters gemaakt hebben samen, begraven.
Ik mis Bram, ook al is hij pas een paar dagen dood, al heel wat langer. Door zijn slijtage was wandelen en met de bal spelen er al lang niet meer bij. Van weeromstuit kom ik zelf te weinig buiten, beweeg ik minder - wandelen zonder hond, dat werkt niet. Dat is dan weer niet goed voor me; somberheid wint, het leven bestaat nog enkel uit werken en slapen, zeker in de winter. Ook fotograferen, onderweg met de hond een heerlijke activiteit, leed er flink onder.
Ik denk dan ook dat er een paar goedkeurende schelle blafjes uit het hondenparadijs komen. Afgelopen zaterdag heb ik een pup uit een nest Jack Daniels Russell terriërs een reu van 7 weken uitgezocht.
Hij, onze Teun, blijft nog een weekje of twee bij zijn moeder - niet omdat het moet, maar omdat het kan. Zeven weken, het loopt nog niet eens zo stevig. Het vel is te groot, de brokjes veel werk - melk gaat nog steeds makkelijker. En dan heb ik óók nog de kleinste en zachtmoedigste van het stel (lees het grootste watje) uitgezocht. Mag nog wel effe bij mama, dus.
Daarnaast is er de baas, die eerst even twee weken naar Schotland moet, op vakantie. En Teun de Jack kan nog niet mee, want nog niet volledig gevaccineerd.
Jack Teun zal evenwel volledig gevaccineerd, strak in het vel, stevig ter been, brutaal, dapper en weldoorvoed mee kunnen op zomervakantie naar Wales; in de komende weken heb ik veel tijd om aan de slag te gaan met mijn nieuwe maatje. Ondertussen zit hij goed, op die boerderij in Hulsel, bij de mevrouw met de dierenfreakte en haar bijkans onverstaanbare boer. Een tas koffie moesten we drinken - het werden er meerdere. We kwamen bijna niet weg, we moesten eerst alles horen over alle honden, katten, papegaaien, pony's, van vroeger en nu. En van de geitenstal - en natuurlijk de schapenstal - en de dieren van hun kinderen, niet te vergeten. En toen mochten we weg. Over twee weken halen we Jack Teun op - mochten we vermist raken, dan houden ze ons vast daar, Hulsel dus, tussen Bladel en Lage Mierde, dan komen we er niet weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten