Happy Birthday To Me

Wat brengt je nieuwe inzichten,  spanning, onzekerheid, uitdaging, variatie, nieuwe mensen, opwinding? Wat is, kortom, een hoop gedoe maar schijnt de moeite waard te zijn? Verandering dus. Ik hoop dat er - "as we speak" - in Amerika een mooi presentje voor mijn verjaardag bij elkaar gestemd wordt Change! Yes, We Can! Maar dat geheel  terzijde.

Bijna vier jaar geleden liet ik de Intensive Care achter me. Genoeg van de techniek, de hectiek en de diensten die me steeds zwaarder vielen. Meer tijd om aan de aanhoudend ingewikkelde thuissituatie kunnen besteden, minder weekenden werken. En, niet te vergeten, een nieuwe opdracht, een nieuw plan.

Ik mocht in een veeleisende omgeving  helpen bouwen aan een groeiend team. Daarmee zou ik de  fundering helpen leggen voor verdere kwaliteitsverbetering op de chirurgische afdelingen in de kliniek. En een boel onderwijs geven. Met hetzelfde doel. Dat leek me wel wat. 

Veel is goed gegaan. Op de afdeling Chirurgie krioelt het van de inspirerende, zeer gemotiveerde, hardwerkende en intelligente verpleegkundigen met hart voor de zaak én een stevige portie vakkennis. Leergierig, ambitieus, gedreven. Ik kan niet genoeg benadrukken wat een feest het was om met ze te werken, om te zien hoe goed feedback werd opgepakt, om te merken hoeveel onderwijs er in handelen werd omgezet. En hoeveel lol we hebben gehad en hoeveel goeds we voor onze patiënten voor elkaar hebben gekregen. 

Ik werd ook omringd door óók al heel hardwerkende arts-assistenten; als je het over gedreven hebt, dan heb je het over deze groep. Spijkerhard veel te veel uren werkend, altijd goedgemutst, steeds klaarstaand voor elkaar, samen studeren, werken, vechten en feesten. Al high-fivend en chestbumpend door het leven, dat werk.  Ik wil wel geopereerd worden, mocht dat ooit nodig zijn, door één van dat zootje ongeregeld. Helden zijn het. Knettergek ook, maar da's weer een ander verhaal. What happened in Austria, stays in Austria. (Gelukkig heb ik de foto's nog).

Ik maakte tijdens mijn sollicitatie de grap dat ik al bijna vijftien jaar op de IC deed alsof ik verstand had van Chirurgie en dat ik dat nu wel eens écht wilde krijgen. Dat was verontrustend meer waar dan ik toen zelf in de gaten had. Dank, afdeling chirurgie, voor het stevig aanpakken van mijn kennis van zaken op jullie gebied. Het was hard nodig.

Ik wil het Catharinaziekenhuis huldigen voor wat het voor me is geweest. Achttien jaar lang mijn werkgever, een tent om fier op te zijn, een bolwerk van inspiratie, optimisme en kansen. 

Wat is er veel gebeurd in achttien jaar. Enkel al de gebouwen die er staan - van de hoofd-ingang met de daarboven gelegen MC en HCK tot de poliklinieken in het V- en Z-gebouw tot de Psychiatrie en de parkeergarage, het is onvoorstelbaar maar niets van dat alles stond er toen ik begon.

Wat ben ik veel verschuldigd aan dit ziekenhuis. Een verweesde, net gediplomeerde, min-of-meer-IC-verpleegkundige met een véél grotere bek dan inhoudelijk waargemaakt kon worden, dat was ik; een door de wol geverfde, bekwame, veelzijdige en misschien zelfs verstandige Verpleegkundig Specialist bén ik. Dank, dank.

18 jaar. Naar beneden afgeronde getallen: 2880 dagen werken - 420.000 euro (netto!!) salaris. Waar dat allemaal gebleven is? O ja, drie dochters.  En diesel. Veel diesel.

500.000 (ja, heus) vijf-honderd-duizend - kilometer woon-werkverkeer. Bij gemiddeld 80 kilometer per uur - wat je niet haalt, trouwens - 260 dagen en nachten (opnieuw, ja heus) onafgebroken autorijden. Godsamme.

Toen ik begon op de chirurgie was het idee om een centraal team van vier of vijf FTE verpleegkundig specialisten te bouwen dat hoofdverantwoordelijk zou zijn voor de verpleegafdelingen. Ondersteund door AIOS, verantwoording afleggend aan de medisch specialisten, coachend voor ANIOS, co-assistenten en semi-artsen. Ieder een eigen deskundigheidsgebied: Lower GI, vaatchirurgie, bariatrie, enzovoorts. Ieder zijn eigen aandachtsveld: onderwijs, wetenschap, wondzorg, noem maar op. 

Voor dat toekomstbeeld is er evident onvoldoende draagvlak. Ook het opleiden van een "eigen" VS blijkt een brug te ver. Verschillen van visie, verschillende belangen - hoe dan ook, ik zie niet genoeg aanknopingspunten of vorderingen om me gemotiveerd te houden. 

Ik ben te oud om geduld te hebben, de tijd werkt tegen me. Lees die zin nog maar eens na. Als de koers van verschillende professioneel aan elkaar verbonden mensen 180 graden ten opzichte van elkaar is, verandert er niets. Die impasse is volstrekt niet gemakkelijk, maar tegelijk wel vrij eenvoudig, te doorbreken. Bij deze. 

And Now, For Something Completely Different (the larch).

Ik ben een ouwehoer en een leuterneus. Het grootste plezier in mijn afdelingsvisite heb ik in de omgang met bange, verdrietige, onzekere en vertwijfelde mensen. Daar kan ik aardig mee uit de voeten, al zeg ik het zelf. Ik kan ze geruststellen, leren hun situatie te accepteren, aan het lachen maken, een beetje vertrouwen (terug) geven en laten grimlachen. Zoek maar op: grimlachen is heus een woord. Waar ze precies allemaal last van hebben qua ziek zijn, dat wordt langzaam maar zeker steeds meer bijzaak. Na alle techniek, anatomie,  reanimatie, fysiologie, life support en pathologie blijk ik terug waar ik ooit begon: bij de psyche. De wereld van de empathie, vage klachten, zachte diagnostiek, gebrekkig empirisch bewijs, DSM-5, wollige taal, geitenwollen sokken en, o gruwel, kwalitatief onderzoek. 

Hoe dan ook: met ingang van 1 januari 2019 ben ik VS-regiebehandelaar op de PAAZ afdeling van het Zuyderland Ziekenhuis in, jawel, Sittard. Voor wie het niet wist: in een grijs verleden was ik gediplomeerd inrichtingswerker, ik heb (ook, onder andere...) op een gesloten crisisafdeling gewerkt. 

Ik krijg de MPU, Medisch Psychiatrische Unit, en de psychiatrische consulten-functie voor de medische kliniek in mijn takenpakket. Daarnaast mag ik weer onderwijs geven en zo de ontwikkeling van het klinisch redeneren op de PAAZ vormgeven. Kortom, een fraaie cross-over tussen psychiatrie en alles wat ik door de jaren heen aan medische- en onderwijs-bagage opgepikt heb. Een droombaan. 

En ik kan met de fiets. Naar mijn 11 collega-VS en 5 VS-io, die veelal transmuraal, poliklinisch en bij cliënten thuis werken.

In Limburg. Ook dat nog. Tussen de Limbo's. Zie je wel? Al die Limburgers willen uiteindelijk terug naar hun roots. Nou ja, ik heb er 18 jaar over gedaan. Ik ga werken voor het grootste niet-academisch ziekenhuis van Nederland - alweer. Dat was het CZE toen ik er begon namelijk ook. 

Ik heb er zin in. Ik wandel nog een maandje door de vertrouwde gangen in Eindhoven, het contract moet afgerond, de revalidatie voltooid. Carpal Tunnel Stress Fatigue Syndrome zullen we het maar noemen. Verder stik ik in de overuren die nog op moeten, dus rond 1 december is het wel klaar. 

Het zal een weemoedige periode zijn Herfst, afscheid, vallende blaadjes en zo. Voor daarna geldt:

Vaarwel, Catharinaziekenhuis, het waren 18 fantastische jaren. Het ga jullie allemaal goed. En voor iedereen die blij is dat ik opzout heb ik een fraaie oud-Hollandse uitdrukking: bite me.