Sittard, 26 mei 2016. Ingewikkeld.

Soms is het leven ingewikkeld. Hartsop, het hiervoor beschreven gat in the toch best hooggelegen Lake District, was het einde van mij  live verslag. Niet bewust, meer per ongeluk, geen tijd en zo, eindigde het verslag van de reis door Noord-Engeland bij Ian. Nou zijn er beroerdere eindes te bedenken aan je verhaal. Ik bedoel, een finish met een raspaardje van oude Engelse adel, wat wil een mens nog meer. 

Het past evenwel niet. Van Hartsop naar Kingston Upon Hull is het 165 mijl, zo'n 250 kilometer. Dat is, gezien de stappen van deze reis, een niet te verwaarlozen afstand. Daar het landschap per kilometer verandert zou het grof en On-Engels Onbeleefd zijn om zomaar dat prachtige stuk land onbeschreven achter te laten. Daarnaast is het tussen woensdag 4 mei - Hartsop dus - en zaterdag 7 mei - inschepen in (Kingston Upon-) Hull - wel een heel groot gat met niks. Derhalve nu de beschrijving van het eind van onze reis en vooral ook de inleiding naar de volgende. 

Achteraf hadden we best even in Hartsop kunnen blijven. Het wiel was vervangen, de omgeving was verpletterend - en doctor Who hield toezicht. Een mooie wandeling, in de richting van één van de bergwatervallen op de heuvels was een prima idee geweest. Spijt, moet ik eerlijk toegeven, is dan ook mijn deel. Soms wordt het reizen met de camper een doel op zichzelf; we leren steeds meer over het optimaal gebruik van de vrijheid die het ding met zich meebrengt. En dat kan dus ook betekenen dat je eens níet verder reist. 

Toch maar weer op weg, dus. Het was een moeilijke dag - correctie, ik had een moeilijke dag. Erg moe en chagrijnig, kortaf en geprikkeld - zonder veel aanleiding. Snel gefrustreerd ook, als de dingen niet zo lopen als gepland - wat nou niet echt bij het karakter van een camperreis past.  Daar heb ik wel de hele vakantie last van gehad, helaas. Terugkijkend was het een leerzame reis - ik ben wel aardig aan het roofbouwen geweest de afgelopen twee jaar. Daar moest ik maar eens wat aan gaan doen.

Op de terugweg - dus weer in Yorkshire. 

River Ure is een vrij onooglijk riviertje, her en de niet meer dan een wat ruim uitgevallen beek, in het midden van Yorkshire Dales National Park. Toch kennen jullie het stroompje bijna allemaal, mits je Robin Hood - Prince Of Thieves (1991)  van Kevin Costner (met die vreselijke soundtrack van Bryan Adams en Sting - "All For Love") hebt gezien. De ontmoeting van Robin Hood met Little John - het stokgevecht in de watervallen - is gefilmd in Aysgarth, in de watervallen die toepasselijk Aysgarth Falls heten. Nou, mooi dat we daar ook geweest zijn.

Ik correspondeer nog vrijwel dagelijks met de beheerder van het theehuis aan de waterval - maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik mijn hoed daar heb laten liggen dan aan de diepe relatie die we hebben ontwikkeld tijdens ons bezoek. We hebben trouwens koffie gedronken. In het theehuis. De watervallen zijn mooi. Mijn hoed komt er aan. Alles komt goed.

Overnacht hebben we op een parkeerplaats onder de bomen aan een riviertje met een fraai park. Ik weet bij God niet meer waar dat was. Wel dat ik er achter kwam dat een onverlaat - ik noem geen namen - het frontraampje in de alkoof niet goed gesloten heeft, waardoor het onderweg door de rijwind met geweld opengeklapt is. Fikse schade; effe 550 euro aftikken. Ach, geld zat (not). 's Ochtends kwam de supermarkt ook op de parkeerplaats staan; in die kleine dorpen kun je online je boodschappen doen en ze dan in standaardkratten ophalen op een centraal afleverpunt. 

ASDA (in dit geval) staat daar dan met een busje vol kratten te wachten tot de boerinnen (allemaal schapenfarmers hier, mijn god, wat een hoop schapen hebben we gezien) hun kruidenierswaren komen ophalen. 

Naar York. Binnen twee maanden naar New York en Oud York, wie doet ons dat na? Nou ja, mensen uit York die naar New York gaan bijvoorbeeld. Maar toch. De eerste nacht op een lokale franchise van The Caravan Club, laten we die "Club no. I" noemen. Dat is een beetje Adidas-Puma. Of Left Twix Right Twix.
Je hebt namelijk ook The Caravanning and Camping Club (The FRIENDLY Club!), "Club II" dus. Vrijwel dezelfde vlaggen, zelfde idee, landelijke club, ledenvoordeel enzovoorts. Het is nu al de derde keer of zo dat ik me vergis; als NKC (Nederlandse Kampeerauto Club) krijg ik bij Club I géén en bij Club II wel (aanzienlijke!) korting. Tot en met het inschrijven verloopt alles hetzelfde, pas wanneer ik mijn pasje afgeef gaat de administratie-mevrouw van Club I vies kijken. We don't accept that card here. Vervolgens blijkt club I voor members alleszins redelijke tarieven te vragen maar voor zwervers als wij de hoofdprijs. Wordt dan lid, zeg je? Dat kost 65 pond - en dat haal je er met twee nachten weer niet uit. Wanneer je nadere uitleg vraagt over de verwarrende overeenkomst krijg je te horen dat er maar één club is die de moeite waard is - en dat is natuurlijk de club waar je net staat. Ik vermoed dat hier een diepe caravanvete, een uit de hand gelopen kampeerconflict, tentenherrie dan wel bivakbroedermoord achter zit. Niemand wil er over praten. Zal wel iets Brits zijn.

We konden maar één nacht blijven op de betreffende stadscamping. Niet geboekt - stom, bij steden moet je altijd vooraf reserveren, daar is het altijd druk. De volgende ochtend zijn Liel, Stijn en Totte alvast de stad ingelopen en Emma en ik zijn naar een andere camping, net buiten de stad, gegaan en met de fiets terug naar Downtown York gereden.

York is erg mooi. De stad is met respect de 21e eeuw ingeloodst. De gebouwen zijn oud maar goed onderhouden, het heeft grandeur en stijl, dat stadje. Er hangen weinig tot geen neonbakken aan de gevels, geen schreeuwerige vlaggen en posters. Het straalt waardigheid en ingetogenheid uit. Zeker eens doen als je in de buurt bent. Het aantal winkels waar met een ernstig gezicht krankzinnige dingen verkocht worden (hele winkel vol serieuze replica's van middeleeuwse zwaarden en schilden, om eens wat te noemen) is ook de moeite van het noemen waard. De "Old Guys Rule" winkel vol kleding (met die tekst) voor kerels die trots zijn op hun uitgezakte ouwe lijf is een ander voorbeeld. 

Nu moet ik het toch over de jas gaan hebben. In Keswick, 2 blogs geleden en 130 mijl noordwestelijk van York, liepen we een winkel binnen waar we de paraplu voor Hadewych kochten - en een nieuwe beurs voor Lilian. Maar dat terzijde. Er hingen daar lange herenjassen van het zachtste leer dat je maar wensen kan. Ik passen; als gegoten. Met mijn hoed op. Ik kon zo meedoen bij de cast van Unforgiven. Alleen geen pistool. 

Mooiiiiie jas. Niet gekocht; wel lang lopen dralen, hij was 50% afgeprijsd - en dat was geen verkoopsmoesje, je kunt eraan zien dat het een retedure jas is. Na afprijs toch nog 300 pond, geen kattepis.

Zie je hoe ik net onopvallend overschakel naar de tegenwoordige tijd? Dat komt omdat ik 'm in York alsnog gekocht heb. Het was karma - ik heb er dagen over lopen dubben, of ik 'm niet tóch had moeten kopen en zo. Toen ik in York dezelfde winkel tegenkwam en hij daar - in mijn maat - ook hing was ik er wel uit. Ik was ondertussen wel mijn hoed kwijt dus voor het Unforgiven Effect heb ik ook maar een nieuwe hoed gekocht, bij Marks And Spencer. Als vervroegd verjaarskado éénmaal jas & hoed. Ik word tenslotte 50, een argument dat ik dit jaar nog wel een  aantal keren van stal zal halen. Daarnaast is de jas veel te warm om nu mee rond te lopen nu, dus in de kast tot november of zo.

De camping buiten de stad was wel een bijzondere. Het was een soort ouderwets woonwagenkamp met oud-ijzerhandel, roestige bootjes, kapotte oude auto's, losse troep aan de randen van het terrein met iets dat voor een haventje door moest gaan. Splinternieuw toiletgebouw en electra-voorzieningen, dat wél;  de overstromingen van dit voorjaar hadden dat noodzakelijk gemaakt.

De tent werd gerund door een slordig getatoeëerde dame op leeftijd, die door het gebrek aan volledig gebit moeilijk te verstaan was en wiens spaghetti-haar al een poosje niet meer in de buurt van het nieuwe douchegebouwtje was geweest. Ze regelde alles met een potloodstompje en een vieze grote kantooragenda (uit 2014) en rekende doodleuk de hoogste prijs voor één nacht die ik sinds Florence, Italië, voorbij heb zien komen. Vanzelfsprekend kon er alleen cash betaald worden en heb ik nooit iets gezien dat op een bonnetje leek; een beduimelde uitgescheurde pagina achteruit de agenda (11 december, in 2014 een donderdag) met de code voor het toiletgebouw (1234) was het enige schriftelijke bewijs dat ik kreeg. 

Na het vertrek 's ochtends, op weg naar de Ferry in Hull, hadden we tijd om in York naar het National Railway Museum te gaan. Zoals gebruikelijk in Groot-Brittannië is de entree voor nationale musea gratis. Ik herhaal: in heel Groot-Brittannië, dus ook in London, kun je gratis de nationale musea in. 

Leuk museum, niet erg druk - voorseizoen heeft zo zijn voordelen - en heel veel enthousiaste vrijwilligers die op de treinen stonden om tekst en uitleg te geven.  

Ingescheept maar niet voordat we eerst nog een enorme supermarkt bezochten. In de vriezer hier ligt een half lam en de voorraadrekken puilen uit met hier niet verkrijgbare levensmiddelen. Dat is voor mij altijd een hoogtepuntje, dat winkelen in het buitenland; ik doe er kook-inspiratie voor de rest van het jaar op. Hoogtepuntje op de boot: stomdronken stel - niveautje white trash in het kwadraat - koopt tax-free grote fles wodka om er pas na afrekenen achter te komen dat je die pas de volgende ochtend mag ophalen en niet meteen meekrijgt. Leuke discussie om mee te luisteren was dat.

Tja, en nu zijn we al weer bijna 3 weken terug. Het meegebrachte Ale, Lager en Bitter is nog niet op. En ik wacht op een gelegenheid en gezelschap om dat dooie schaap te ontdooie. Meld je aan, dan ga ik aan de bak.

Eind juli gaan we naar Slovenië, Venetië en de Dolomieten. Zwaar leven. Ik zal jullie op de hoogte houden.