Je kunt jezelf verwennen. Je kunt dat overdrijven - dat kan extreme vormen aannemen. En als je dacht dat het niet absurder kan, dan is er altijd nog Londen. Decadentie, hedonisme, onmatigheid; het lijkt hier gepersonifieerd.
Dit was ons tweede bezoek aan Londen. In 2012 een bliksemdag, vanuit een camping in het zuidwestelijk van London gelegen Chertsey met de trein. Toen de usual suspects bezocht. Big Ben, Trafalgar Square, Westminster, Buckingham Palace, Piccadilly Circus - de poten kapot gelopen dus.
Vandaar het voornemen om vandaag wat geduldiger en kleinschaliger op pad te gaan. Haalbare doelen, zogezegd. Allereerst: het goede, voor ieder gratis over te nemen voornemen om gebruik te maken van het openbaar vervoer. Vóórdat je precies uitgevist hebt hoe je ergens naar toe moet lopen, ben je er al met de metro. Het is even gepuzzel om uit te vissen wat de gunstigste kaartjes zijn - in ons geval bleek dat een Oyster Card, net zoiets als een anonieme OV-chipcard. Te koop in een automaat, meteen op te laden en overal te gebruiken - met als sympathiek extraatje dat wanneer je meer dan 6 pond 60 ver-reist, de rest van de dag gratis is. Ik herhaal, voor het geval er Hollanders zijn die dit verkeerd verstaan hebben: het reizen in Londen kost niet meer dan 6 pond 60 per etmaal per persoon. Al stap je op 12 bussen, 23 metro's en 217 trams; kost niks extra. Kinderen zijn overigens goedkoper.
De metro brengt je snel - maar volstrekt niet comfortabel - overal. Het is lawaaierig, erg warm, druk en krakkemikkig. In de metro gaan de hele tijd lampen uit - als de openingssequentie van een rampenfilm. Gelukkig reageert de doorsnee Londenaar daarop net zoals op een natuurramp, aanslag of Brexit; nauwelijks. Dat geeft rust, blijkbaar is het normaal dat de treinstelen gieren, knarsen, piepen en bonken; dat het licht te pas en te onpas hapert, de mededelingen van de machinist vaak volstrekt onverstaanbaar zijn en de stations mudvol zijn - overal, de hele dag door. En dan moeten we nog naar het vuurwerk, waar een miljoen (!!) toeschouwers verwacht worden.
Na wat over-en-weer gebakkelei werden mijn vrouw en ik het eens. Dag één zouden we een compromis-bezoek aan de National Gallery brengen. Ik wilde eigenlijk naar het British Museum, waar de Steen van Rosetta ligt en waar je kunt genieten van waarschijnlijk de mooiste en grootste collectie cultureel-historische kunst ter wereld. Liel daarentegen wilde liever naar het Tate Modern, vol met 20e-eeuwse moderne kunst, van Picasso tot Míro, van Pollock tot Dalí. De Gallery ligt mooi in het midden qua collectie; schilderijen van 1200 tot ongeveer 1920, dus Van Gogh en Rembrandt, Titiaan en Degas, Da Vinci en Michelangelo. En Monet, en Toulouse-Lautrec. Ach, je moet wat. Had ik al verteld dat al die musea vrij toegankelijk zijn? Altijd?
Het was, gezien kerstvakantie en morgen Oud Op Nieuw, dus vreselijk druk in Londen. Het museum viel nog wel mee maar op Trafalgar Square, The Strand en Charing Cross was het bomvol. We besloten na de lunch met de metro naar Harrods te gaan, zo'n plek waar we veel over gehoord hadden en waar de vorige keer gewoon geen tijd voor was. Ik stelde me Harrods voor als de Bijenkorf in het kwadraat.
Het bleek de hel op aarde te zijn. Strak in het pak, duidelijk duur gecoiffeerd, welriekend en duidelijk op uiterlijke schoonheid geselecteerde upper class, in grote getale aanwezig. En dat was nog maar het personeel.
Opvallend veel Arabieren. Ik zag vrouwen - neem ik aan - in volledige boerka's gehuld bij de balies van Dior. Blijkbaar mag je niet zichtbaar maar wel ruikbaar zijn. Jonge, gehoofddoekte prachtig opgemaakte vrouwen stonden handtassen van 2500 euro te knuffelen. Onwaarschijnlijk veel strakgeschoren Arabische patsers met loeidure zonnebrillen op en pakken die meer kosten dan ik in twee maanden verdien, liepen/stonden/hingen dit allemaal verveeld te aanschouwen.
Het was er verschrikkelijk druk, het aroma van al die dure parfums en make-up overspoelde me. De atmosfeer die er hing was evenwel niet alleen bedrukkend door die overdaad aan cosmetica. Het duidelijke dédain van de rijkeluiskinderen, de leegte in hun ogen, de vanzelfsprekendheid van de bespottelijke prijzen van dit consumptie-armageddon - het was te veel. Buiten op straat liggen zwervers op kartonnen platen en binnen lopen mensen duizenden ponden te verbrassen waar ze geen minuut voor hebben hoeven werken. Het kinderfonds van de Saoedische emirs, prinsen uit de Emiraten en sjeiks uit Oman keert wel uit. Het is ranzig en weerzinwekkend. Ik ben echt geen antikapitalist maar mensen die de waarde van geld niet meer kennen omdat ze er, zonder er enige moeite voor gedaan te hebben, in omkomen - nee, dat vind ik, op zijn zachtst gezegd, helemaal niks. Ik zal mezelf heus niet van materialisme vrijpleiten maar ik heb voor alles wat ik bezit heel hard gewerkt. Maar daar? Die wereld?
Om bij de metro te komen moet je langs de Bang & Olufsen vertegenwoordiger, tegenover het Levin Hotel - kamers vanaf 500 pond per nacht. Verder gaat het, je loopt voor de etalage van de McLaren garage langs - vanaf 1 miljoen pond voor een auto. Gelukkig koop je ernaast, bij de Rolex boer, al een klokje vanaf 5 mille. Ik ga nooit meer naar Harrods. De mensheid op zijn ziekst, deze omgeving. De mens krijgt wat hij verdient - op Brompton Road en Bond Street verlies je alle vertrouwen in een goede afloop.
De Cadenhead Whisky Shop bracht verlichting. In de buurt van Gerry Rafferty's Baker Street ligt dat in whiskykringen beroemde winkeltje een parel van een winkeltje te wezen. In een straat met meer van die charmante kleine shopjes kun je tussen de vintage bruidsjurken en de kaarsenwinkel, vlak naast de in originele staat verkerende meer dan 100 jaar oude brandweerkazerne, leuk whisky kopen. Cadenhead is en onafhankelijke bottelaar; ze kopen vaten whisky van gerenommeerde stokerijen en zetten die onder hun eigen naam in de markt, zoals dat heet. Het is opmerkelijk dat whisky hier in het VK vaak veel duurder is dan op het vasteland - belasting en zo, het is werkelijk de moeite waard om whisky naar Schotland te smokkelen vanuit Nederland. Bij winkels als Cadenhead kun je wat zeldzamere soorten vinden voor heel redelijke prijzen - wat ik dan ook gedaan heb. Voor de kenner, een 21YO Ben Nevis en een 12YO Cask End Glen Ord.
En dat was nog maar de zaterdag. Op zondag, na - vanzelfsprekend - mijn English Breakfast (met braadworst, witte bonen in tomatensaus, spek& ei en toast), zijn Liel en ik naar Camden Market geweest. Een oud fabrieksterrein omgetoverd tot winkeltjes, proeverijen, ambachtelijke ondernemingen(veel leer) en street food kraampjes. Ganz Toll, kan ik jullie vertellen. Ik kocht er een leren dokterstas/koffer van minstens 60 jaar oud, zo vintage als maar kan. Nog wat stoffig en verweerd maar ik ga 'm opknappen. Whiskysamples passen er prima in, denk ik zo.
Nu dan een paar uur rust, op de hotelkamer, wat facebooken en luieren - straks gaan we met zijn allen eten en dan naar de Thames, voor het vuurwerk. Om 01 uur Nederlandse tijd wordt dit op de BBC uitgezonden, dus als je weer binnen bent zonder brandwonden en met beide ogen kun je even kijken waar wij precies zijn. We zullen zeker even zwaaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten