maandag 7 augustus 2017

Ne Shitje

De redding is nabij. Na bijna vier weken zijn we nu echt op weg naar huis. Onze omgeving verandert, naarmate we verder terug naar het noordwesten trekken, terug in herkenbare grootheden. Vandaag zijn we bij Wenen aangekomen na een bliksembezoek aan het Balatonmeer. Ook letterlijk trouwens, gisteren fikse onweersbui. Kort en goed, nou het toch over Hongarije gaat: daar bij dat meer, daar ga je naar toe voor het goede weer en de idiote prijzen. Kapper drie euro. Warme maaltijd altijd minder dan vijf, en soms ruim minder dan vijf euro. Overnachtingen in pensions vanaf een euro of vijf de man. De omgeving, westelijk Hongarije, spreekt niet erg tot de verbeelding. En dat is mild uitgedrukt; Keszthely is een treurig en sfeerloos dorp, zeker op zondagmiddag in het katholieke deel van Oost-Europa. Op doortocht in Kroatië zagen we zondagochtend een kerk die zó druk bezocht werd dat de mensen buiten de dienst stonden te volgen. Minaretten zijn hier nergens meer te zien. Tot zover het exotische oosten. 

Oostenrijk is land nummer 16 van onze reis. Indrukwekkender nog is het aantal grenspassages dat we gedaan hebben als we thuiskomen; zo’n 27 keer zijn we een grens gepasseerd. De laatste twee, Kroatië – Hongarije en Hongarije – Oostenrijk, zijn weer gewoon “doorwuif’ passages geweest maar tussen Italië en de tweede keer Kroatië hebben we aardig wat tijd in de hete rij gestaan, wachtend op onze uitgebreide papierencontrole – zowel auto als personen.

Juichend zagen we vanochtend voor het eerst weer een McDonalds, later een Ikea – welkom thuis. Het is hier weer ouderwets druk op het bedrijventerrein, waar torenhoge reclameborden alle meloenstandjes aan het oog onttrekken. We staan op Womo Stellplatz Wien; plaats voor zo’n 200 campers, hutjemutje, goede douches en toiletten, wifi bij de balie en medewerkers die drie talen spreken.

Nu dus de voetsporen van Mozart, Beethoven, Franz-Joseph en Sissy verkennen. Die Sissy, weet ik sinds kort uit een historische roman, was een sloerie eerste klas zonder enig decorum; ze reisde heel Europa door met steeds nieuwe kerels, waarvan er geen enkele Franz-Joseph heette. Ze liet in elk dorp dat haar beviel op kosten van de Hongaars-Oostenrijkse belastingbetalers een kasteel bouwen. Dat ze vervolgens nooit meer bezocht. Van weeromstuit is Franz-Joseph gaan rotzooien met een bekende Weense hoerenmadam, die hij zelfs meenam naar de opera. Tot zover de suikerspin-romantiek van de Sissy films. Ja, met royalty verveel je je nooit.

Hier in Wenen is naast alle (neo-)romantische pracht en praal ook heus wel iets hedendaags te vinden. Zoals te doen gebruikelijk zal ik de kinderen dan ook meeslepen (Emma protesteert hevig, die wil niet gesleept maar juist zelf graag) naar een museum voor Moderne Kunst. In het Albertina is een permanente bruikleen van een van de grootste en mooiste particuliere collecties van Contemporary Art te zien; het Batliner overzicht. Deze permanente expositie is “Van Monet tot Picasso” genaamd. Ik geloof dat ik dat wel ga waarderen.

Daarnaast heb ik twee belangrijke andere collecties ontdekt die ik zeker even wil beoordelen. Er zijn twee beroemde Spirituosen Geschäfte hier in Wenen, waar voor redelijke prijzen mooie whisky’s verkocht worden. Een lekker souvenirtje, verwacht ik zo. 

Tot snel allemaal.

PS: Ne Shitje betekent "Te Koop" in het Albanees. Of in het Macedonisch, daar wil ik van af zijn. Staat dus op borden bij huizen, brommers, muilezels en natuurlijk meloenen. Het is inmiddels een soort van verzuchting bij tegenslag geworden. U mag 'm ook gebruiken.

woensdag 2 augustus 2017

Montejagro

Verpletterend. Als je nou van bergen houdt, van onafzienbare landschappen waarin nauwelijks tekenen van menselijke activiteit, van per heuvel veranderende vista’s die onwillekeurige “ooohs” en “aaahs” oproepen: ga naar Montenegro. Zo gevarieerd, zo woest en wild. Het is een berglandschap van oneindige variëteit waarin wat – overigens best goede – wegen uitgehakt zijn en verder hebben ze het gelukkig met rust gelaten. Ook landbouw ontbreekt op de hoogvlaktes. Er wonen simpelweg bijna geen mensen. De afdaling vanuit het hoogland naar de kust is van een onbeschrijflijke schoonheid; je kunt tientallen kilometers over het land kijken, met schitterende meren in de afdaling en als bekroning de baai van Kotor, die in de diepte ligt te glanzen. Helaas neemt in de afdaling, door toename van de bevolking, de hoeveelheid afval en gestort puin – categorie halve huizen – exponentieel toe, wat aardig afbreuk doet aan je enthousiasme. Zie bijgevoegd fotootje.


En nu zijn we dus in mijn minst favoriete vakantieland, Kroatië. Wij hebben een weinig gelukkige relatie, Kroatië en ik. Ik vind het een grote geld-uit-de-zak-klop-machine, een kolossale toeristenval en een bloedheet pokkenland. Zo. Dat hebben we maar gehad. Opnieuw zijn de inwoners nors en onvriendelijk, opnieuw is de warmte om de een of andere reden hier ondraaglijker dan op andere plaatsen. Dubrovnik is fraai gerestaureerd na de bombardementen van 1991. Ik herinner me de beelden van de Serviërs en Montenegrijnen die vanaf de heuvel de bommen maar zo’n beetje naar beneden hoefden laten vallen om de historische stad in puin te gooien. Het is nog maar een paar jaar geleden. Dat maakt het ook raar om vanuit de stad die heuvel, die regelmatig op het journaal was te zien, op te kijken en je dat heel makkelijk voor te stellen.
Als gezegd, hartstikke mooi gerestaureerd, allemaal best. Maar ook loeidruk, volgeplempt met eetterrasjes waar je letterlijk niet omheen kunt en bijna 2 euro voor een bolletje ijs. En heet. Wel airco in de bus, maar de stemming was al onder nul door de evident sikkeneurige buschauffeurs – er kan werkelijk geen glimlach, oogcontact of vriendelijk woord vanaf.

Goed. Morgen weer op weg. Mostar, Sarajevo – het is nog maar even afwachten waar we precies heen gaan. Door de enorme hitte in de regio, die nog wel even aanhoudt, is het bezoeken van nóg twee steden in de komende dagen misschien wat veel van het goede. In de buurt van Mostar liggen watervallen, dat klinkt goed. Nog een dikke week en een dikke tweeduizend kilometer. Ik zie wel wanneer er weer fatsoenlijk internet dan wel 4g is; Bosnië-Herzegovina, daar hebben we nog niet zo veel ervaring mee.


Kusje.