Emma twijfelde dit jaar ernstig of ze in de zomervakantie nog wel drie weken met ons mee wilde. Dat is lang, geen tijd voor mijn vriendinnen enzovoort. Dus heb ik er vier weken van gemaakt. En een beetje. De aanval is de beste verdediging; in plaats van het geplande, wat ongeïnspireerde rondje Frankrijk-Italië, had ik een tegenvoorstel. Griekenland. Met de camper. En dan naar huis. Theoretisch kunnen we zo'n 22 landen doorkruisen op deze trip. Nou ja, trip, dit mag toch wel met recht een avontuur en een reis genoemd worden. Vertrek op vrijdag, aankomst Griekenland maandagochtend 10 uur 30. De wonderen van het moderne verkeer. Eerst in drie dagen naar Ancona, Italië - zo'n 1300 kilometer - om zondagmiddag in te schepen op de Cruise Olympia.
Scheepsdetails, voor de liefhebber, hier:
http://www.marinetraffic.com/en/ais/details/ships/shipid:280629/mmsi:247286700/imo:9351505/vessel:CRUISE_OLYMPIA
Het onder Italiaanse vlag varende monster is bijna een kwart kilometer lang en heeft een kruissnelheid van 26 knopen, 48,15 kilometer per uur (!).
Deze 7 jaar oude RoRo, Roll-On-Roll-Off Ferry, zal ons comfortabel pruttelend over 800 kilometer immer rustige en in juli vast aangename Adriatische zee brengen naar Igoumenitsa, een belangrijke - maar niet zo grote, met 25000 inwoners - havenstad in het noordwesten van het vasteland van Griekenland. De streek heet Thesprotia. In Igoumenitsa is een archeologisch museum. Verder is er geen flikker te beleven. De watertemperatuur van de Middellandse Zee ter plaatse, evenwel, is in juli zo'n 24 graden dus er is wel wat vertier te bedenken. We zullen wel een dagje of twee acclimatiseren op één van de vier campings langs het strand, binnen 14 kilometer van de aanlegsteiger van de Ferry.
Igoumenitsa ligt zo'n 30 kilometer van de grens met Albanië, het minst bezochte en meest tot mijn verbeelding sprekende land van deze reis. Daar gaan we echter niet meteen naar toe. Eerst een tijdje rondhangen in Griekenland, iets meer naar het binnenland ligt een prachtig natuurreservaat. Door die route zullen we waarschijnlijk eerst Macedonië aandoen vóórdat we Albanië binnenrijden.
Ik heb jullie nogal in de steek gelaten in de voorbije weken; ik heb heel egoïstisch maar één blog geschreven in Cornwall. Dat spijt me (nee hoor, dat spijt me helemaal niks). Gezien de te verwachten vloedgolf aan gebeurtenissen en ervaringen die we tijdens deze reis zullen meemaken, ben ik evenwel van zins om regelmatig te schrijven, wifi of niet. De lezer dezes mag dan ook rekenen op onregelmatige maar frequente updates, al was het maar dat er iets van een dagboek is waar we later zelf nog eens in kunnen lezen.
Ik weet niet waar de voorbereidingen moeten beginnen, het is een immense onderneming. Veel van de landen die we doorkruisen zijn geen lid van de Europese Unie. Ze hebben hun eigen munt, dus het is zaak om ervoor te zorgen dat ik niet met een kapitaal aan kleurrijke maar volstrekt incourante contanten thuiskom. De reisgidsen geven een weinig rooskleurig beeld van de taalbeheersing van de Aboriginals daar. Ze spreken diverse varianten van Servokroagriekcyrillisch-Albanees maar met mijn Nederlands, Duits, Engels, Frans en Limburgs kom ik niet ver daar. Ouderwets handen-en-voetenwerk dus.
Ik weet van de meeste landen buitengewoon weinig. Als gezegd, Albanië is voorlopig mijn kers op de taart - maar ik weet geen ene fuck van Macedonië, Montenegro, Bosnië-Herzegovina, Servië en de enclave - effectief inmiddels een zelfstandig land - Kosovo. Het zijn alleen maar namen die ik associeer met een nare oorlog vol etnische ellende en zuiveringen. (Nou ik het erover heb, ik vraag me af of we in de buurt van Srebrenica komen. Nee, niet direct, ligt op de grens van Bosnië en Servië, ver van de kust.)
Vanaf Igoumenitsa is het om en nabij de 2500 kilometer terug naar Sittard, snelste route. Dat worden er al snel 500 tot 1000 meer. Je wilt toch ergens even gaan kijken en zo. Laten we het houden op 3000 kilometer naar huis, waar we zo'n 25 dagen de tijd voor hebben. De laatste 700 kilometer worden in de laatste twee dagen afgelegd. Rest dus 23 dagen voor 2300 kilometer. Gemiddeld 100 kilometer per dag; dat vereist zorgvuldige planning. Ik zie nu al dat Servië en Kosovo gevaar lopen, ze liggen evident buiten een logische route. Maar goed, wie zei dat het allemaal logisch moet zijn?
De Grote Reis Naar Amerika, in 2011, is meer dan een jaar voorbereid in een omgeving die volledig ingericht is op halve gare Europeanen die zonder ervaring campers huren en er mee rondscheuren. In totaal hebben we in 3 weken daar - exclusief de heen- en terugvlucht - 5000 kilometer afgelegd. De taal is Engels - of wat daarvoor door moet gaan in Utah, Arizona, Nevada en California.
De Grote Reis Naar De Balkan, dit jaar, bedacht ik op 9 mei. We vertrekken op 14 juli. Twee maanden en 5 dagen. Naar ergens tussen de 15 en 22 landen. Met allemaal een andere munt. Met ieder een eigen taal. Die ik allemaal niet spreek - nou ja, het laatste land wordt Duitsland, dat zal nog wel gaan. Slechte wegen, onleesbare bewegwijzering en heel veel wild kamperen in een 14 jaar oude camper - die wel perfect onderhouden is, trouwens. Geen fietsen mee, had ik zo maar even bedacht (misschien dat Jan Janssen mee mag). Of een vouwfietsje.
Ik klik me wat af, de voorbije dagen. Alles wat ik tegenkom verandert mijn beeld van de Balkan nu al. Waar ik die regio associeerde met grauw, grijs, somber en donker land, krijg ik zonovergoten foto's van Google die magnifieke zuid-Europese kustgebieden laten zien. Kort aan de zee liggen heuvels en bergen die het ene na het andere natuurpark vormen. Er blijkt zoiets te bestaan als de Albanese Alpen. Schitterende steden met gebouwen van meer dan 400 jaar oud liggen te kust en te keur verspreid over de eerste vijfhonderd kilometer vanuit Griekenland. In Albanië, Macedonië, Kosovo en misschien nog verder ook zijn paard-en-wagen net zo normaal als de Zastava Yugo. Zoek die maar op. De voorbereiding is begonnen. Ik kan niet wachten.
G
Geen opmerkingen:
Een reactie posten