Op naar het zuiden

Ik zit in de schaduw van een bescheiden berg uit te kijken over Berchtesgaden. Nou ja, er staat een heg vóór, maar het zou kunnen. De plaats waar ooit Hitler's Adelaarshorst stond is op loopafstand en vanochtend bezochten we Dachau. Zojuist reden we langs Mauthausen. Het is, kortom, een historisch beladen begin van onze reis.

Gisteren zijn we vertrokken uit Zitterd. Na 630 kilometer zijn we op de eerste noemenswaardige plek terechtgekomen: Der Freistaat, onze overnachtingsplek. Een camperplaats bij een camperdealer - eerder vertoond, niks bijzonders dus. Fout. Der Freistaat is een moloch van een bedrijf. Ik heb nog nooit zó veel campers bij elkaar zien staan. Allemaal nieuw, geprijsd tussen de 50 en 300 duizend euro. Ik schat een stuk of vierhonderd. Dat is een conservatieve schatting. Ongelooflijk. 

We vonden een plekje op één van de vier parkeerterreinen die beschikbaar waren voor passerende campers. Gratis; stroom 50 cent per Kwh. Naast een stel met een bakbeest van een Niemann-Bisschoffs Wohnmobil (uit het duurdere segment, zeg maar) ons bescheiden Pollietje geparkeerd. Mevrouw Niemann had in de Alpen nogal onverstandig liggen zonnen en tomaatrode benen met blaren en kwark. De kwark ter verkoeling, werd ons medegedeeld. Patiënte had evident pijn en genoeg eerste- en tweedegraads verwondingen om een shockje niet ondenkbeeldig te maken. Dus zuchtend en puffend de lidocaine en flamminal tevoorschijn gehaald om het schaap een béétje redelijke nacht te bezorgen. Mevrouw blij, de camper in om de bikiniregio met pijnstillende gel te bestrijken. Waarop Meneer Niemann-Bisschoffs haar toesnauwde dat ze wel voor de bekleding van zijn camper moest uitkijken. Échte liefde.

Vanochtend dus doorgereden naar Dachau. Ik was er al eens geweest maar de rest van het gezin niet.

Het was net als de eerste keer een indrukwekkende en surrealistische ervaring. De banaliteit van het kwaad (de ovens die er uit zien alsof ze uit een lokale traditionele bakkerij overgenomen zijn), de kille efficiëntie van de indeling van de gebouwen, de leegte - de meeste barakken zijn alleen nog te herkennen aan hun fundering - alles draagt bij aan de bedompte sfeer. De zon scheen af en toe, een mooie zomerdag - er waren veel mensen in korte broeken en van die blonde dingen met diepe decolletés en spiegelzonnebrillen.  Dat vond ik, gezien het beleefde verzoek op de borden bij het vrij toegankelijke terrein, nogal onthutsend. Anderzijds, laat ik maar blij zijn met het feit dat ze er tenminste naar toe gaan - hoewel ik het idee had dat ze meer op zoek waren naar de souvenirshop en de snackhoek dan dat ze iets begrepen van wat daar gebeurd is. 

Okee. Na deze indrukwekkende wandeling hebben we de camper genomen om even naar Berchtesgaden te rijden. Dat viel tegen; erg veel file onderweg, we hebben bijna 4 uur over de afstand gedaan die we in 2 uur hadden moeten  kunnen doen (moooooiiiiiiieeeee taal, dat Nederlands, 4 werkwoordsvormen op een rij!).
Hier gaan we dit weekend zitten acclimatiseren, in ieder geval tot zondag, misschien wel tot maandag - als de camping een plekje voor ons heeft, ze konden maar 2 nachten toezeggen. Het weer is prachtig, de bergen hoog en fraai en het zwembadje is betrekkelijk warm. Morgen wordt het 28 graden. So long allemaal.

Zomer 2016 – inleidende beschietingen

Schwitzen in Wiesbaden. Ganz toll. Het is warm hier, dat lijkt me duidelijk. Vrijdag zijn Lilian en ik per campert vertrokken om een lang weekend, met als hoogtepunt het concert, met zijn tweeën door te brengen. Na een bomvolle week – proefwerken, extra vergaderingen, dochter in Spanje undosweiter undsofort.

Op de heenweg zijn we gestopt in een dorpje bij Kerpen, waar Michael Schumacher vandaan komt en waar een groot en belangrijke verkeersknooppunt – héél origineel Kreuz Kerpen genoemd – ligt. In dat dorpje, waarvan me de naam nu even ontschoten is, ligt KuckiMobil GMbH. De vanuit Sittard dichtstbijzijnde Rimor-dealer. Daar wij een Rimor Camper hebben was dat dan ook geen toeval. In Nederland is er geen leverancier / dealer van dat merk.

De reden voor ons bezoek aan Koekie was, zoals de trouwe lezers van dit blog vast weten, de almaar aanhoudende problemen met de alkoof – de bult voorop de camper waaronder een (de laatste tijd veel te vaak nat) tweepersoonsbed.

De – van origine - Poolse staf van Kucki kwam er aanvankelijk niet uit. Moest er nou een poging gedaan worden om de boel te repareren met een misschien nog verkrijgbaar onderdeel? Of waren er drastischer maatregelen nodig?

Zoals we in The Lake District Ian hebben leren kennen, werd dees keer Jürgen uit de hoge hoed getoverd. Jürgen is de seniormonteur onder de oude rotten in het vak. Jürgen kan alles maken. Als Jürgen geen oplossing weet, vergeet het dan maar.

Jürgen kwam kalmpjes aanslenteren, zag, op zijn gemak het probleem bestuderend, wat er aan de hand was en overwon. Er moet een nieuwe alkoof op. De buitenzijde bestaat uit plaatdelen die, indien vervangen, over een jaar of wat weer dezelfde scheuren gaan vertonen. Jürgen kan iets dat bijna niemand kan. Hij maakt met de hand een nieuwe buitenwand voor de alkoof, uit één stuk, gebogen van het dak tot de voorruit.

Nou doet Jürgen dat met evidente vreugde en de nodige vakkundigheid, er stond een voorbeeld van zijn werk. Jürgen doet het evenwel niet um sonst. Laten we het erop houden dat campers geld kosten. Zeker 12 jaar oude met lekkende alkoofkappen.

Deze winter wordt Polly Dipsie, kortweg Polly, zoals ik heb besloten de camper vanaf nu te noemen, een maand in een fraaie ruime Werkstatte in Nörverich (zó heet het durrep!) van een kosmetisch en functioneel nieuwe voorgevel voorzien. Rupsje Nooitgenoeg had ook gekund. Maar Polly dus. Voor de DSM-5 lozen onder u: Polydipsie betekent onbedwingbare, onlesbare dorst.

Na deze aanslag op ons toekomstige budget – verantwoord vanwege de lange levensverwachting en beduidend hogere dagwaarde van Polly na deze interventie – hebben we bij de naastgelegen Rewe onze boodschapjes gedaan. Met zijn tweeën is dat bijzonder. Zó klaar, om te beginnen. Geen druk, niemand die zit te wachten. Alleen maar hoeven nadenken waar je zélf zin in hebt. En dan valt het bij de kassa ook nog mee – immers maar einkaufen für zwei, geen kar vol zooi.

Door naar de Rijn – voorbij Koblenz, waar Moezel en Rijn bij elkaar komen, zuidwestwaarts. Overnacht aan de Rijn, in een dorp dat geloof ik Bacharach heet. Kasteel boven het dorp, stokoud. Volstrekt uitwisselbaar met alle dorpen aan de rivier met een kasteel. Gemoedelijk gekeuveld ’s avonds met een Oostenrijker – goeje vent want fotografeert met Nikon. Hij had in de voorbije jaren aan allerlei fotowedstrijden meegedaan en daarmee een cruise, een vliegvakantie naar Indonesië, een lang weekend in een thermalbad en een nog te innen weekje Turkije gescoord. Nou is daar net een staatsgreep aan de gang dus wanneer dát er van komt weet ik niet.

Bijtijds naar bed want snode plannen.

Na het ontbijt (4x roerei op 2 dikke bammen) ben ik namelijk op mijn nieuwe Jan Janssen Tour De France Campagnolo, zoals mijn racefiets voluit heet, gestapt om de laatste 50 kilometer per ijzeren (nou ja, aluminium) ros af te leggen. Moeders met Polly, ik met Jan.

Dat viel niks tegen. Langs de Rijn fietsen, weliswaar stroomopwaarts, viel reuze mee. Met de veerpont in Bingen overgestoken – naar Rudesheim, aan de overkant dus, wat al geïmpliceerd is in het woord oversteken. Daar even de weg – en de adem – kwijt; zodra je van de rivier wegfietst loopt alles in een hoek van vijfenveertig graden omhoog namelijk. Ik heb best conditie, zolang het maar vlak is ga ik als een speer. Dat tingbelletje van 2,95 is trouwens zijn geld dubbel en dwars waard; er waren hordes bejaarden op toerfietsen rustig voortpeddelend – natuurlijk náást elkaar op een tweerichtingsverkeer fietspad. Zonder belletje hadden er nou een paar aan de zuurstof, mét pilletje onder de tong, gelegen.

Niet alleen is het snelheidsverschil aanzienlijk, de racefiets is ook vreselijk stil. Bij slechtziende traag reagerende halfdove 70-plusssers is dat goed voor allerlei cardiale ellende – en ik ben hier om uit te rusten, niet om te werken.

De camperplaats in Wiesbaden ligt bovenop een berg. Als nekkebreker op het einde een lekker toetje. Het is een mooi beplante, vlakke nepcamping met een mooi – zij het karig – toiletgebouw (1 toilet, 1 douche, 40 plaatsen voor campers). Kost 12 euro per nacht, stroom, douchen en water kosten euro’tje extra. Geen camping voor te krijgen, voor dat soort geld.

Morgen gaan we de stad in; vandaag, zondag, uitgerust, beetje klusjes gedaan in en rond de camper – de schotel doet raar, de receiver is kapot, verder valt het wel mee. De satnav is ge-updated. Het weer is, als gezegd, goed; ook lekker buiten zitten lezen vandaag. Morgen Wiesbaden Schtadt; vooral ook morgenavond David Gilmour. Weersverwachting 26 graden, tschuss!!