Katwijk aan Zee.

De chaos van het leven slaat de laatste maanden in alle hevigheid toe. Alle vanzelfsprekendheden zijn van de agenda verdwenen. De plannen zijn radicaal veranderd. Waar eerst "Zwerftocht door Noord-Engeland" stond staat nu "Blij dat ze uit het Ziekenhuis Is". Waar ""Zomerreis langs de Riviera, via Barcelona naar Andorra" stond staat nu "Ik heb 1 tot 14 dagen geboekt in Katwijk aan Fucking Zee".

En dus gingen we. Voorspoedige reis over strakke - en redelijk filevrije (want woensdag 15 uur) - snelwegen in Nederland. In Nederland moet je rechts houden, trouwens. Er staat niet om de honderd meter een bordje met Rappel erop. Evenmin zitten er grote kuilen in de weg en/of is diezelfde weg aan de zijkanten gewoon afwezig.

De bewegwijzering is voortreffelijk; de borden zij er allemaal in je eigen taal en ze komen zowaar overeen met de informatie zoals die verstrekt wordt door je navigatiesysteem. Opmerkelijk is de volstrekte afwezigheid van welke vorm van hoogtevariatie whatsoever.

Wanneer je de snelweg verlaat is er wel een opmerkelijk aantal fietsers waar te nemen. Die overigens overal voorrang hebben. Of anders nemen.

Tot zover het reisverslag. Vanaf nu volgt het verblijfsverslag. Door omstandigheden gedwongen is er van de gebruikelijke vakantiemigratie geen sprake; op één plaats blijven is al een hele opgave.

Kattuk. Alsof Katwijk nog afgekort moet. Als je de lange IJ als één letter ziet dan is het geeneens een afkorting, trouwens. Bible Belt Capital. Camping "Honden Niet Toegelaten Maar Wel een Zwembadje".

Met innige deelneming en mezelf ernstig zielig voelend zijn we neergestreken op wat mogelijk de braafste en waarschijnlijk de meest burgerlijke kampeerplaats van de Nederlandse kust is. Jongeren onder de 35 zonder begeleiding worden niet toegelaten - alles wat ouder is echter krijgt massaal asiel hier, ik zal er wat foto's van maken. The Rocky Senior Horror Show. Vlakbij staat een stacaravan die van Henk en Jopie is. Een meneer op leeftijd met aanzienlijke borsten woont aan de andere kant. Een adipeuze meneer met een nogal strak zittend t-shirt maant me middels de opgedrukte tekst dat in niet moet worry-en maar happy moet wezen. En de 2,3 Children Promo; internationaal gemiddelde gezinnen bij de bosjes. Kortom, een weinig spannende populatie op het soort camping dat - wanneer ik er uberhaupt per ongeluk terecht kom- voor het eind van de ochtend verdwijnt in mijn achteruitkijkspiegel.

Toch kan ik niet ontkennen dat er een soort van sadomasochistisch genoegen kleeft aan deze omgeving. Verrassingen: uitgesloten; licht uit om 23 uur, Kapo schiet anders de (natuurlijk energiezuinige) lampjes aan gort. Onverwachte verwikkelingen: het winkeltje is om 17 uur 55 al dicht. Spektakel: een kind heeft over de clown (alleen op ma-woe-vrij) gekotst. Calamiteit: zwanger moeder breekt onder het zandscheppen in het spelparadijsje vliezen - maar wel precies op de dag waarop ze is uitgeteld. Sensatie: voortent waait om. Van een Duitser, dat dan weer wel.

Het is bespottelijk mooi weer. Warm en niet eens benauwd; 30 graden en Mediterraan. Zo kan een mens niet met goed fatsoen een hekel aan zo'n Nederlandse badplaats krijgen. En dan is het volk hier ook nog eens zo vriendelijk en aardig, wat je toch niet echt verwacht in een toeristenval als dit dorp. Ze zijn beleefd en behulpzaam, vriendelijk en geduldig- zelfs tegen Duitsers! kan ik uit eigen waarneming melden.

De boulevard is een bouwput, ik weet niet of ze nieuwe hotels willen bouwen of dat ze de AtlantikWall aan het versterken zijn.  Er staat nergens een bord dat uitlegt waar het - nogal megalomaan ogende - bouwproject nou precies goed voor is. Zandhoppers varen voor de kust op en neer en sproeien onwaarschijnlijke hoeveelheden duin, strand en - naar ik aanneem - bouwgrond tegen onze kust aan. De vaste verbinding met het Verenigd Koninkrijk is geen fantasie meer, de eerste toerit ligt in Katwijk.

Eén van de dingen die ik vergeten was - als kortstondige gast op diverse campings in Europa - is hoe snel je gehecht kunt raken aan je eigen WC op een camping. In het sanitair-blok het dichtst bij de jouw toegewezen plaats kies je al snel een favoriete poepdoos. Je denkt daar verder niet over na; meestal is het de eerste waar je plaats op hebt genomen. In mijn geval vaak de derde deur- vraag me niet waarom. Die keuze, daar blijf je bij - behalve als er bijvoorbeeld een barst in de bril blijkt te zitten (waar dan weer kwetsbare en gevoelige stukjes huid - ja ook bij mannen- tussen bekneld raken), dan verkas je. Wanneer dat soort inleidende beschietingen achter de rug zijn echter, ben je al snel even honkvast als thuis - da's mijn pot en daarmee uit. (De mensen die niet goed uithuizig kunnen poepen moeten hier overstappen naar een ander blog - of misschien dat 20 jaar geduld hebben. Wie weet word ik ook een geobstipeerde steenpoepert).

De praktische problemen echter beginnen snel. Het WC-blok wordt, net wanneer jij gebruik wilt maken van jouw pot, gepoetst en er staan allerlei hinderlijke gele of oranje obstakels duidelijk te maken dat het misschien wel jouw persoonlijke troon is -  maar nu even niet.

Erger nog echter - het is immers uiteindelijk fijn dat je pot door de beheerder op waarde wordt geschat middels poetsen - is het wanneer je troon niet schoon is. Vlekken op de bril, wc-papier op de grond,  niet doorgespoelde plasjes; ze wijzen je erop dat het niet écht jouw pot is. Het gaat nu snel achteruit. Andermans remsporen, brokjes ondanks de krachtige waterstralen achtergebleven fecaliën die duidelijk niet van jouw naar roosjes ruikend maagdarmkanaal afkomstig zijn; ze verpesten je perceptie van de persoonlijke relatie die je met die specifieke pot aan het opbouwen was. Het wordt duidelijk tijd om 1. naar een andere camping te gaan  / 2. naar huis te gaan, teneinde te gloriëren op de eigen pot - wanneer tenminste niet één van de kinderen er net over de rand staat te plassen (heb ik me laten vertellen) of er om onduidelijke redenen urenlang verblijft -want spiegel (weet ik dan weer uit eigen ervaring).

De eerste dagen zitten erop. Het is niet gemakkelijk geweest maar we zitten er nog steeds en de camper is nog intact. Nieuwe situaties, kleine veranderingen zijn voor Emma moeilijk. Dat heeft zijn weerslag op alles en iedereen; het duurt wel even voordat de storm gaat liggen dan. Vandaag was een heel moeilijke dag; combinatie van slecht slapen, warmte en algehele frustratie en vermoeidheid.

Er zijn gelukkig ook mooie momenten; wandelen door Katwijk, op het strand met Stijn en zijn familie en vannacht - want we konden niet slapen - zijn Emma en ik nog naar het strand geweest en hebben in het aardedonker pootje gebaad.

Technisch goed nieuws is er ook. De schobbejakken van Canal Digitaal (wie mijn blog volgt weet hoe blij ik van die bende fraudeurs word) hadden me, vooruitlopend op 1 augustus wanneer de doorgave van Nederland 1 tot en met 3 van de gratis lijst geschrapt wordt, alvast voor het gemak maar vast afgesloten. Weliswaar na 2 telefoontjes (á 1 euro) opgelost maar ietwat getild voel ik me toch. Het prettige nieuws echter is dat ik al spelend met de satteliet-installatie ontdekt heb dat Astra 2 nu ook gevonden wordt (na een schijnbaar overbodige software-update). Boeit dat? Nou mij wel want daar zitten alle Britse zenders in HD en die zijn allemaal free-to-air; BBC, ITV, Channel 4 en 5; actualiteiten, sport, Glastonbury, films - wat je maar wil, het is te bekijken.

Daarnaast blijkt dat ik de DAB-antenne wel degelijk goed had aangesloten. Ik doe niks verkeerd; ik woon verkeerd. Zodra we Den Bosch gepasseerd waren kwam de ene na de andere DAB-zender erbij. Blijkbaar bestaat Nederland toch echt hoofdzakelijk uit de Randstad; terwijl er op 3FM uurlijkse reklames voorbij komen (met Olivia-Newton John's Let's Get Physical verbasterd tot Let's Get Digital, je weet wel) blijkt dat DAB-netwerk alleen voor de echte Hollanders beschikbaar.

We weten nog niet wanneer we teruggaan. Uiterlijk woensdag over een week. Mogelijk eerder. Het is in ieder geval geen grote mislukking geworden, deze poging tot vakantie. Matilde is vandaag gekomen; ze bracht goed nieuws mee, ze is ingeloot voor HBO-Psychologie. Drukdruk; boeken scoren op de tweedehandsmarkt, OV-chipkaarten regelen enzovoorts enzovoorts. Over de NS trouwens, daar ga ik het ook binnenkort nog eens hebben. Breek me de bek niet open.

Beyoncé

Jullie weten natuurlijk allemaal hoe geduldig en kalm ik van nature ben. Toch wist Beyoncé mij gisteren, door een uur en twintig minuten later te beginnen, aardig van het padje te krijgen. 
De netpanty en naaldhakken begonnen aardig oncomfortabel te worden toe de show geopend werd met Who Runs This World? (Girls!), één van de drie liedjes die ik daadwerkelijk kende. 

Ik kan iedereen aanraden om een concert te gaan zien in de Lanxess Arena in Keulen. Niks fouilleren, even in de tas kijken - ik had mijn nieuwe camera gerust mee kunnen nemen. Geen hinderlijke pilaren in het zicht, steile tribunes waardoor je vrij dicht op de show zit - ook als je de goedkope kaarten hebt, op de bovenste ring.

Het geluid echter was knudde en promoveerde tijdens de avond naar hooguit zeer matig. Bonzende bassen, geen middentonen en schel hoog, genoeg om bipolaire mensen een aardig weekje uit balans te krijgen. De gastvrouwe was goed bij stem, er zat geen valse noot tussen. Zingen kan ze wel, die Mrs. Carter.

De meiden hebben het erg naar hun zin gehad; Charlotte heeft flink staan swingen. De lichtshow was druk, bombastisch, veelkleurig en fel. Geweldige dansers (waarvan 2 mannen, rest dames) en een all-girl band (érg goede muzikanten) zorgden voor de ondersteuning van mevrouw Z. 

Ik was er niet kapot van. Goed, een naar bijholtegriepje dat weinig vrolijkmakend al dagen mijn wereld vertroebelt, dat helpt niet. Veel te laat beginnen en  pretentieus geneuzel met boodschap (over feminisme en gelijke kansen voor vrouwen), daar wordt het evenwel ook niet beter van. En dan zingen dat er maar een ring om gepoet moet worden en schudden met alles dat wil bewegen. Ik heb me geen moment erg betrokken gevoeld, er was wat mij betreft geen contact met het publiek (dat grotendeels uit gillende bakvisssen bestond - en die zijn gauw tevreden). Het einde kwam na ruim anderhalf uur, tjuus, tabé en de groeten. Niks toegift, opzouten. Meteen het zaallicht aan. Ik dacht dat "zugabe" gebruikelijk was voor het Duitse publiek maar iedereen pakte zijn jas en droop af.

Al met al een leuke avond omdat het belangrijkste doel, de dames blijmaken, voortreffelijk bereikt is. 

Lake District - voorpret.

Dit voorjaar gaan we dus naar het noorden van Engeland; Yorkshire en The Lake District. Het district van de meren is ook een gebied vol bergen. Misschien zou het beter The Mountain District With Some Lakes heten. Het wordt gezien als de moeder van de bergsport. Nee, alpinisme is niet ontstaan in de Alpen; daar was de vaardigheid om met de bergen overweg te kunnen een survival skill. In de 19e eeuw in het Verenigd Koninkrijk begonnen de eerste contouren van wat modern toerisme zou worden, zich te laten zien. Bergbeklimnmen was een manier om, nadat oorlogvoeren (tijdelijk, dat wel) en duelleren minder gangbaar waren geworden, je heldhaftigheid te bewijzen. Natuurlijk was het de upper class die als eerste de tijd vrij kon maken om, in plaats van werk te verrichten, elitaire hobby's als trektochten door onherbergzame delen van het Verenigd Koninkrijk er op na te houden. Terwijl in de Alpen de enige noodzaak om een alp te beklimmen het redden van een prijsgeit was, hield men in de Angelsaksische traditie er andere ideeën met betrekking tot noodzaak op na. Why climb that mountain? Because it's there! Zo hebben ze de halve wereld ontdekt, veroverd en als eerste beklommen (Hillary - Mount Everest) of bezocht (Shackleton - Noordpool, wel dood, shit happens).

De hoogste berg van Engeland ligt in the Lake District.Scafell Pike is 3200 voet hoog. Beklimmen is een optie maar op en af is een dagtocht en ik denk niet dat ik de dames zo ver krijg om vroeg op te staan, de hele dage eerst bergop te ploeteren en als beloning 's middags het hele end weer naar beneden te lopen. Ik zal wel een wat bescheidenere piek opzoken - bij voorkeur met een Primark op de top. De hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk ligt trouwens in Schotland - dat terzijde. 

Alfred Wainwright (1907-1991) heeft vanaf 1952 zijn leven lang gewerkt aan reisgidsen voor The Lake District. Als jonge man, van zijn eerste spaarcenten samen met zijn neef op een trektocht door het gebied in de vroege  jaren '30 van de vorige eeuw was hij er dermate door gefascineerd dat hij de rest van zijn leven is gaan lopen. Hij liep als kind al veel; wandelingen van 20 mijl waren heel gewoon. Geschat is dat hij in zijn leven meer dan een half miljoen mijl (zo'n 800.000 kilometer) gelopen heeft. In het Verenigd Koninkrijk. Na zijn pensioen ging hij pas goed los. Hij vestigde zich midden in het district en ging aan de slag. Iedere dag om vijf uur in de ochtend er uit, om 9 uur 's avonds terugkomen bij zijn zus - natuurlijk ongehuwde monomane gek) aan wie hij dicteerde wat hij die dag allemaal had gezien.

Toen hij in 1991 stierf liet hij een collectie reisgidsen achter van het Lake District. Het zijn bijzondere gidsen; ze zijn uitgegeven in het pietepeuterig precieze handschrift van zijn zus, met er kris-kras tussen alle schetsjes en tekeningen die hij in zijn aantekenboekjes achterliet. Ze worden nog steeds uitgegeven, ik wil er graag eentje kopen. Ondertussen loopt een andere, minstens even bejaarde en eveneens zeer excentrieke Brit alle tochten van Wainwright nu na; hij corrigeert voor nieuwe en verdwenen paden, zodat de gidsen actueel blijven.

Dat het Lake District een inspirerende en indrukwekkende omgeving is, blijkt uit het aantal kunstenaars dat zich heeft laten verleiden om te proberen het landschap te vereeuwigen. William Turner, Sidney Richard Percy, om er maar eens twee te noemen.

Het meest beroemd in de Angelsaksische cultuur evenwel zijn de gedichten van William Wordsworth over het gebied. Het allerberoemdst is Daffodils. Zoals bijna iedereen in Nederland de regels van Marsman ("Denkend aan Holland zie ik breede rivieren, traag door oneindig laagland gaan" (etc)) kent, zo kent elke Brit wel een strofe uit het onderstaande gedicht:

Daffodils (by William Wordsworth) 

(1804)

I wander'd lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine
And twinkle on the Milky Way,
They stretch'd in never-ending line
Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
In such a jocund company:
I gazed - and gazed - but little thought
What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.

Ik ben niet zo van de hogere cultuur maar dit vind ik wel een mooi - en nog opvallend begrijpelijk en leesbaar, 210 jaar oud! - gedicht.  Weet iemand trouwens wat "jocund" is?

Ben even bosje narcissen kopen. Tot snel.

Yorkshire 2014 - eerste voorbereidingen

De rampmaand december zit er weer op. Tjokvol als gebruikelijk met blije dagen, dit jaar hysterisch ondersteund door dat Heppieliedje van Farell, schoolgedoe met proefwerkweken en rapporten, steeds kortere dagen met steeds vollere programma's. Snieklaas in Ubachsberg (waar? Ubachsberg!), Rijks Amsterdam, downtown Weert, Kerkrade Buiten, Didi Heerlen, Antwerpen. Dagelijks retour Sittard - Eindhoven. Hollen, kilometers. Ik word er moe van als ik eraan denk.
En dan wordt de IC nog niet eens met vuurwerk beschoten door dronken hersenbeschadigde halvegaren - het lastigvallen van hulpverleners is nog niet tot voorbij de SEH gevorderd.

2014 begint zoals ik het graag zie. Veel te warm voor de tijd van het jaar. Enige nadeel is dat het gesjouw met winterbanden er enkel toe geleid heeft dat ik nu beduidend minder wegligging heb dan met zomerbanden - life sucks. Van mij mag de lente beginnen; tegenover ons huis staat al een struik paars te bloeien.

De camper staat uit te rusten in Weert. Nou ja, Weert; net voor de Belgische grens ligt Vetpeel. Negorij is een liefkozend compliment voor de afgelegen boerderij waar ons monster staat te overwinteren.
Enfin, begin april wordt het ding gereanimeerd en voor APK en enkele kleine verbouwingswerkzaamheden (volgens mij, zo leert de ervaring langzaam, is dat zeker twee keer per jaar nodig, slijtagegevoelig intensief gebruikt ding, zo'n camper).

En dan. En dán. Dan gáán we weer. Opnieuw het Verenigd Koninkrijk, nu naar het Noorden van Engeland; de Yorkshire Dales en het Lake District dat, het zal u niet verbazen, diverse meren omhelst. Yorkshire is het prachtige heuvelgebied waar James Herriot dierenarts was - voor de fossielen onder ons.

De nieuwe versie van Google Maps werkt goed mee voor de rondtrekkende reiziger. Je kunt eigen kaarten maken met spelden erop waarbij popups komen die je zelf kan inrichten met tekst en webadressen, zodat je alles wat in de voorbereiding de moeite van het bekijken waard lijkt, aangevinkt en toegelicht kan worden. Als je daar klaar mee bent, kun je de route grofweg uitzetten aan de hand van je markeringen.

Alleen de namen al. Scarborough, Middlesborough, York, Whitehaven. Buttermere,Windemere, Haweswater, Uilswater. Veel Britser wordt het niet.

We varen van Rotterdam naar Hull. Opnieuw nachtboot, 's avonds inchecken, lekker pitten, 's ochtends uitgerust aan land in Groot-Brittanië. Meteen Ürlaub, zogezegd (don't mention the war!). Terug gaan we via London, deze keer een paar dagen op een camping vrij dichtbij de stad - maar buiten de Congestion Zone. Met de camper aanwezig zijn (dus ook gewoon stilstaan) binnen die zone kost 100 pond (120 euro) PER DAG. Doe maar treinkaartje dus. Daarna naar Dover of Folkestone; laat boeken isde moeite daar. Vanwege de frequente afvaarten en treinverbindingen door de tunnel is last minute daar een interessante optie. Dat kán evenwel betekenen dat je 's ochtends om 5 uur de trein op moet rijden - dat nooit dus- maar meestal is er wel een goedkoop plekje te vinden.

Krijg er zin in zo langzamerhand. Zal de eerste keer zijn dat ik met mijn D610 foto's ga maken in the UK; fullframe it is. Ben Benieuwd; Bekwaam Belichte Big Ben Bijzonder Belangrijk Bij Buitengewoon Blits Beeldapparaat.