Zo was ik onlangs in het Forum in Sittard. Het was al zeker twintig jaar geleden dat ik dat pand betrad - toen was het nog een slechte oude bioscoop met beschimmelde piepende klapstoelen en een penetrante keldergeur. Het heeft jaren leeggestaan. Een paar jaar geleden is het opgeknapt en is er een medium size zaal-met-podium van gemaakt. Geheel niet onverdienstelijk; het balkon boven is in ere gehouden, de zaal is mooi, het podium ruim en de ventilatie adequaat.
Het geluid evenwel is ronduit - excusez le mot - kut. Aanvankelijk gaven we onze plek, achterin de zal onder het balkon, nog de schuld van het abominabele geluid maar voorin, en dan bedoel ik écht voorin, was het eveneens bar en boos. De audiomeneer dacht het probleem gedurende de avond op te kunnen lossen door het volume op te krikken. Dat is een oude truc, meestal helpt het wel wat. Nu echter niet. Ik ben kort voor het einde van het concert, met bloedende oren, om erger te voorkomen (!), het pand ontvlucht. We waren niet in staat om ons gezelschap in te lichten - het was zó krijsend luid dat zelfs in het oor schreeuwen van best aardige mensen volstrekt zinloos bleek. De volgende dag werd gekenmerkt door aanhoudend gonzen, brommen, watten-in-oren-sensatie en maar langzaam afnemend piepen in het hoofd. Fijn, zo'n avondje uit.
Dus dat was dat. Over de inhoud hebben we het nog niet gehad, en dat moet toch heus ook even gebeuren. Het was Tribute Night. De Best U2 Cover Band In The World stond op het program. Als voorspel werden we opgewarmd door een adequaat kloon-bandje dat nummers van Coldplay ten gehore bracht, The Scientist.
Coldplay heeft me maar zelden écht kunnen raken. Heus wel goed, die liedjes, en fraai gearrangeerd en zo. Maar mijn kopje thee is het niet. Gebrek aan pissigheid en spontaniteit, overgeproduceerd en bedacht, niet vinnig of spontaan.
Dat gezegd hebbende, je hoort de kwaliteit van een band pas als je een tribute band van het cruise-schipniveau de nummers van die band uit hoort voeren. Wat bij Coldplay draaglijke soft-pop met een fijn up-tempo optimisme is, wordt door zo'n kermisband ineens teruggebracht tot slecht verteerbare zeikliedjes, weliswaar duidelijk herkenbaar maar even duidelijk niet goed. Wat is dat nou? De vraag is met een hypothese te beantwoorden. Zouden die liedjes, die de hele wereld nu kent, een hit zijn geweest wanneer ze aan het brein van The Scientist waren ontsproten en door hen op plaat vereeuwigd was?
Kort antwoord: Nee.
De scherpte van de arrangementen, de oprechtheid van de uitvoering, de precisie van topmuzikanten; dat verschil is onoverbrugbaar. Niet dat het slecht uitgevoerd of ongeïnspireerd was, men deed zijn best. Maar nee, het was niet goed. Het leek af en toe wel. Een beetje.
Het hoogtepunt van de avond moest dan ook komen van L.A. Vation, een professionele coverband - op zijn Amerikaans natuurlijk The Best In The World - die het repertoire van U2 vertolkt. De gitarist lijkt op de foto wel een beetje op the Edge. In werkelijkheid evenwel moet ik toch echt de hele tijd aan Joe Pesci met een mutsje op denken. FaggettAbooutIt.
De bassist en de drummer doen niet eens een beetje hun best om op hun evenknie te lijken, de bassist zou qua haar zo bij Kajagoogoo ontsnapt kunnen zijn. Wat opvalt is dat alle drie de frontmannen - van de drummer was het moeilijk te beoordelen - niet boven de, zeg, anderhalve meter uitkwamen.
De zanger lijkt uiterlijk niet echt op de zoon van God (Bono dus) maar vangt dat uitstekend op met de juiste attitude, pose, arrogantie en stem. Vooral stem. God, wat lijkt dat goed op Bono. Zeker gezien het feit dat het een Amerikaan is - L.A.Vation, uit Los Angeles - weet hij intonatie, Iers Engels, zangstem en pathos zeer, zeer goed te benaderen. Zonnebril drop, klaar.
Buiten het slechte geluid - te beginnen het halve eerste nummer zonder zang, omdat de schuif van de microfoon blijkbaar kwijt was - klonk het goed, écht goed. Prima muzikanten, zichtbaar plezier, absolute professionals.
Was dat het? Heb je niks te zeiken, Omvlee? Wat was er deze keer weer niet goed?
Nou, dat zal ik jullie eens haarfijn uitleggen. Al na twee of drie nummers gleden mijn gedachten weg naar filosofische beslommeringen over wat écht en wat nep is. Ik stond twee meter bij een overtuigende Bono vandaan, enkele van de beste liedjes ooit gemaakt werden werden prima uitgevoerd, het bier smaakte uitstekend. En het deed me niks. Ware het écht U2, dan had ik stijf van de stress, met betraand gezicht, overmand door emoties aan dat podium gestaan en aan 's mans lippen gehangen.
Ben ik nou een snob, een verwend nest? Wil ik per se een rolex, waar een casio ook prima de tijd kan aanwijzen?
Dat vroeg ik me dus ook af. Het antwoord kwam van de band zelf. Ze zetten namelijk Sunday Bloody Sunday in. En toen begonnen de dingen op hun plek te vallen.
Ik vind dat Sunday gedoe helemaal niet zo'n geweldig nummer. De snerpende gitaartjes, sirenes bij het lijden van de Ieren die omkwamen bij het geweld van het Engelse leger, zijn wél een symbool voor de Noord-Ierse volksopstand geworden. Het lied beschrijft de onrechtvaardigheid en zinloosheid van het geweld tegen de burgerbevolking. Het is geschreven door 4 jongens uit Ierland, die familie en vrienden verloren aan de wederzijdse gewelddadigheden tussen IRA en het Engelse leger.
En daar begint de schoen te wringen. L.A. Vation bestaat uit vier carrière-muzikanten uit Los Angeles, die niks te maken hebben met de boodschap van dat liedje, die het enkel om commerciële redenen vertolken, die geen echt inhoudelijke band hebben met het verhaal erachter.
Als om dat nog eens te benadrukken besloot Fake-Bono om een Limburgse, ik herhaal LIMBURGSE, vlag om de schouders te draperen en Freedom! dingen te gaan roepen. Toen was het klaar.
Ik zou als tribute band dat liedje niet eens aandurven; het hoort niet, daar blijf je van af, je hebt geen recht van spreken. Als je het dan ook nog eens misbruiken gaat om plat de zaal te pleasen - de Limburgse vlag werd met gejuich ontvangen, waar stilte of BOE! veel meer op zijn plaats was geweest- verdien je deze review. Ga je ergens in een stil hoekje buitengewoon diep schamen, Fake Bono.
De rest van de avond heb ik overigens best genoten van wat briljante Edge riffjes, prima door Joe Pesci gespeeld. Opverend in momenten van herkenning, tussendoor mijmerend over de impact die The Joshua Tree en Achtung Baby op me hadden toen ze uitkwamen. Hoe verpletterd ik was door de brille van Real Bono cum suis, door de geniale componisten en arrangeurs die deze mensen zijn en hoe inadequaat een prima coverband is om die emoties wakker te schudden. Als je muziek van zúlke importantie naspeelt, sta je niet op de schouders van reuzen, je bent soundmixshow aan het spelen.
Volgend jaar komt L.A. Vation weer, ik kan tickets met korting krijgen!
Dacht het niet.
