December Solstice heet het ook wel. Midwinter. In 2016 is het op 21 december. In de Noordelijke Hemisfeer is het de Winter Solstice - dan zal het in het zuiden wel de Summer Solstice zijn. En ja hoor. Het valt op een woensdag dit jaar, geeft de Gregoriaanse kalender aan. Midwinter. Om 10 uur 44, om precies te zijn.
Op maandag 31 oktober 2016 hebben we de laatste dag van onze herfstvakantie gevierd op de Gaasper Camping in Amsterdam, de school-herfstvakantie verlengend met één dag. We moesten immers naar Paul Simon in de Ziggo en zo. In 2015 Rotterdam, een hele week, herfstvakantie bij de havens; in 2016 het polderland van Haarlem en omstreken; met dank aan Annie, die nu zo langzaam aan wel genoeg klauwen in ons leven heeft gezet. De eerste keer dat E van A alleen thuis mocht blijven. J en L echter wilden nog maar even in de buurt blijven vandaar dat de bestemming in de herfstvakantie enigszins binnen de p moest blijven - qua afstand dan.
Honderd twee en zeventig dagen tussen de laatste dag van de herfstvakantie en de eerste dag van de voorjaarsreis. Mothafocka. 182 dagen is nota bene een héél half jaar. Daarom ook dit tussentijdse verslag; ik probeer de moed er in te houden om deze donkere en voor mij altijd wat sombere periode door te komen.
Winter is niet mijn favoriete seizoen. Het is koud, je ruiten zijn bevroren, de verwarming maakt lawaai en kost veel geld, de bomen zijn kaal, de wind is schraal, net als je lippen. Kinderen jengelen dat ze niet willen fietsen, de files zijn somberder dan ooit, daglicht is een vage herinnering.
Ik ben geboren in november maar eerlijk is eerlijk - wat is dát een waardeloze maand. In november lijkt het alsof het altijd november is. In november lijken 30 dagen op levenslang. Elk jaar weer. In oktober valt het weer regelmatig mee, zelfs in Schotland - ik kan het weten. In november valt helemaal niks meer mee. Je breekt je nek over pappige bladresten nét voor je deur; je bent al dood voordat je ook maar in de buurt van je auto komt. En anders kom je wel om twee dagen voordat je afspraak bij Kwikfit gepland is. Bij een aanrijding die je níet had gehad op de winterbanden die je wilde laten monteren. Je wankele huwelijk strandt definitief - en strand is wel een héél cynisch woord in november - omdat die leuke collega op het juiste moment je vrouw wél warm weet te krijgen.
Je verwarmingsketel houdt ermee op - natuurlijk op vrijdagavond. Je onderhoudscontract, zoals je (nu wél) meteen te binnen schiet, heb je niet verlengd vorig jaar. Vergeten. Voor het eerst in dertien jaar. Vernikkelen tot maandag, want dit is het eerste koude weekend - en de vaste klanten gaan voor. Je mooie leren handschoenen, die je in januari - bij plus 8 - kocht - zijn geweldig. Kon je ze nou maar allebéi vinden.
Nee, doe mij maar de glorieuze helft van het jaar tussen maart en oktober. De tijd van het jaar om te reizen, waarin werk een hinderlijke onderbreking is van de avonturen op de wegen van Europa.
Het wordt een bijzonder voorjaar. De alkoof van de camper wordt deze winter vernieuwd. In de voorbije jaren is er veel vocht tussen de multiplex constructiedelen gekomen; dat resulteert in wat onze Duitse reparateur heel elegant en subtiel "Schrott" noemt. Voor slechts de prijs van 8 nachten in de goedkoopste kamer van het Amstel Hotel Amsterdam zit er een nieuwe slaapkamer op ons dak.
Vooralsnog echter is het winter, traditioneel de tijd waarin in dit huis alles stuk gaat. Het begint meestal met wat lampen - dat is nog te hebben, die ga je meer gebruiken in het najaar, daar kan een mens mee leven. Dan gaat er een auto stuk - in dit geval een leeglopende band, twee weken geleden. Vervolgens is de huishoudelijke apparatuur aan de beurt. Leest u even mee? In één week tijd hebben de keukenweegschaal, mijn mooie nieuwe keukenmachine en één van beide ovens de geest gegeven. Dat is lastig cake maken, zonder weegschaal en met een handmixer. Hij is desondanks briljant gelukt overigens, mijn bonbonbloc cake met in port casks gerijpte whisky. En in diezelfde whisky gewelde rozijnen.
Maar goed, ik dwaal af. Volgend voorjaar gaan we, mét nieuwe slaapkamer, terug naar Zuidwest Engeland. Cornwall en Devon - deze keer een minder razende race dan de eerste keer dat we er waren, in 2012, toen met Roos. In een oude huurcamper uit Nijmegen. Met zijn zessen. Bergop niet harder dan 60 kilometer per uur. Een dorstig oud kreng waarmee we op de terugweg nog zonder benzine zijn komen te staan. In één week: Sittard - Calais, 321 kilometer. Dover - Land's End is 365 mijl, net geen 600 kilometer. En dan weer terug.
Dees keer gaan we 15 dagen. Met zijn vieren. We gaan vooral wat meer wandelen en fietsen - almaar rondracen is ook leuk maar de rotskusten verdienen meer aandacht dan een blik in het voorbijgaan. Er zijn zeldzame vogels, zoals papegaaibekjes. Je kunt er vanaf de rotsformaties zeehonden en basking sharks - als je mazzel hebt - zien. Basking Sharks zijn walvishaaien in het Nederlands, zeven meter lange monsters die enkel plankton eten.


Geen opmerkingen:
Een reactie posten