Kerstmis - Het Kerstpakket anno 2016

Vroeger kreeg je met kerst een -nauwelijks - gepimpte kartonnen doos. Alle personeelsleden kregen dezelfde kartonnen doos. Daarin vond je dan crackers en een vaag chemisch geel kaasje. Een pot pittige augurken en een duur uitziend blikje  met een chique Franse naam met een herder en een berglandschap erop bevatte uiteindelijk  ordinaire leverworst. Vieze leverworst. Daarnaast een fles rode - altijd rode - wijn met een label erop dat vooral reclame maakte voor het bedrijf dat je deze traktatie cadeau deed en een waxinelicht-houder. Een rieten broodmandje, een veel te klein kaasplankje en een bot kaasmesje completeerden het geheel. 

Sinds de aanslag op de Gouden Koets zijn waxine-licht houders uit de gratie. Goede rode wijn is bij de Lidl zó goedkoop dat het bocht met het label van je firma uiteindelijk veel te duur bleek. We komen óm in de broodmandjes, botte mesjes en kleine klote-kaasplankjes. Smerige leverworst is er nog steeds, inclusief exclusieve etiketten; in iedere supermarkt drie-honderd-zeven-en-twintig varianten in diverse graden van onsmakelijkheid. Het chemische gele kaasje van elf jaar geleden ligt gewoon nog steeds achter in je koelkast -en het ergste is dat het nog steeds eetbaar is. De kartonnen doos staat op zolder onverwoestbaar te wezen met oude fotoboeken erin. 

Tegenwoordig gaat dat heel anders. Jij krijgt een fraai vormgegeven email van jouw werkgever waarin jij wordt uitgenodigd om je onder te dompelen in de Christmas Experience 2016. Jij krijgt een inlogcode voor de speciale website van het speciaal geselecteerde bedrijf dat jouw XMAS onvergetelijk zal maken.  

Trillend van de opwinding log jij met jouw code in - een wat complexer proces dan jou van tevoren duidelijk is gemaakt. Eénmaal succesvol daarentegen kun jij kiezen uit speciaal voor jou geselecteerde geschenken. Dan gaat men er in mijn geval evenwel gemakshalve vanuit dat jij een zij bent; het stikt van de wijvencadeautjes op de website, van smoothiemakers en couch-blankets van echte synthetische wol tot Speciaal voor jouw Spa-ervaring geselecteerde Hammam-producten en een fraai driedelig setje siervaasjes. 

Niks accuschroevendraaier, niks leren handschoenen, niks zakmes, niks whiskyglazen.  Niks pechlamp, niks radarverklikker, niks bierpakket, niks universele afstandsbediening of dashboard/spycam combinatie. Zelfs geen miniatuurdrone. Of een gootsteenontstopper. Niks.

Dus in arren moede bestel ik dan maar een setje bordjes en schaaltjes in sfeervolle blauwtinten, met het idee om de kerstdis er mee op te frissen - al was het maar vanwege de suggestie 'Pimp your XMAS dinner - 2016 Style!' die knipperend op de betreffende internetpagina wordt weergegeven. 

Jij kunt jouw bestelling- ter waarde van maar liefst 100 (HONDERD!) punten ophalen in jouw ziekenhuis, op een moment dat het jou schikt! Als het maar op 22 of 23 december is! Vóór vijf uur 's middags!

De smoothiemaker - sorry Anne-Marie - kost 100 punten (HONDERD!). Het cadeau zou zo'n 25 tot 30 euro waard moeten zijn. Ik denk dat het ding voor 6,95 te koop is bij de Xenos. En dat 'ie niet meer dan 5 keer gebruikt kan worden zonder kuren te krijgen of domweg kapot te gaan. In de categorie duurzame producten scoort het ding niet best, vrees ik. 

Het kan evenwel treuriger. Mijn bordjes zijn inmiddels geleverd - door de kerstpakkettenboer van mijn vrouw, die met een vergelijkbare tekst dezelfde bordjes een week eerder aan de man heeft gebracht. Waardoor het setje in míjn kerstpakket niet meer leverbaar was. Ik mag het op de 27e op komen halen, dan leveren wij jouw bestelling na, sorry voor de overlast. 

De 27e januari 2017, wel te verstaan. En om het nog wat pijnlijker te maken: de exclusieve bordjes en serveerschaaltjes heb ik ondertussen ook in de winkel zien staan. Bij de Action. Voor Action Prijzen. Dus voor ongeveer 4 euro 30. Dat ben ik dus waard, volgens mijn werkgever; voor 4 euro 30 aan aardewerk en voor zo'n 25 euro aan glanzende, holle en inhoudsloze marketingpraat. 

Doe mij maar zo'n doos, komend jaar.

Midwinter

December Solstice  heet het ook wel. Midwinter.  In 2016 is het op 21 december. In de Noordelijke Hemisfeer is het de Winter Solstice - dan zal het in het zuiden wel de Summer Solstice zijn. En ja hoor. Het valt op een woensdag dit jaar, geeft de Gregoriaanse kalender aan.  Midwinter. Om 10 uur 44, om precies te zijn.

Op maandag 31 oktober 2016 hebben we de laatste dag van onze herfstvakantie gevierd op de Gaasper Camping in Amsterdam, de school-herfstvakantie verlengend met één dag. We moesten immers naar Paul Simon in de Ziggo en zo. In 2015 Rotterdam, een hele week, herfstvakantie bij de havens; in 2016 het polderland van Haarlem en omstreken; met dank aan Annie, die nu zo langzaam aan wel genoeg klauwen in ons leven heeft gezet. De eerste keer dat E van A alleen thuis mocht blijven. J en L echter wilden nog maar even in de buurt blijven vandaar dat de bestemming in de herfstvakantie enigszins binnen de p moest blijven - qua afstand dan.

Honderd twee en zeventig dagen tussen de laatste dag van de herfstvakantie en de eerste dag van de voorjaarsreis. Mothafocka. 182 dagen is nota bene een héél half jaar.  Daarom ook dit tussentijdse verslag; ik probeer de moed er in te houden om deze donkere en voor mij altijd wat sombere periode door te komen. 

Winter is niet mijn favoriete seizoen. Het is koud, je ruiten zijn bevroren, de verwarming maakt lawaai en kost veel geld, de bomen zijn kaal, de wind is schraal, net als je lippen. Kinderen jengelen dat ze niet willen fietsen, de files zijn somberder dan ooit, daglicht is een vage herinnering. 

Ik ben geboren in november maar eerlijk is eerlijk - wat is dát een waardeloze maand. In november lijkt het alsof het altijd november is. In november lijken 30 dagen op levenslang. Elk jaar weer. In oktober valt het weer regelmatig mee, zelfs in Schotland - ik kan het weten. In november valt helemaal niks meer mee. Je breekt je nek over pappige bladresten nét voor je deur; je bent al dood voordat je ook maar in de buurt van je auto komt. En anders kom je wel om twee dagen voordat je afspraak bij Kwikfit gepland is. Bij een aanrijding die je níet had gehad op de winterbanden die je wilde laten monteren. Je wankele huwelijk strandt definitief - en strand is wel een héél cynisch woord in november - omdat die leuke collega op het juiste moment je vrouw wél warm weet te krijgen. 

Je verwarmingsketel houdt ermee op - natuurlijk op vrijdagavond. Je onderhoudscontract, zoals je (nu wél) meteen te binnen schiet, heb je niet verlengd vorig jaar. Vergeten. Voor het eerst in dertien jaar. Vernikkelen tot maandag, want dit is het eerste koude weekend - en de vaste klanten gaan voor. Je mooie leren handschoenen, die je in januari - bij plus 8 - kocht - zijn geweldig. Kon je ze nou maar allebéi vinden. 

Nee, doe mij maar de glorieuze helft van het jaar tussen maart en oktober. De tijd van het jaar om te reizen, waarin werk een hinderlijke onderbreking is van de avonturen op de wegen van Europa. 

Het wordt een bijzonder voorjaar. De alkoof van de camper wordt deze winter vernieuwd. In de voorbije jaren is er veel vocht tussen de multiplex constructiedelen gekomen; dat resulteert in wat onze Duitse reparateur heel elegant en subtiel "Schrott" noemt. Voor slechts de prijs van 8 nachten in de goedkoopste kamer van het Amstel Hotel Amsterdam zit er een nieuwe slaapkamer op ons dak. 

Vooralsnog echter is het winter, traditioneel de tijd waarin in dit huis alles stuk gaat. Het begint meestal met wat lampen - dat is nog te hebben, die ga je meer gebruiken in het najaar, daar kan een mens mee leven. Dan gaat er een auto stuk - in dit geval een leeglopende band, twee weken geleden. Vervolgens is de huishoudelijke apparatuur aan de beurt. Leest u even mee? In één week tijd hebben de keukenweegschaal, mijn mooie nieuwe keukenmachine en één van beide ovens de geest gegeven. Dat is lastig cake maken, zonder weegschaal en met een handmixer. Hij is desondanks briljant gelukt overigens, mijn bonbonbloc cake met in port casks gerijpte whisky. En in diezelfde whisky gewelde rozijnen. 

Maar goed, ik dwaal af. Volgend voorjaar gaan we, mét nieuwe slaapkamer, terug naar Zuidwest Engeland. Cornwall en Devon - deze keer een minder razende race dan de eerste keer dat we er waren, in 2012, toen met Roos. In een oude huurcamper uit Nijmegen. Met zijn zessen. Bergop niet harder dan 60 kilometer per uur. Een dorstig oud kreng waarmee we op de terugweg nog zonder benzine zijn komen te staan. In één week: Sittard - Calais, 321 kilometer. Dover - Land's End is 365 mijl, net geen 600 kilometer. En dan weer terug. 

Dees keer gaan we 15 dagen. Met zijn vieren. We gaan vooral wat meer wandelen en fietsen - almaar rondracen is ook leuk maar de rotskusten verdienen meer aandacht dan een blik in het voorbijgaan. Er zijn zeldzame vogels, zoals papegaaibekjes. Je kunt er vanaf de rotsformaties zeehonden en basking sharks - als je mazzel hebt - zien. Basking Sharks zijn walvishaaien in het Nederlands, zeven meter lange monsters die enkel plankton eten. 

Daar het klimaat in Cornwall tegen het subtropische aanzit, verwachten we prima weer; het is al volop lente daar tegen de tijd dat we aankomen, eind april. De palmbomen zijn toch al het hele jaar groen; de overige tropische begroeiing zal bloeien in de periode dat we er zijn. Ook Saint Michael's Mount, het kleine en onbekende zusje van Mont Saint Michel - zelfde kloosterorde - wil ik nog wel eens zien. Het is er niet half zo druk en al helemaal niet zo toeristisch en megalomaan als in Frankrijk. Wel heel mooi gerestaureerd en je kunt met een bootje teruggebracht worden als het vloed wordt tijdens je bezoek. 

Verder is er in Porthcurno een in de rotsen uitgehakt openluchttheater met als decor de Atlantische Oceaan. Daar wil ik graag een kijkje nemen. Liefst een voorstelling zien - iets van Shakespeare, lijkt me toepasselijk. Nee, dat komt wel goed daar in Cornwall. Het pond staat laag, Brexit is nog niet doorgezet dus de grens over dat gaat wel lukken... kortom, laat maar komen, dat voorjaar.