Werken in Helsinki

Helsinki. HELsinki, klemTOON op HEL, zoals op wikipedia beschreven wordt.

Gisterenavond na voorspoedige vlucht om 22 uur lokale tijd (uur later dan Nederland) aangekomen. Met 2 taxi's naar het hotel; om 22 uur 30 nog licht, daaraan merk je dat je noordelijker zit. Kortere dagen in de winter, langere in de zomer.

Klaus K hotel is fabelachtig. Mooie ruime kamer (iedereen eigen kamer!) met douche en toilet, luxe, zalig bed. Eerst nog biertje op terras, daarna nog op zoek naar open kroeg (maandag immers). Gezellige kleine uitsparing gevonden, veel zwart, hier en daar neonlamp. Bij binnenkomst twee innig zoenende mannen en vrijwel alleen mannen in het etablissement. Hier en daar een vrouw in tuinbroek. Toch moest ik de rest van het gezelschap, inmiddels allemaal al op het toilet geweest - geen damestoilet, wel condooms serie extra strong en grote anti-HIV posters - er na een uurtje op wijzen dat het toch een cafe met specifieke doelgroep was. Yes, It's Gay! stond er levensgroot bij de deur maar nee, geen der grootstedelijke Eindhovenaren was het te binnen geschoten dat er wellicht meer aan de hand was.

Finnen zijn vriendelijke en aardige mensen, is onze conclusie na een klein etmaal. Dat moet ook wel want ze zijn, een enkele uitzondering daargelaten, foeilelijk. Grove vlezige hoofden, foute brillen, kleding van de lommerd, ruimschoots leveranciers voor een forse adipositaskliniek voorradig.

Vanochtend naar het ziekenhuis, taxibusje waar we allemaal inkonden - en dat volgens mij verder ook dienst doet als lijkwagen, gezien de houten plintjes en de stemmige donkerblauwe gordijntjes. Eenmaal aangekomen vielen vooral de OK-damnes van de ene verbazing in de andere. Het OK-complex wordt bewoond door een zeer divers pluimage, waarbij het enige doel van de betrokkenen lijkt te zijn om een zo groot mogelijk infectierisico te vormen. Sandalen met kurken zolen, non-dispoable hoofdkapjes, sokken in alle kleuren en soorten, witte jassen en voormalig witte jassen en als hoogtepunt groene smurfenmutsjes. Alsof ze op de Noordpool staan te opereren. Shawls, mutsen, sokken, twee broeken over elkaar. O ja: volop kettingen, oorbellen, met elastiekjes bij elkaar gebonden sikjes en één set dreadlocks gezien.

Het OK-complex en de IC, die we ook bezochten, staan volgestapeld met voorraden, zowel medisch als kantoortechnisch, in een voor Nederlanders ondoorgrondelijke samenhang soms tot aan het plafonds gestapeld. Ook de operatiekamer zelf was ruimer bevoorraad dan nodig, zeg maar.

De operatie zelf werd met gepaste nonchelance uitgevoerd. Heel proffessioneel, begrijp me niet verkeerd, maar de neurotische hygienecultuur die ons ziekenhuis kenmerkt is hier ver te zoeken. Ook de strakke logistiek die onze werkomgeving een keurig opgeruimde indruk doet uitstralen is niet typisch Fins te noemen. Ik heb trouwens wel naar hartelust kunnen fotograferen tijdens en rond de operatie, dat was feest. Door de gekozen techniek was er van de procedure zelf weinig te zien dus ik heb de diverse mensen in beeld gebracht, niet geheel onverdienstelijk vind ik persoonlijk.

Halverwege de dag was het welletjes; honger. Hoewel het ontbijt in Klaus K. van grote klasse en varieteit was, komt er een moment dat het sjagrijn langzaam toe neemt op basis van ondervulling van de tractus digestivus. Lijkwagen weer gebeld, naar een tent bij de zee, vlak naast de havens. Buiten in het zonnetje gegeten, daarna naar hotel gewandeld via winkelstraat, gezien de prijzen en winkeltypes waarschijnlijk het Finse equivalent van de Kalverstraat. Klein souveniertje gescoord en terug naar der Klaus, waar ik dit nu in mijn ondergoed te typen - om jullie een fijn plaatje ten afscheid kado te doen. Straks weer naar het Universiteitsziekenhuis, het grootste ziekenhuis van Finland - ja dat wat ik hierboven beschreef - en dan uit eten en pilsje. Ik hoop maar dat we niet te laat naar bed gaan, morgenvroeg weer OK kijken en dan naar huis, wordt lange dag ook zonder kater.

Baselen

Nadat gisterenavond mijn blogactiviteit tot nop werd gereduceerd doordat de enige 220 stekker van de camper geen stroom meer leverde en de laptop dus met een abrupt, terminaal en definitief piepje ermee ophield - accu leeg, doei - zijn we maar om 23 uur gaan slapen. Iedereen moe van het verstoppertje spelen, denk ik.

Vanochtend om 09 uur na doorregende nacht, veel onweer in de bergen net achter ons, opgestaan. Inmiddels 10 uur slaap verder maar dat levert geen haar op dat goed zit, dus snelle opknap- en wegweespolitiek verwordt. zoals vaak, tot holle frases. Ja papa, zó klaar. Nee, geen uitgebreid getut. Mijn haar zit bijna goed. Nee ik ga niet drie keer iets anders aandoen. Ja pa, practische schoenen, geen fashion statements. Nééé ik ben nu echt bijna klaar. Mam ik heb al schoon ondergoed aan. Nee gisteren nog mijn haar gewassen. Ik heb mijn haarelastiekje HIER neergelegd en nou heeft zíj het afgepakt. Dat is mijn haarbal/ tandpastaknoeiplek/ nagellakvlek/ make-upremoverpad NIET!

Zie hier kleine collectie van dagelijkse leugens, 13 op rij. Zo'n vijf minuten rond de ochtendverzorging volstaat voor het verzamelen hiervan als je 3 dochters en een gastkind van de vrouwelijke kunne bij je hebt. Echtgenote doet hier natuurlijk niet aan mee; ze vindt al dat ik haar te veel bemopper, dus ik laat het wel uit mijn hoofd om te suggereren dat de schoenen en "ík ben zó klaar" misschien ook in haar geval van toepassing zouden kunnen zijn.

Uiteindelijk nog best snel weg. Richting Basel. Maar een uurtje. Op hoop van zege dan maar. Het KunstMuseum Basel, het oudste museum van Europa (sowieso trip druipend van historie, langs uni van Heidelberg, oudste van Europa), ligt midden in de stad. Toch maar even erlangs; stond op mijn verlanglijstje. Om de hoek parkeerplek op zaterdag in downtown Basel, maar liefst 1 franc per uur (SF1,- = E0,85). Geweldig museum, gaat dat zien! Heel veel beroemde weken van vrijwel alle grote 18e tot en met 21e eeuwse kunstenaars. Ik heb lopen genieten. Een grote maar toch overzichtelijke collectie, mooi gearchiveerd, in chronologische volgorde. Alle namen die je maar kunt bedenken, het hangt er. Alleen Charlotte vond het saai - alleen de werken van vóór 1700, blote MAria's en bloedende Jezussen, maakten indruk.

Daarna richting Frankrijk / Luxemburg. Plan aangepast, knudde weer en vermoeide kinderen. Naar huis? Naar Huís! Nog wel even naar Colmar, boodschappen SuperMarché gedaan (Frank, zondag 6/5 eten?) en daarna naar Zitterd afgereisd. Om 2130 uur stipt terug, om te concluderen dat 020 kampioen geworden is. We zijn zojuist weer vertrokken dus.

Bye Bye Italia, Zuruck in der Schweiz

Camper vol stroom, schoon water en bevrijd van alle onsmakelijke grijze en zwarte vloeistof. Volgeplempt met diesel - in Zwitserland want daar goedkoper (!) dan in Italie.

Mooi weer. Drie fietsen eraf en de oudste kinderen per velo de berg af gejaagd, vijftien kilometer onafgebroken bergaf van Jolki Polki naar DomoDOSsola (let op, klemtoon luistert nauw bij Italiaans, heb ik geleerd). Feestelijke bergafrit met veel gegiechel en ruim voor de camper gefinished bij het stadsbord.

Kwijlend lopen winkelen in  enorme Italiaanse Carrefour (heus) met slechts klein uur de tijd - mijn idee van een kwelling, had daar best twee of drie uur stuk gekregen - en dan waarschijnlijk vierhonderd euro af moeten rekenen en aanhanger moeten lenen. Wat een keus, wat een lekkere dingen, wat zijn wij een treurig calvinistisch volkje soms.

Terug over de Simplon Pas maar nu met prachtig weer; skitterend. Op top even gestopt voor plasje, fotootje en korte flirt met Zwitserse Korporaal. Naar Brig, eigenlijk Brigerbad, vanwege spectaculaire thermenbad met langste glijbaan van Europa en allerlei wildwateractiviteiten.

Camping ernaast, wat wil mens nog meer. Nou, misschien dat de glijbaan ook in het voorseizoen aanstaat. Desondanks: knderen en vrouw genoten van zwembad, pa van de rust - want niet mee. Fijn teennagels geknipt en daarna eten klaargemaakt; Italiaanse delicatessen immers, lekker spelen. Wel eerst de handen gewassen, wees gerust.

Volgende ochtend, vandaag dus (- maar voor jullie gisteren want ik schrijf dit 's avonds - deja vu, trouwens, voor de volgers van dit blog tijdens de USA reis) de Riedleralp opgegaan met de kabelbaan. 1950 m, moooooooiiiiiii weer, zie foto's. Zwitsers zijn in het voorseizoen wel luie donders trouwens; alles is dicht, in verherbouw, aan het restocken of onbereikbaar; in de winter kunnen ze sneeuwschuiven als de beste maar als wij in mei komen zijn er allerlei passen dicht en hangbruggen onbereikbaar.

Gelunched in de zon op 2200 meter, uitzicht verpletterend, ik ben dol op de bergen. Hier in Zwitserland lijken ze op de een of andere manier nog net iets steiler, dramatischer en scherper dan in Oostenrijk. Misschien komnt het door het jaargetijde, ben nog nietr in het voorjaar in de bergen geweest als er nog zo veel sneeuw ligt.

Hierna stukje rijden, stukje autotrein, stukje rijden. Nu in Sursee, als te verwachten bij de See - de weet ik niet precies klein seetje boven Luzern. Fijn klein campinkje, alle kinderen - ja ook Matje en Roosje - spelen al een uur enthousiast verstoppertje in het speeltuintje.

Dit niet nadat er juichend was gestopt bij de MacDonalds. Ik zie een M!!! sprak de oudste van het stel, miss Blasé 2012. En vooruit, omdat het zo lekker is, nog even zeiken over de Zwitserse Franc: ik heb zojuist 12 (TWAALF!!!) euro per Big Mac Menu betaald. Zonder - smerige- mayo. Ik zal het er niet meer over hebben.

Morgen Basel, misschien tóch museum, door naar Frankrijk - even supermarchéetje in, rest boodschappenkratten moet ook nog vol - en dan richting Luxemburg. Zondag dan nog kort ritje naar de casa.

Zojuist mailtje van garage over de auto - nou dan weet je het wel. Giro 3968581, alle beetjes helpen.

YOLKI PALKI POLKI YALKI POKKI WEERSKI BERGSKI OPSKI

Dag begon druilerig, vrouw eveneens. Weer klaarde op, vrouw uiteindelijk ook.

Italia. Volkomen onbetrouwbare meteorologische dienst, verrekte spaghettivreters blijken weerkundig ondeskundig. Natte nacht, permanente regen, verwarming aan. In de ochtend persisterende regen; beetje hangen, beetje limonadesiroop uit onderste aanrechtkastje boenen, beetje illegaal gedownloade film kijken (Puss In Boots, erg leuk).

Vrouw op bed, Firma Hoofdpijn & Chagrijn. Kinderen in de (deels pas verworven) bergschoenen gedwongen en op pad, de berg op. Na zo'n half uurtje steunen, kreunen en klagen korte maar zeer effectieve speech met betrekking tot mentaliteit, doorzettingsvermogen, inspanningsbereidheid en gevoel voor avontuur gegeven. En anders loop je maar terug.

Daarna werd het leuk. Fikse wandeling met almen, watervalletjes, rotsklauteren, smeltwaterbeekjes, een stel echte levende herten en een soort haaskonijn. Half drie vertrokken, kwart over zes terug bij camper bij een opmerkelijk beter gemutste echtgenote; paar uurtjes alleen doen soms wonderen. Charlotte kind van de dag; geen onvertogen woord, hele weg vrolijk, wel erg moe op het eind - en dan nog opgewekt blijven zingen.

385 (!) meter gestegen en gedaald tijdens tocht van naar schatting 6 kilometer, nogal wat verval zogezegd. Tevreden vermoeide kinderen, slapen zullen ze wel. Stinkende vermoeide vader, eveneens tevreden.

Morgen zuruck in die Schweiz, niet nadat we eerst boodschappen bij de Italiaanse supermarkt hebben gedaan; camper kan aardig wat voorraad topeten vervoeren, voor de regelmatige mee-eters (Frank) goed nieuws.

Yolki Polki, 1250 m boven zeespiegel

Es even kijken. Zondagavond voor het laatst geblogd. Beide jongedames na langdurige omzwervingen naar eigen zeggen - onderweg niet in contact geweest met al dan niet hitsige Zwitserese adolescenten van het mannelijk geslacht- veilig, moe en tevreden gearriveerd op camping. Mocht er over een maand of negen toch een kleine Ziggy verschijnen dan weten we dat er gelogen is.

Maandagochtend. Naar camperreperateur. Mooi weer, niet eens zo lang hoeven wachten. Diagnose in ieder geval kapotte accu en ook oplaadsysteem vanuit automotor niet goed. Nieuwe accu - voor de expert 90 ampere-uur, niet flauw. Accu 340 SF, uurloon monteur 130 (!) SF. 1 SF = 0,85 euro.

Daarna naar winkel. Meteen geleerd waarom monteur in Zwitserland 35 euro per uur meer verdient dan in Nederland. Ik wist dat Zwitserland niet goedkoop was maar TERING!!!! wat is alles duur hier. Geen brood onde de drie SF, schouderkarbonade in de aanbieding, slechts 23 SF (€ 19,50) de kilo.

De overnachting op de Stockalp was een succes, de geplande weg erheen echter was geblokkeerd De route over de Klauspas was geblokkeerd, nog 2 tot 5 meter sneeuw. Pokke-end om, wat sjagrijn hier en daar.

Eenmaal boven - wat hier geen sinecure is met een toch betrekkelijk grote camper - was er geen sprake van enige vorm van controle, toezicht, bestuur, beheer, eindverantwoordelijke, gezagsdrager, aandachtsvelder, supervisor, lokaal deskundige of wat dies meer zij. De boer die de deur van de Gipfel-Taverne nog net achter zich dichttrok mompelde op onze vraag of je er mocht kamperen dat niemand hem ooit had opgedragen het te verbieden (het blijven toch Germanen hier).

Zo gezegd zo gedaan. Grote parkeerplaats met daarnaast kleine parkeerplaats aan daverende bergbeek, bruggetje naar bosrand, idyllisch plekje. Groot kampvuur gebouwd (met tondelsteen aangestoken!) en daarop gekookt (met hulp van rooster van plaatselijke wegverkeersdienst - stond ook niet bij dat het niet mocht). Vingers bij opgegeten, iedereen moe, 22 uur licht uit.

Klok rondgeslapen; wel wakker geworden van regen die op de camper kletterde. En bleef kletteren. Ochtend edchter weer goed weer dus op weg naar Brig; voorspoedige rit en twee pubers die iets mompelden over pizza in Italie. Uiteindelijk pasta in Italie geworden. Nog in het Dal der Watervallen geweest, mooi, weer behoorloijk, vrijwel hele dag droog.

In Kandersteg op de autotrein gestapt; soort van lokale veerboot, gaat als tierelier. SF 22 en evenveel minuten later 30 km afgelegd dwars door weetikveel welke berg nu weer. Besloten door te rijden naar Domodossola, Italie, want camping. In  Domodossola - de vierde afrit met die naam bleek de juiste, leve de Italiaanse ANWB - was de camping nog maar 15 kilometer. Maar dan wel verticale 15 kilometer. Nu zit ik hier dus met een buik vol met tagliatelle con funghi op een bespottelijk bebochte berg met vier inmiddels na het douchen iets minder stinkende kinderen om me heen. O ja en mijn altijd welriekende echtgenote natuurlijk. We blijven hier nog een extra dagje, al was het maar dat we wel wifi maar geen GSM-bereik hebben. Mooi man.