Ik zie dat het al weer een poos geleden is. Dus ik moest er maar weer eens aan geloven. Een nieuw hoofdstuk in mijn oeuvre, een verse toevoeging aan mijn bijdrage aan de wereldliteratuur. Gelukkig blijf ik bescheiden, ondanks alles.
Mijn vrouw, en die weet nogal eens wat, vertelde mij dat Columbus, Christopher himself, de ontdekker van Madeira is. Toen de Spaanse koning, ook de koning van Portugal toentertijd overigens, aan Chris C. vroeg hoe het nou was, dat Madeira. vroeg de latere ontdekker van de America's om een stuk perkament, een beetje groot, graag.
Onder de ogen van de verbaasde Rey verfrommelde Kris K, het stuk perkament grondig, tot een rommelige, amorfe bol. Daarna sloeg hij hem, zo goed en zo kwaad als het ging, plat op tafel..
"Zo ongeveer, Sire", sprak zijne zeevaarder Kris de ontdekkert. Waarop de koning er vlotjes, om niet te zeggen gehaast, een Portugese in plaats van een Spaanse kolonie van besloot te maken.
Nou had Kris wel een beetje gelijk. Madeira rijst op uit de zee, zo'n 700 kilometer vanaf het Afrikaanse vasteland, als een puist uit een pubergezicht. De variatie aan hoogteverschillen en kraters maakt het er niet beter op; het is een onsamenhangende bult lava waar met goed fatsoen geen waterpas voetbalveld uit te hakken is. Een auto is geen luxe, het is een noodzaak hier. Vanaf het vliegveld (Cristiano Ronaldo genaamd) naar Funchal, de hoofdstad, is het 17 kilometer. Beter is het om te zeggen dat het zo'n 17 tunnels, 12 haarspeldbochten, een stuk of drie dodelijke kliffen, 28 te korte levensgevaarlijke invoegstroken en her en der op de weg liggende stukken van de afbrokkelingen van de voorbije 24 uur verderop is. Maar verder ben je er zo.
Het is een eiland als een vrouw. Woest, venijnig, onvoorspelbaar, van-hot-naar-haar op vijftig meter maar ook spectaculair, bloedmooi, kleurrijk, voluptueus, uitdagend en opwindend. Het is duidelijk niet oud. Nadat Kris het (onbewoond) aan de wereld had gepresenteerd werd het al snel een subtropisch paradijs (voor de plantagehouders dan); ananas, banaan, maracuja, suikerriet, citroen, limoen, je kan het zo tropisch niet bedenken of het werd hier wel (bedenkelijk, dat wel) geproduceerd.
Dat levert overigens voor-tref-fe-lij-ke rum op. Echt, heel goed. Die rum staat me krejatief , kwa inspieratsie en zo, bij terwijl ik dit zit in te stralen in de richting van mijn laptop. Ook Madeira, de lokale variant van Port, werd hier ontwikkeld (hence the name..._). We hebben wat van dat lokale specialisme tot ons genomen en zijn beide van mening dat het lekker is maar dat de aanhoudende maggi-smaak, ook in de dure oude versies, het drankje toch echt méér geschikt maakt voor ossenstaartsoep dan voor directe consumptie.
Het is een overzichtelijk en klein eiland. We zijn er in de laatste dagen van maart en de eerste van april. Het weer is wisselvallig maar niet koud; de zon is er regelmatig en het is veelal wispelturig; dan weer zonnig en regelmatig wat bewolkt maar zeker niet grauw of somber. Ik heb een van mijn mooiste regenbogen ooit op de plaat gezet vandaag. Het licht, qua fotografie, is uitdagend en fraai.
En bloemen, ja, die zijn er ook. Niet de overmaat aan allergie-triggerende ellende die je waarschijnlijk in mei en juni aantreft maar kleurtjes zát en voldoende om de bijnaam "bloemeneiland" in ieder geval niet overdreven aan te laten doen.
We gaan nog naar de oostpunt en naar een havenstadje. Hier in de hoofdstad Funchal, (nou ja, stad, béétje overdreven) tref je veel toeristen aan. Ze komen van de verticale flatgebouwen die aanleggen in de enorme haven - vanuit de Cariben, Florida en weet ik veel waarlozen die gevaartes duizenden (Amerikaanse) reizigers op het eiland. Daar hebben ze vervolgens 4 tot 6 uur de tijd hebben om de omgeving te verkennen (in bespottelijke geblindeerde zwarte James-Bond bussen) zodat ze thuis in Oklahoma kunnen zeggen dat ze Europa bezocht hebben.
Maar verder is het leuk. Heus.
