Antroposofische
geneeswijzen worden door IZZ, mijn drugskartel / monopolistische
ziektekostenverzekering, tot 500 (!) euro boven op het basispakket vergoed.
Zonder verwijzing. Wanneer evenwel huisarts en fysiotherapeut be-amen dat een
goede brace van 80 euro zeker bijdraagt aan de stabiliteit van je knie en
je daardoor vlotter revalideert, moet je de 80 euro voor die brace zelf
ophoesten - zelfs de verpakking wordt niet vergoed.
Ik sla een stukje over,
geloof ik. Dit alles begint in juli, augustus. Van je vrienden moet je 't
hebben; mijn verder zeer gewaardeerde collega Annemarie is van mening dat ík de
komende winter aan de beurt ben om mee te gaan op ski-weekend met de Chirurgie
van het Catrien. Teambuilding, survival undsoweiter zorgt voor
een betere intercollegiale band en topsamenwerking en zo. Ik kan er niet echt
onderuit - ik heb verleden jaar juist háár gedwongen om mee te gaan, met
vergelijkbare argumenten.
Ga er maar even voor
zitten, er volgen wat omtrekkende bewegingen voordat we bij de pointe van
dit blog komen. Ik heb alle tijd namelijk om de aanleidingen, oorzaken en
voorgeschiedenis van één en ander te verkennen. Dat begint met een
klaagzang -sla de volgende alinea (of twee, drie, vier) gerust
over.
Mijn penopauze kruipt
moeizaam voort. Ik kocht een racefiets omdat de sportschool (en het joggen op
schoenen van 120 euro) toch niet brachten wat ik ervan verwachtte. De racefiets
evenmin; het enige dat ik daarvan geleerd heb is dat ik beiderzijds carpaal
tunnel syndroom heb. Dat blijk ik al tien jaar te hebben maar zonder diagnose.
In gelukkige onwetendheid duidde ik de nachtelijke vingerkrampen jarenlang als
het gevolg van rare slaaphoudingen; het blijkt evenwel een aandoening. Waaraan
je je kunt laten opereren. De fiets is verkocht, de operatie (nog) niet
gepland.
Naast de ingegroeide
teennagels, die mij de voorbije jaren teisterden, is er de terugkeer - zij het
gelukkig zeer sporadisch - van mijn migraine-aanvallen, waarvan ik sinds mijn
zeventiende of zo verlost leek. De wekelijks veranderende myopie, hypermetropie
en het astygmatisme van wat er over is van mijn ogen maken het kiezen van een
adequate bril tot een volkomen onmogelijke opdracht. In het
Nederlands - ik zie geen barst.
Het falende middelbare
mannenlijf meldt zich evenwel vooral in nek-schouder-en onderrug-regio. Tot aan
de arbo-deskundige toe; ik heb een volmaakt op mijn houding ingerichte
arbeidsplek. Twee schermen zorgen ervoor dat ik zo af en toe goed zie wat ik
doe. Houdingscorrectie, fysiotherapie en vruchteloos gekraak heeft in ieder
geval mijn gezanik over mijn nek doen afnemen.
Het komt er dus op neer
dat ik een langzaam uit elkaar vallende, snel verzwakkende bejaarde ben wiens
beste tijd al ruimschoots in het verleden verkeert. Glorie zit er niet meer in,
hooguit dat het voorzitterschap van de lokale kerstversieringsclub me nog enige
status op gaat leveren. Of wellicht dat de Sittardse Katholieke Rozenkwekers
nog een penningmeester zoeken.
Maar goed, we waren op
weg naar de wintersport. In het kader van effectief optreden in de sneeuw leek
het me een goed idee om niet te wachten met het leren skiën tot we in
Oostenrijk aangekomen waren. Ik zag me al, vermoeid door de busrit, met mijn
toch wat obese lijf de piste op wankelen. Om vervolgens met in het
Oostenrijks (ja, dat bestaat, misschien niet officieel maar dat lokaal geneuzel
mag geen Duits heten) gehuurde niet goed passende ski's en vooral skischoenen
in een kleuterklasje plaats te nemen. Om les te krijgen van de schlemielige
Hans die niet goed genoeg is om les te geven aan de lekkere wijven. En dan op
dag één mijn a.) enkel te breken b.) onderbeen te verbrijzelen c.) knie te
ontzetten d.) een combinatie van vorige opties te ondergaan.
Dus nam ik, best
enthousiast, les. Tenslotte woon ik maar 20 kilometer bij de mooiste indoor Ski
Piste van Nederland, België en Duitsland vandaan! Succes gegarandeerd!
Vierweekse Beginnerscursus, Wij Leren U Alles!
Behalve dat f#king
melkkrukje loslaten als het misgaat met het f#cking liftje. Maar dat komt zo.
In een zeer klein
klasje van 4 ging de eerste les vreugdevol en tamelijk succesvol voorbij. Op
het kinderhellinkje stortte ik me als een adelaar naar beneden en ik zag een
late, maar succesvolle ski-carrière aan de horizon verschijnen. Ik overwoog nog
een Olympische medaille.
Tijdens les 2 zag ik
die ambitie in de kiem gesmoord. De Duitse skileraar (die overigens werkelijk
accentloos Nederlands sprak) bleef me maar aanmoedigen om middels pizzapunten
gecontroleerd helling no.2 (voor iets grotere kinderen) af te dalen. Volstrekt
vruchteloos. Pizzapunt, rechts/links inbuigen, geen enkel technisch advies
weerhield me ervan om veel te hard de helling af te razen. Terwijl mijn
klasgenoten steeds hoger mochten werd ik aan mijn 20 meter lot overgelaten. Om
de twee minuten werd mij "PIZZAPUNT!!" toegeblaft. Volstrekt
tevergeefs.
Ach, vertelde ik
mijzelf - en mijn vrouw die me gezelschap hield, het was immers mijn
verjaardag- op de terugweg, dat het volgende week vast beter zou gaan.
Spiergeheugen, laten bezinken, komt heus goed. Ik had het niet zo leuk
gevonden, les twee. Het had een verstandiger man dan ik voldoende gewaarschuwd.
Maar nee hoor, ik stond
weer keurig paraat voor les drie, een week later. Dat is nu drie dagen
geleden. Mét nieuwe handschoenen. Ik had al, blij als een kind, weken geleden
de benodigde ski-inventaris aangeschaft. Alleen nog geen handschoenen. Via
marktplaats kocht ik van een man, die in veel opzichten op mij leek, een
skipak. Ook dat was een voorteken; een zeer nuchtere Groninger, van mijn
leeftijd en postuur, die een één keer gebruikt, zij het wat gedateerd, skipak
verkoopt voor drie tientjes. Met de opmerking dat "dat ski'n niks voor
normale mens'n is". Ik kocht een nieuwe skihelm! Een blitse, niet te dure.
En bij de Lidl waren er skibrillen! Met een waanzinnige anti-reflectie-laag aan
de buitenkant! Ik was er klaar voor.
Vanaf moment één werd
me duidelijk dat mijn (fysieke) leervermogen wellicht aanwezig, maar allerminst
snel is tegenwoordig. Ik kon er nog steeds geen hout van. Niet dat ik veel viel
of zo; ik ga gewoon te hard en heb weinig controle. Die fucker met zijn
pizzapunt zou ik graag nog even gaan slaan met een ski. Wát een gebrek aan
didactische vaardigheden. Ik voelde me net een Franse bakker. Met een
Nederlandse toerist in de winkel, die denkt dat de ander je heus wel gaat
verstaan als je maar steeds nadrukkelijker schreeuwt wat je wil. Pizzapunt.
Pizzapunt! PIZZA-punt! PIZZAPUNT! PIZZA!!! PUNT!!!!
Het was treurig en ik
was stiekem blij dat hij me aan mijn lot overliet om met de overige cursisten,
die beslist meer progressie lieten zien dan ik (en waarvan 2/3e jongedames,
maar dat terzijde) te gaan oefenen. Dus zij verdwenen letterlijk aan de horizon,
heel hoog op de baan, en ik in mijn uppie heel treurig naar 25 meter,
vruchteloos pizzapuntend naar beneden vallend. Ik bleef heus overeind, maar
controle ho maar.
Grimlachend,
binnensmonds vloekend, me kort afvragend wanneer ik voor het laatst iets opgegeven
had en hijgend klauterde ik naar het liftje. Stug doorgaan, niet opgeven. Zo'n
lift met zo'n ding tussen je benen - op een bepaald moment, na een keer of
zevenentwintig, dacht ik letterlijk "Dát heb ik in ieder geval onder
de knie". Om de keer daarna, zonder enige aanleiding, zittend op het
plankje onderweg te struikelen, mijn rechterbeen achterlatend in de nep-sneeuw,
en vervolgens mijn knieband te scheuren. De werkelijkheid kun je niet
verzinnen.
Nu zit ik dus per order
huisarts thuis, op mijn stoel, met mijn been hoog en een gescheurde binnenste
knieband. Week rust. Verplicht. Ik slaap wat, ik hang wat, ik blog wat. Ik koel
drie keer per dag. Of, zoals vanochtend, vaker; om half zes, want pijn. Ik
vreet naprosyne - goed spul, trouwens; met 2d500 kun je je eigen arm afknagen
zonder pijn, volgens mij. Mijn brace zit, terwijl ik zit, lekker strak 80 euro
te kosten. Ik heb vandaag 3 afleveringen Band Of Brothers zitten kijken en mijn
whisky database bij zitten werken. Ik zit me dus, kortom, kapot te vervelen. Nu
al. Daarnaast zit ik vastberaden te wezen dat ik nooit meer ga skiën. Ze hebben
vast ook wel een huursleetje daar in Oostenrijk. Ik zet wel mooi mijn nieuwe
helm op, en die skibril gaat ook mee. En wat whisky, denk ik. En mijn
brace. 
